identiteit

Naast onze naam identificeren we ons vaak ook met de stad, regio, of het land waarin we geboren zijn. De taal die we spreken, de universiteit waaraan we studeren, het geld dat we uitgeven, de cijfers die op SisA verschijnen, of de studentenvereniging waarbij we zijn aangesloten zijn andere voorbeelden. Op de een of andere manier identificeren we ons ermee, maar wat is dat nu eigenlijk: identiteit?

Simpel gezegd is het iets imaginairs. Die 9 op SisA waar we ons zo rot over voelen, kunnen we niet vastpakken en in een 10 veranderen. Geld is dan wel weer tastbaar, maar onze identificatie ermee zeker niet. Iedereen zou meer geld willen, want meer geld geeft ons een prettiger gevoel. Al blijft het uitgeven ervan in sommige situaties voelen alsof we een stukje van onszelf weggeven. Identificatie met geld zit overigens doordrongen in onze maatschappij. 

“De student wordt steeds meer als klant gezien”, vertelde Gert Van Langendonck mij onlangs toen ik op de koffie ging bij Zomaar een Dak. En dat klopt. De KU Leuven maakt bijvoorbeeld in Antwerpen reclame om de Antwerpse student naar hun universiteit te lokken. En geef ze eens ongelijk. Hoe meer studenten, hoe meer inkomsten. Maar voor degenen die verknocht zijn aan Universiteit Antwerpen zal dit pijn doen, imaginair. Leuven is nu eenmaal niet Antwerpen. 

Willen we ons identificeren als klant van de universiteit? De klant is koning, inderdaad. Maar draait studeren niet om zelfontplooiing, zoals de jezuïeten predikten? Sommigen onder ons zien zichzelf maar wat graag als klant van de universiteit, en daar draait het om bij identificatie: wat je zelf voelt, niet wat een ander op je projecteert. Al blijft het pijn doen als ik eraan terugdenk hoe mijn naam verkeerd werd geschreven.