een prachtige broosheid

Optredens in den TRIX stellen zelden teleur. Ze zijn ook zelden van het popgenre. Meestal treden er kleinere, underground namen op die de hitlijsten niet bereikt hebben, maar vaak wel al een kleine roedel aan fans hebben verzameld. Soms treden er ook groepen op die in hun genre wereldtop zijn, maar de ietwat minder commerciële genres bespelen.

Zo is er het genre triphop, dat je krijgt als ambient en indierock mekaar vinden en besluiten om op hun speeltempo te besparen. Het is heel klagerige, ijlhoofdige en zinnenprikkelende muziek. Een sfeer die past bij een suïcidale druilerige dinsdagavond met namen als Massive Attack, Lamb en Portishead en meer hedendaags London Grammar. Centraal staat een hoge en fragiele vrouwenstem begeleid door gestripte drums en alt-gitaren.

Ik heb een hele lange intro geschreven en ook al veel grote namen opgesomd zonder nog maar iets over Daughter te zeggen en dat doe ik met een reden. Daughter past namelijk voor mij in deze rij sterren en hoeft zich in dat gezelschap niet te schamen. De meesten zullen de opgesomde namen wel kennen, maar Daughter misschien nog niet. De band is niet zo mainstream maar desalniettemin was hun concert in een mum van tijd uitverkocht. En terecht. Ik vond dat Daughter deze sluikreclame verdiende. Sue me.

Emo-muziek tot op het bot, maar dan zonder het zwartgallige.

De stem van zangeres Elena Tonra is hoog, fragiel en hees. Er wordt veel persoonlijke emotie in haar zang gelegd en deze waait als een golf van empathie over het publiek. Ik denk dat niemand in de zaal ongeroerd bleef, iedereen was muisstil maar niet in de negatieve zin. Stilte op een concert is meestal geen goed teken, hier was het net wel een teken van sfeer. Een duistere sfeer. Eigenlijk vind ik na vele pogingen nog niet de woordenschat om het over te brengen. Het was een elegant verdriet, een prachtige broosheid.

Niet dat we altijd stil waren. Elena leek zo verlegen en vooral zo dankbaar hier te mogen spelen dat ze fluisterend, als een verlegen kind dat een nieuwjaarsbrief moet voorlezen aan de grootouders, ons keer op keer bedankte voor de warme ontvangst en de sfeer. Ze kon geen zin aaneen breien zonder stil te vallen in een bedeesd mompelen, wat keer op keer door een overdonderend applaus ontvangen werd. Ze was schattig. Bij hitnummer ‘Youth’ werd ze zelfs dusdanig overmand door emotie dat ze tot drie keer toe moest herbeginnen. Prachtig. Dat de eerste titel die ik beschrijf pas op het einde van het concert gespeeld werd, is ook geen toeval. Bands zoals deze hoor je op een concert in één keer uit, soms merk je niet eens dat er al een andere track is. Soms is een album een serie nummers en soms is het één uitgeschreven nummer dat slechts van titel en ritme verandert, maar niet van gevoel.

De muziek van Daughter is messcherp, ze fluctueert diep bij je naar binnen. Niet alleen steekt de band muzikaal er met kop en schouders boven uit, maar de nochtans vaak bezonnen thema’s zoals liefdesverdriet en verlies zijn zo duister, zo hard verwoord, maar tevens zo herkenbaar. Geen vergezochte poëzie, maar een realiteit die recht door het hart gaat. Wie kent deze thema’s dan ook niet. Alsof de hele zaal in therapie ging. Een groepssessie van persoonlijke confrontatie ondergaan door middel van een ijzersterke performance. Een van de betere die ik in TRIX gezien heb. Daughter, u hoeft ons niet te bedanken. Wij danken u.