Tenzij u de laatste tijd onder een steen heeft geleefd, in welk geval u dit sowieso niet zult lezen, kan u er niet onderuit dat het woord ‘millennial’ enorm modieus geworden is. Oneigentijds als ik probeer te zijn, herinner ik mij de woorden van Schiller die zegt dat de mode nogal sterk de neiging heeft om “streng te verdelen”. Aangezien de definitie van dit modewoord, tegen mijn aanvankelijk vermoedens in, blijkbaar ook op mij betrekking heeft, lijkt het mij interessant om deze ‘verdeling’ of ‘indeling’ (zo u wil) eens nader te bekijken.
Recentelijk was ik aanwezig bij de Notebohmlezing, die deel uitmaakt van een hele reeks die alleen al omwille van de prachtige locatie iets prestigieus heeft. Onderwerp van de dag was, u raadt het al, de millennial. Zoals dat tegenwoordig pleegt te gebeuren, werd publieksparticipatie bij de lezing actief aangemoedigd en daarom stelde ik één simpele vraag. De respons hierop bestond voornamelijk uit schamper gelach en een compleet gebrek aan inhoudelijke tegenwerpingen. Eén vrouw, die voor mij zat, had de moed om, voor zich uit en op bittere toon, te mompelen dat “[wij] het veel te makkelijk hebben gehad.” Nochtans was de vraag die ik stelde niet eens verwijtend of polariserend bedoeld. Ze bestond uit niet veel meer dan de overweging dat alle vooroordelen over millennials misschien wel eens te maken zouden kunnen hebben met de erfenis van de vorige generaties. Dus laat ons die erfenis eens bekijken.
Wij leven in, op zijn zachtst gezegd, interessante tijden en met interessante tijden bedoel ik tijden van crisis op alle mogelijk domeinen. Toen ik zestien jaar oud was, vond de grootste crisis plaats in de economische geschiedenis. De vluchtelingencrisis die de grootste humanitaire ramp sinds de Tweede Wereldoorlog wordt genoemd, is het resultaat van een internationale politiek waarvoor de millennials vooralsnog niet verantwoordelijk gehouden kunnen worden. Het huwelijk is gezien de scheidingsstatistieken ook al geen vanzelfsprekend, veilig instituut meer en ideologisch gezien is ‘the end of history’ eerder eschatologisch dan triomfantelijk te noemen. Om nog maar te zwijgen van de hypotheek op de toekomst die, statistisch gezien, niet door de millennials werd genomen maar wel door ons afbetaald zal worden. Ik verwijs hier uiteraard naar de Brexit en de Clown in het Witte Huis.
Wat zijn nu dus de verwezenlijkingen waarop u, pre-millennial, zich beroept wanneer u de paternalistische positie inneemt die nodig is om over ons te oordelen? Jullie niet aflatende ‘j'accuse’ in opiniestukken, analyses en weet ik veel wat al niet, begint meer en meer te lijken op een Dorian Gray-achtig zelfportret. Is het daarbij niet een beetje voorbarig om deze vooroordelen als conclusies te presenteren? De jongste leden van onze generatie hebben de schoolbanken amper verlaten en de impact van deze generatie is zich dus nog volop aan het vormen.
Gun deze generatie, net als uzelf, de tijd om te zoeken naar wat slechts retrospectief de samenhang zal krijgen die voor de babyboomgeneratie nu pas, en niet al te vrolijkstemmend, opgetekend wordt in onder andere het werk van Michel Houellebecq. Ik wens mijn generatie in ieder geval eenzelfde soort spiegel toe, ooit, in de toekomst. In de hoop dat deze ons zal voorkomen al te vlug te oordelen over de generaties die na ons komen en zich moeten zien te redden in een wereld die wij aan hen zullen nalaten.
- Login om te reageren