Het is niet omdat je veel onnozele weetjes kent, dat je een betweter bent. Dat bewijst een van onze redacteurs door een waanzinnig interessant, ongelofelijk boeiend of verbluffend spannend feit te delen.
Op een terras, een paar meter van mij vandaan, staat een rode tas met koffie op een tafeltje met een wit tafellaken. Iemand met een zware schouderzak komt voorbij en raakt de tas, waardoor die omvalt en het tafellaken bruin wordt. Ik weet dat ik dit nog nooit eerder heb gezien, maar toch voelt het alsof ik op deze plek al heb staan kijken naar de botsing van de rode koffietas met de zware schouderzak (en de onvermijdelijke ondergang van de koffietas). Dit vluchtige gevoel van valse vertrouwdheid kennen we als een déjà vu. Niemand weet exact wat het is of waarom we het ervaren. Net dit maakt deze universele ervaring zo fascinerend en een bron van veel verschillende theorieën.
Volgens een van de theorieën kan je een déjà vu vergelijken met een kortsluiting. Wanneer we naar iets kijken wordt dit beeld eerst naar een plek in de hersenen gebracht waardoor we er bewust van worden. Kort daarna wordt deze informatie opgeslagen op een andere locatie in de hersenen. Bij een déjà vu wordt het beeld eerst opgeslagen en worden we er ons pas later bewust van, waardoor het als een herinnering aanvoelt. Een mogelijke oorzaak van deze kortsluiting is dat we een waargenomen prikkel via twee verschillende informatiestromen verwerken, bijvoorbeeld wanneer we een bepaald beeld twee keer waarnemen omdat we de eerste keer afgeleid waren. Onze hersenen verwerken dan eerst de input van het moment waarop we afgeleid waren. Wanneer we het tafereel vervolgens met meer aandacht bekijken, hebben onze hersenen het tafereel al deels verwerkt. Hierdoor voelt het bekend aan.
Daarnaast kan je een déjà vu ook bekijken als een factcheck door onze hersenen. Onze temporale lobben, die een belangrijke rol spelen in ons geheugen, sturen namelijk signalen naar onze frontale hersenen, met de boodschap dat we dit beeld al eerder hebben gezien. Het is dan aan onze frontale lobben om te beslissen of dat mogelijk is. Wanneer onze frontale lob beslist dat dit onmogelijk is, bijvoorbeeld omdat we hier nog nooit geweest zijn, ontstaat er een déjà vu. We denken iets al ervaren te hebben, terwijl we ons ervan bewust zijn dat dit niet kan.
Niet alleen wetenschappers, maar ook goeroes zoeken naar een verklaring voor déjà vu’s. Sommigen zien het als een herinnering aan een vorig leven, terwijl anderen het beschouwen als een teken van onze zielenfamilie, die ons laat weten dat we op het juiste pad zitten.
Aangezien het allemaal nog onduidelijk is en niemand het echt weet, mag je van mij best geloven dat je de toekomst kan voorspellen. Waarschuw me dan wel even de volgende keer dat iemand een tas koffie omgooit.
- Login om te reageren