mijn hart begaf het (bijna), tot twee keer toe

Yana Van de Sande (22) is masterstudente Meertalige Professionele Communicatie aan UAntwerpen.

Het is ondertussen eind april en ik rond bijna mijn masteropleiding af. Bijna tijd om aan het echte leven te beginnen, zou je denken. Maar niets is minder waar. Al vijf jaar lang droom ik van de masteropleiding Journalistiek. Al vijf jaar lang twijfel ik ook over diezelfde opleiding. Tot op de dag van vandaag. Sinds enkele weken heb ik de knoop eindelijk doorgehakt. In september begin ik eraan. Mijn droom achterna.

Op weg naar mijn huidige stageplaats ben ik in gedachten verzonken. Welke keuzevakken ga ik kiezen? Zou ik een leuke stageplaats vinden? Hoe zullen mijn medestudenten en de universiteit eruit zien? Maar ... kan ik eigenlijk nog wel een tweede masteropleiding volgen? Oei, zijn daar geen voorwaarden voor? Vaag herinner ik me iets van 140 studiepunten die van het leerkrediet worden afgetrokken na een eerste masteropleiding. Ik heb niet echt het modeltraject gevolgd, zou dat een probleem zijn? Mijn gedachten gaan alle kanten op. Ik besluit om er een einde aan te maken en stuur een e-mail voor meer informatie.

Een half uur later is het zo ver. Mijn wereld stort in. Blijkbaar heb ik nog 164 studiepunten. Daar worden dan 140 studiepunten van afgetrokken op het einde van dit jaar. Dat zorgt ervoor dat er nog maar 24 overblijven, aangevuld met 10 studiepunten die er nog bij zouden komen. (Wat een mooie geste zeg!) Lees ik dat nu fout of zijn dat er echt te weinig om mijn grote droom achterna te gaan?

Regels kunnen wel wat verschillen over de instellingen heen;
daar schuilt mijn geluk, achter een klein muurtje.

Volgens de Universiteit Antwerpen moet ik mijn opleiding over twee jaar spreiden. Nog eens twee jaar. Terwijl ik al een jaar langer over mijn bacheloropleiding heb gedaan. Enkel als het tekort ‘beperkt’ is, maken ze een uitzondering. Maar wat is ‘beperkt’? Ik heb ocharme 36 studiepunten verspeeld in heel mijn studiecarrière. Natuurlijk lees ik ook meteen de kleinere lettertjes: “Deze regels kunnen wel wat verschillen over de instellingen heen.” Daar schuilt mijn geluk, achter een klein muurtje. Zou het of zou het niet? Zouden ze aan KU Leuven een andere regeling hebben waardoor deze dag dan toch mooi kan eindigen?

Telefoontje hier, telefoontje daar. Van “U wordt meteen doorverbonden” tot “Iedereen is al naar huis.” Hallo, het is 13u ’s middags. Uiteindelijk valt het verdict: aan KU Leuven geeft een masterdiploma sowieso toegang tot een tweede masteropleiding, ongeacht het leerkrediet dat nog overblijft. Mijn hart slaat een paar keer over. Dit keer van puur geluk.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik echt ben geschrokken van die regel. Het leerkrediet werd geïntroduceerd zodat studenten die er echt hun voeten aan vegen, niet meer van de ene opleiding naar de andere switchen, om uiteindelijk zonder diploma op de arbeidsmarkt te belanden. Om studenten te motiveren meteen de juiste keuzes te maken en zich daar dan ook voor in te zetten.

Wel, ik heb mij altijd ingezet en heb het heel lastig gehad in mijn tweede jaar. Hier en daar moest ik wat vakken meenemen. In het tweede jaar waren dat er zelfs 11. Maar ik ben er altijd voor blijven gaan en heb toch doorgezet en nu sta ik hier met een masterdiploma in mijn handen. En ik heb zin om mijn kennis nog te verruimen. Om tot meer en diepgaandere inzichten te komen. Om de kneepjes van het vak te leren, zodat ik perfect voorbereid ben op mijn droomjob.

Waarom worden studenten die een paar steken laten vallen
en zich daarna herpakken ook gestraft?

Waarom worden studenten die een paar steken laten vallen en zich daarna herpakken ook gestraft? Waarom is een masterdiploma niet voldoende bewijs van het doorzettingsvermogen van een student? Verdient niet iedereen die na vier jaar – of vijf jaar in mijn geval – nog graag wat verder wil studeren, de kans om dat ook te doen? We zijn ondertussen toch allemaal verstandig genoeg om voor onszelf te beslissen of er nog een jaartje bij kan?

De huidige regels omtrent het leerkrediet zorgen er op deze manier voor dat studenten foute beslissingen nemen. Als ik dit semester voor al mijn ingeschreven studiepunten buis en mijn masterdiploma niet haal, kan ik ongestoord een andere masteropleiding aanvatten. Want ah ja, dan blijven die 140 studiepunten gewoon staan. Als ik echter mijn best doe, ervoor zorg dat ik voor alle vakken een mooi cijfer behaal en het diploma op zak heb, zou het aan UAntwerpen stoppen voor mij. Het kan zijn dat ik de enige ben, maar ik ben de logica toch ergens verloren.

Het kan zijn dat ik de enige ben, maar ik ben de logica toch ergens verloren.

Dat is hoe ik erover denk. Natuurlijk zullen hier wel uitgebreide vergaderingen, doordachte gesprekken en regels van buitenaf aan vooraf zijn gegaan en ben ik daar allemaal niet van op de hoogte. Toch deel ik hierover graag mijn mening. Niet enkel voor mezelf, maar ook voor anderen. Niet iedereen is zich van deze regel bewust en we kunnen maar beter niet voor verrassingen komen te staan. Dat zou namelijk niet goed zijn voor jullie hart.