De rubriek ‘proffenprofiel’ toont professoren zoals je ze nog nooit zag: als mensen. dwars stelt de vragen die bij menig student al jaren door het hoofd spoken; wat zijn/haar docenten zoal op het brood smeren bijvoorbeeld. Professor Nicolas Carette, hoofddocent aan de faculteit Rechten, wordt deze maand bestookt met vragen.
Waarom besloot een jonge Nicolas Carette Rechten te gaan studeren?
Als kind wilde ik graag dokter worden, meer bepaald chirurg. De kundigheid en precisie waarmee zij hun vak beoefenen, spraken mij enorm aan. Maar omdat ik geen bloed kan zien, had ik al in het derde middelbaar beslist om Rechten te studeren. Geen enkele richting die zoveel mogelijkheden biedt, door de verwevenheid van het recht met de samenleving en de vele waardevolle competenties van een jurist. Ik heb daar nog geen seconde spijt van gehad. En uiteindelijk ben ik ook doctor. Dit klinkt bijna hetzelfde; in die zin is de cirkel rond.
Wilde u altijd al professor worden?
In het begin wilde ik enkel advocaat worden. Dankzij mijn studieresultaten werd professor worden vanaf de eerste master een stille droom. Dat het zo snel zou gaan, had ik toen niet kunnen denken. Het iteratieve proces van (her)denken en perfectioneren, maakt wetenschappelijk onderzoek een echt avontuur. Maar studenten kritisch laten zijn, hen verder laten openbloeien en enthousiasmeren, is voor mij het mooiste facet van professor zijn. Het heeft voor mij een haast existentiële waarde.
Naast professor bent u ook advocaat. Vallen deze jobs gemakkelijk te combineren?
Als je de 7 dagen in een week en 24 uur per dag optimaal benut, valt dat goed mee. Door eenzelfde inhoudelijke focus is er een grote wisselwerking. De combinatie versterkt beide.
Marsmannetjes landen op aarde en vragen u een definitie te geven van ‘het Recht’. Wat zegt u hen?
Gelet op mijn antwoord op de vorige vraag, is er geen tijd te verliezen met marsmannetjes. Ik zou hen adviseren mijn cursus te lezen.
Aangezien de lente er binnenkort weer aankomt: wat deed u als student en wat doet u nu om ‘de bloemetjes buiten te zetten’?
Tijdens mijn kotleven ging ik voornamelijk naar studentenfuiven; intussen ben ik daar wel mee gestopt … Het was een mooie tijd. En uiteindelijk is ontspanning een training in discipline.
Wat doet u om tot rust te komen na een hectische werkdag of een vermoeiende werkweek?
Als mijn werkdag duurt tot het slapen gaan, probeer ik nog een 15 minuten in het salon naar klassieke muziek te luisteren. Vervolgens geef ik mijn zoontjes nog een nachtzoentje en ga ik slapen. Dat geeft net voldoende rust.
Sinds de geboorte van Alexander en Frederik gaat mijn vrije tijd voornamelijk naar hen. Van sporten komt er alvast niets meer in huis. Maar ze waarderen dat kennelijk: ze slapen vrij goed en sparen dus hun papa (meestal) ’s nachts.
U staat op de boeg van de Titanic. Welke ster staat er aan uw zijde?
Gelet op het publieke karakter van dit blad, kan ik niets anders antwoorden dan mijn echtgenote …
Wat is uw favoriete rechtbankdrama?
Ik schrijf liefst zelf boeken.
Voor welke guilty pleasure pleit u schuldig?
Ik heb weinig pleasures waarvoor ik me guilty (hoef te) voel(en). Het mooiste moment, elke dag opnieuw (tenzij dit voor 6 uur gebeurt), is mijn oudste zoontje dat ’s morgens “papa-aaaa” roept, recht staat in zijn bedje en glimlachend zijn armpjes reikt als ik zijn kamer binnenkom.
Een avondje geen zin om te koken, waar gaat u heen? Wat bestelt u?
Ik heb me verbrand bij de enige keer dat ik zelf vlees heb gebakken. Als de zon op een bepaalde manier op mijn hand schijnt en ik me concentreer, zie ik nu nog altijd sporen van een litteken op mijn duim. Wegens het fysieke gevaar, kook ik niet meer. In principe wordt er thuis eten beschikbaar gesteld. Ik eet het liefst traditioneel Frans of Italiaans, al waardeer ik in het algemeen kwaliteit.
Wie is Johny, die vaak in uw casussen voorkomt en waarom raakt hij steeds in de problemen?
Het is de echtgenoot van Marina. Een overigens bijzonder vriendelijke man, die als garagist een rustig bestaan kent, maar soms in zwaar weer komt.
U zegt wel eens tegen uw studenten: “Je Burgerlijk Wetboek is je beste vriend: je moet daar mee slapen.” Heeft u nog dating-tips?
Je kan daar, je target strak in de ogen kijkend, aan toevoegen: “maar er is nog een plaatsje voor jou.”
Welke kinderverhaaltjes zal u zeker voorlezen aan uw zoontjes?
Toen ik in het tweede leerjaar zat, las onze leraar de laatste 10 minuten van de dag een stukje voor uit Pluk van de Petteflet. Het was telkens een drama als die 10 minuten voorbij waren. Buiten die emotie herinner ik mij niks meer van dat boek, maar ik wil het zeker nog eens met mijn zoontjes lezen.
Hoe bevalt het vaderschap u? U vertelde uw studenten bv. over het onaangename moment waarop het papiertje afbreekt als je de poep van een baby aan het afvegen bent.
Het vaderschap is fantastisch en uniek! De oudste (nu 17 maanden) is een sloeber. Hij is al enkele keren in de oven gekropen. En als ik niet oplet, dan haalt hij de pochet uit mijn vest en steekt die in zijn mond … De topprestatie van de jongste (2 maanden) – naast ’s nachts doorslapen – is intussen glimlachen.
Heeft u nog een levenswijsheid die u onze lezers op het hart wil drukken?
Wees kritisch en zet door. Beoog naast privégeluk ook werkvreugde; dit laatste heb je grotendeels zelf in de hand.
Hartelijk dank professor!