Mijn opa zei altijd dat het de kunst is om veel te zeggen met weinig woorden. Als gepassioneerde verteller was hij misschien niet de juiste persoon om mij dit te leren, maar dat maakt wat hij zei niet minder waar. Nu we weken lang overspoeld werden met debatten, komen zijn woorden als vanzelf weer bij mij boven borrelen. Een debat is namelijk het perfecte podium voor het lege woord.
Lange, soms geestige of bijna poëtische zinnen galmden door de aula’s en over de stadspleinen. Wat herinner ik mij nog van de inhoud? Weinig. Niemand is racistisch en iedereen wilt vrijheid voor het volk. Als je niet diep genoeg naar de betekenis zoekt, vraag je je soms bijna af waarom niet alle politici het met elkaar eens zijn.
Op deze pagina’s moet ik zuinig zijn met wat ik zeg. Ik mag maar 1800 tekens met jullie delen. Ons studentenblad is een medium van weinig woorden waarin iedere term wordt afgewogen. Passages worden geschrapt en herschreven. De helft van wat wij schrijven zal jullie nooit onder ogen komen, en dat is precies zoals we het hebben willen.
Maar laten we eerlijk zijn. Als een babbeltje over het weer niet langer mocht, en ideologische speeches bij voorbaat werden afgeschreven, zou de charme van het woord al snel vervagen. En bovenal, ik ben stiekem nooit uitgekeken geraakt op de eindeloze verhalen van mijn opa. Juist woorden die niet de essentie zijn van wat gezegd wordt, geven de context en de kleur.
Die context is de basis van een goed verhaal en een sterk artikel. Juist dat is wat als eerste wegvalt als we ons enkel focussen op de essentie. Deze dwars zijn de minderheden in de meerderheid. We willen jullie geen kernachtig, maar een reëel beeld geven vanuit ogen die niet de jouwe zijn. In deze editie zijn we niet het podium van het lege woord, maar dat van de context.
- Login om te reageren