U merkt het, een wat paradoxale titel, een schijnbare tegenstelling dus. Een week of wat geleden werd ik in de auto getrakteerd op de borsten van een niet nader te noemen Bekende Vrouwelijke Vlaming.
Het is te zeggen, ik mocht enkele luttele ogenblikken genieten van haar zoetgevooisde stem, toen de dame in kwestie een kort pleidooi kwam houden over de echtheid van haar esthetisch verantwoorde welvingen. Ontboezemend was het alleszins. “Wat kan daar in godsnaam mis mee zijn”, vroeg ik mij af. Niets. Inderdaad. Er blijkt zodanig weinig mis mee te zijn dat allerlei roddelende slangentonen de authenticiteit van de juffrouw haar boezem betwisten.
Compleet moegetergd, en door deze hardnekkige geruchten bijna op het randje van een zenuwinzinking, besluit ze zichzelf en haar borsten aan een röntgenfoto te onderwerpen. Vervolgens wordt deze foto als ultiem bewijsstuk in een tijdschrift geplaatst. Dat deze foto geen uitsluitsel kan geven en een of andere televisiemaker daar nog wat heisa rond verkocht heeft is een ander verhaal. Hoe dan ook, blijkbaar springt men niet overal zo schroomvallig om met borstvergrotingen.
Er zijn plaatsen, en ja, laten we de Verenigde Staten maar als voorbeeld nemen, waar een borstvergroting op je zestiende niet abnormaal is. Althans niet als je tot het vrouwelijke geslacht behoort. En als je vader behoorlijk goed in de slappe was zit. In de betere kringen is zo’n geschenk “bon ton” en bovenal een teken van hoge status. (Zelf zullen ze het misschien zelfs over goede smaak hebben, maar ja.) Na de tandarts nu de plastische chirurg. En zo lanceren we ons in het goede milieu.
U ziet het. De ongezonde interesse voor de boezem van onze Vlaamsche schone lijkt toch niet zo ver te staan van de bijna onverschillige ombouwpraktijken in de VS. Beiden hebben alvast met elkaar gemeen dat ze een product zijn van een op zintuigen gerichte wereld waar uiterlijk vertoon enorm belangrijk is. Ik zou natuurlijk ook liever met een lijf als dat van Brad Pitt rondlopen en doe die stralende glimlach er ook maar bij. Hoewel ik liever met de pruillipjes van Johnny Depp zou zoenen en als het effe kan de elegante haardos en sprankelende ogen van Richard Gere. Ja inderdaad dokter. Nr. 34F62k uit de glimlach catalogus en Nr. 50D89bis uit de nieuwe collectie wenkbrauwen, dank u, dat zal het zijn. Om over allerlei viagra-verschijnselen nog maar te zwijgen. Fantastisch toch, die maakbare wereld.
Ik kan het me al voorstellen, twee vrouwen op een receptie: “Ach hoe beeldig, die neus van jou, ik heb nog getwijfeld om hem ook te nemen, maar ik vond hem wat duur. Waaaaaat? In promotie?” Jongens jongens, het is al erg genoeg dat jan en alleman er zo westers mogelijk gekleed bij wil lopen en Coca-Cola drinken. Zo zie je dat de globalisering van de schoonheidsidealen ook op dit terrein haar werk doet.
Wat is nu het probleem? Wel, als we zo voortgaan graven we waarschijnlijk ons eigen graf. Een mens zou toch gewoon knettergek worden om in een entourage van mensen te leven die op den duur zodanig op elkaar en op een opgelegd schoonheidsideaal lijken dat ze volledig vervangbaar worden. Daarbij vraag ik mij af: is diversiteit nu net niet de garantie voor een soort om te ontsnappen aan genetische fouten? Is diversiteit nu net niet wat anderen zo boeiend maakt? Ik zou denken dat we ver genoeg geëvolueerd zijn om onze eigenheid te kunnen beleven en niet meer als een kudde bange wezels tegen de brulaap met het grootste bakkes aan te moeten schurken. De degeneratie lijkt echter niet ver af. Het heeft waarschijnlijk te maken met oeroude tegenstrijdigheden zoals eigenheid en groepsgeest, angst en nieuwsgierigheid. Maar vaak zijn het diegenen die schrik hebben van de anderen, die trachten om hen hun eigen normen op te leggen. Vraag dat maar aan Fidel, Ariel, Osama, Boris, Goran, Sadam, en zeker aan Georgy boy maar meer nog aan die goede oude Adolf en als we Homeros mogen geloven voerden zelfs de Grieken al oorlog om een stel fijne borsten. Tijd voor iets nieuws!