Je weet pas hoe goed je eerste jaar was,
als het voorgoed voorbij is
Dat besef drong pas echt door toen in september 2023 het nieuws binnenkwam:
ons geliefde café De Salamander zou zijn deuren niet meer openen.
Ik was in rouw
om mijn place to be,
maar ook om het definitieve einde van een tijd
waarin alles mogelijk leek.
Als bij een bijna-doodervaring flitste het hele academiejaar door mijn hoofd.
De eerste onzekere wandelingen door het historisch centrum.
De stad leek te groot voor mijn voeten,
de gebouwen te oud,
de mensen te zeker van hun plaats.
De interessante en minder interessante lessen in de verschillende campusgebouwen.
Kennismaken met verenigingen waarvan ik het bestaan niet kende.
Aarzelen. Kiezen. Mezelf uitvinden aan de hand van anderen.
Uitgenodigd worden voor mijn eerste feestje in de Sali.
Een naam die pas betekenis kreeg toen we haar begonnen af te korten.
Wij noemden haar ‘de Sali’, alsof ze een persoon was.
En voor mij was ze dat ook.
Verliefd worden op dat café.
En nog belangrijker: verliefd worden in dat café.
Ik heb er echt mijn hart gevonden.
En ik heb er echt mijn hart verloren.
Samenvattingen loskrijgen voor dat gevreesde buisvak van Stabel,
in ruil voor een pintje.
Vriendschappen smeden tijdens onverwachte ad fundums.
Cantussen tot het Io vivat opdook in mijn dromen.
Per ongeluk mijn sleutel vergeten op kot,
en hopen dat iemand even laat was thuisgekomen.
Last minute beslissen mee te gaan op reis met een groep studenten
die ik eigenlijk nog niet kende.
Terugkomen met cultuur fris in m’n hoofd,
en vrienden voor het leven.
Op een onverwachte dinsdag iemand ontmoeten,
wetende: hier zit meer in.
Denken dat de wereld aan m'n voeten ligt.
En even later alles zien instorten
wanneer die ene speciale persoon toch niet zo permanent bleek.
Getroost worden door de kameraden die er wél toe doen.
Quizzen tot ik erbij neer viel, en toch minder scoren dan ik had verwacht.
Gala’s crashen tot in de late uurtjes.
Dansen op foute muziek,
alsof de toekomst nooit zou komen aankloppen.
Afscheid nemen van het jaar.
“We zien elkaar wel terug na de zomer.”
Time and place? First day of school, in de Sali.
Little did we know dat alles anders zou zijn tegen dan.
Soms duikt er nog eens iets op
en word ik voor even helemaal terug getransporteerd.
Noodgeval, dat ettelijke keren speelde.
De geur van Maes.
Een plakkerige vloer.
De mensen die ik liefhad.
Het verleden kruipt niet terug in de tijd.
Maar soms, wanneer ik langs dat donkere raam loop,
voel ik het kloppen in mijn borst
Een echo van iets dat ooit heel was.
En ik zal het altijd met me meedragen.
Als een warme, rommelige, onvergetelijke herinnering,
vol liefde, chaos, en iets dat op thuis leek.
- Login om te reageren