Redactrice Leonie brengt dit semester door aan Baylor University in Texas. In het licht van de fel besproken presidentsverkiezingen vroeg dwars haar hoe het was om als Belgische student in zo'n uitgesproken rode staat te wonen, en hoe de sfeer op de campus was in de nasleep van de verkiezing van Donald Trump als president-elect.
verkiezingsnacht
8 november, rond 08.00 PM.
Ik ben bij een vriendin thuis voor een Election Watch Party. De kamer is gevuld met internationale studenten. We gaan samen gezellig kijken hoe Clinton die clown van een Trump inmaakt, wat bier drinken, wat pizza eten, en dan lekker naar ons zorgeloos leventje terugkeren. De eerste staten zijn reeds rood gekleurd, maar we maken ons geen zorgen. Een vriendin uit Mexico stuurt een vrolijk sms'je naar haar vader, die nog geen staatsburger is, dat hij zijn valiezen al maar moet gaan pakken.
8 november, rond 11.00 PM.
De kamer is gehuld in een ijzige stilte. Iedereen kijkt met lede ogen naar het gigantische televisiescherm, terwijl staat na staat rood kleurt. Een vriend uit Syrië, gevlucht uit Damascus nadat hij bijna opgeblazen werd door een autobom, zit verwoed op te zoeken hoe hij zo snel mogelijk asiel kan aanvragen in Canada, Mexico, waar dan ook. Ik ga weg voor Trump zijn 270 kiesmannen behaald heeft. De Dow Jones voorspelt een val van 750 punten na de overwinning van Trump in Ohio en Florida. Ik heb zijn overwinningsspeech tot op vandaag nog niet gezien.
the morning after
9 november. Donald Trump is president-elect van de Verenigde Staten.
Op sociale media duiken verhalen op van mensen â minderheden, vrouwen, immigranten â die aangevallen zijn. âTrump is verkozen, je kan hier niks meer tegen doen!â, lijkt een gemeenschappelijk gevoel onder de aanvallers, vaak gevolgd door de kreet âMake America Great Again!â, de slogan van Trumpâs presidentscampagne.
Links roept op tot verzet, rechts zegt om te stoppen met huilen. You lost. Get over it. Een vriendin heeft het over het inrichten van een vreedzaam protest, niet tegen de uitkomst van de verkiezingen, maar tegen de golf van haatmisdrijven die zich over heel de VS lijkt te verspreiden. Een studente van Afro-Amerikaanse afkomst wordt door een blanke jongeman van het voetpad geduwd wanneer ze naar haar volgende les wandelt. âGeen negers toegestaan op het voetpadâ, zegt hij. Een student die het ziet gebeuren vraagt hem waar hij in hemelsnaam mee bezig is. âIâm just trying to Make America Great Again, man.â Als reactie op het voorval begint de hashtag #IWalkWithNatasha te trenden.
All Love, No Hate
10 november.
Bij valavond is er een vreedzaam protest gepland. Er vormt zich een cirkel met aan de ene kant mensen die Trump steunen en aan de andere kant mensen die niet achter hem staan. Beide kanten dragen posters met slogans, gaande van âAll Love No Hateâ over âNot My President" en âDonât grab my pussy" aan de ene kant tot âBuild the Wall" en âMake America Great Again" aan de andere kant. De vriendin die het protest op poten gezet heeft, bemiddelt een wederzijdse communicatie tussen supporters en oppositie.
Een Afro-Amerikaanse student vraagt waarom men gestemd heeft voor een man met zoân haatdragende agenda en een blanke student antwoordt dat Trump voor meer jobs gaat zorgen. Hij is het niet eens met de boodschap die Trump brengt in verband met moslims, Mexicanen, de holebi-gemeenschap of vrouwen, maar Trump was degene die eindelijk eens iets kon veranderen. De conversatie is kalm, respectvol, aangenaam, tot iemand aan de kant van de Trump-supporters begint te roepen: âBuild that wall! Build that wall!â Het moment van vreedzame discussie is weg.
11 november. "We Walk With Natasha".
Meer dan tweehonderd studenten wandelen samen met Natasha naar haar les. Voor het gebouw spreekt Natasha tot de student die haar aangevallen heeft. âI pray for you, and I love you.â En hopen dat de boodschap van liefde de oorverdovende haat van swastika's en witte puntkappen kan overstemmen.
En wat nu?
Amerika had niet gerekend op de massale opkomst van stemmers uit rurale gebieden. Veel mensen hebben gestemd op Trump niet omwille van, maar ondanks zijn haatdragende ideologieën. Spijtig genoeg zien de mensen die deze ideologieën wél volgen hun ideeën nu bevestigd: de President denkt er immers net hetzelfde over. Vrouwen, minderheden en immigranten zijn nog steeds bang, maar één ding blijkt uit de protesten van de afgelopen dagen: we staan er niet alleen voor.
- Login om te reageren