Ik heb me dit jaar door onze hoofdredacteur laten overhalen om naar de officiële plechtstatige opening van het academiejaar 2002-2003 te gaan. “Daar valt altijd nieuws te rapen!”
Toegegeven, bij de openingen in Leuven, Brussel en Gent in de weken daarvoor was er een zekere ambiance, althans in de pers. KULeuven-rector Oosterlinck maakte er zijn imperialistische plannen bekend tot de academische verovering van Vlaanderen. “Wie niet met ons is, is tegen ons!” was zijn boodschap. Het wekt dan ook geen verbazing dat hij fan is van het Amerikaanse model, maar dan wél met geld van de overheid en zonder de totale onderwijsvrijheid die de instellingen daar hebben. Stel u voor dat Antwerpen z’n goesting zou krijgen. Nee, daar doet ie niet aan mee.
De pers vloog gelijk vliegen op een stront: voor confronterende uitspraken moet ge bij de Leuvense rector zijn. Dat kon de rector van de VUB, Benjamin Van Camp, niet laten gebeuren. Als er één universiteit aandacht en vooral studenten nodig heeft, is het Vlaams Brussel wel. Hij lanceerde het sindsdien uitermate populaire label voor Oosterlinck’s Leuven: Harvard aan de Dijle. Optimale spektakelwaarde, die Brusselse opening.
Een week later was het de beurt aan de rector van de Universiteit Gent, Andreas De Leenheer. Ook hij zou in het nieuws komen! Volgens onze Genste perscollega’s kreeg “Oosterlinck mot van De Leenheer”, maar zo spectaculair blijkt dat ook weer niet geweest te zijn als ge er de eigenlijke speech op naleest. Studentenpers. Tja.
Tot slot was er drie oktober, de opening van de ganse Associatie Antwerpen in de cultuurtempel deSingel. Dáár zou het allemaal eens gezegd worden. Retorische grenzen lagen te wachten om te worden verlegd, boutades stonden te springen om in de zaal te worden gegooid. En ja hoor! Ja, wat dan? Hoezo, u hebt niets gelezen over de opening in Antwerpen? Niet verbazingwekkend eigenlijk, het was een bescheiden scheet in een fles. Noch de rector-voorzitter, noch de voorzitter van de Hogeschool Antwerpen, noch de intendant van de Vlaamse opera konden het publiek dan ook maar even boeien. Saai. Punt.
Alleen de studententoespraak was ietwat entertainend (doch dat schrijf ik enkel maar omdat het onze hoofdredacteur was die sprak). Vorig jaar bij de opening sprong minister Vanderpoorten tenminste nog onuitgenodigd op het podium, om alle Anwerpse eisen die eerder gesteld waren met de grond gelijk te maken – ge hadt het gezicht van de vier rectoren moeten zien toen. Dit jaar was de minister er niet bij, en de onderwijsreporters ook niet. Die laatsten zaten de opening van het LUC te volgen. Vraag me niet waarom; ik probeer er al een maand vergeefs achter te komen.
Het is te hopen dat wanneer volgend jaar de Universiteit Antwerpen écht van start gaat (nadat RUCA, UFSIA en UIA zijn opgeheven) er iets meer te beleven valt. Of ik doe net zoals de conservatorium-studenten die ‘toevallig’ voorbijkwamen op de rijkelijke receptie. Goed gezien kerels, tot in oktober 2003.