dwars volgt UA-studenten in het buitenland op en biedt hen de kans hun visie op het onderwijs en de wereld aldaar met ons te delen. Speciaal voor de eerste editie van het nieuwe jaar heeft dwars een student opgezocht die verknocht is geraakt aan de koekenstad.
Vandaag loop ik iets langzamer van mijn werk terug naar huis. De zon schijnt en het Willemdok ligt er mooi bij vandaag. Antwerpen is goed voor me geweest de afgelopen twee jaar. Tussen het afronden van een tweede Master heb ik een job, losbandige vrienden, en gepassioneerde muzikanten gevonden om mijn leven te vullen.
Ik ben naar Antwerpen gekomen om te studeren, maar dat kon natuurlijk ook op andere plekken. Voor mij persoonlijk was de keuze waar ik nu weer zou gaan wonen zeer belangrijk. Dit heeft nadere uitleg nodig. Ik had namelijk reeds een opleiding afgerond en was werkzaam in Duitsland als psycholoog. Gezien ik net als velen op 25-jarige leeftijd een gezonde Quarterlife Crisis tegemoet ging en ik onzeker begon te worden of ik mijn hele leven op dezelfde plek hetzelfde beroep wou uitoefenen, moest ik vluchten. Mijn vluchtgedrag moest uiteraard wel productief zijn. Dus koos ik om naar het vogelvrije studentenleven terug te keren. Het er nog één keer echt van te nemen. Daarom was de beslissing waar ik zou gaan wonen heel erg belangrijk. Antwerpen is en was een duidelijke winnaar om twee redenen. Er is cultuur. Niet zomaar cultuur, maar cultuur met een randje eraan. Tussen muziek, kunst en mode in, is alles aanwezig wat ik nodig heb. Ik ben van TRIX gaan houden en, in welke andere stad kun je nu Portishead in een openluchttheater zien spelen? Het fotomuseum is fantastisch en het MAS is qua architectuur een van de mooiste musea die ik tot vandaag heb mogen bezichtigen. Ten tweede is er dan de Antwerpenaar. De Antwerpenaar wil genieten, om half 1 ’s middags een Duvel drinken voordat hij naar zijn werk terugkeert. Door deze mentaliteit is er een nachtleven om “U” tegen te zeggen. Er is altijd iets te doen in Antwerpen. Ik hoef me nooit te vervelen. Dit is precies wat ik nodig zou hebben voor mijn terugkeer naar het glorieuze studentenleven. In een discussie met een Nederlandse gesprekspartner werd mij duidelijk dat dit niet voor iedereen een pluspunt is: “Als je elke dag je favoriete taart eet is er niets bijzonders meer aan en zal hij ook niet meer bijzonder genoeg smaken”. Maar Antwerpen biedt dat wat ik nodig heb, als ik de deur uit wil, wat voor moment het op de dag ook is, is er iets te doen. En veel belangrijker, zijn er Antwerpenaren om iets mee te gaan doen. Geef mij maar die keuze.
vreemdeling thuis
Antwerpen is bovendien een fijne stad om te zien in de zomer. En ook de Antwerpenaren zijn fijn om te zien in de zomer. Ik loop langs het MAS en geniet van het beeld van een drietal jonge dames die wijn uit de fles drinken. Ik denk aan de woorden van mijn Italiaanse collega: "If the weather would be like this everyday, I could live here forever". Ik ben bijna thuis.
Maar welke afgestudeerde heeft nu echt een keuze? Je gaat naar het middelbaar, je kiest een studie, je kiest een master en dan zoek je een job. Wat voor job? Maakt niet uit. Je hebt opeens niet meer zoveel keuze. Je ben overgekwalificeerd, je hebt te weinig ervaring, de markt is slecht en je stropdas is te lelijk tijdens je sollicitatiegesprek. Hier in Antwerpen vond ik een job na vijf maanden zoeken. Nu ben ik hier. Ik ben een persoon die net zo makkelijk ergens anders naartoe had kunnen verhuizen. Dat heb ik al vaak genoeg gedaan. Dus waarom niet nog eens? Het is ook niet alsof ik het meest warme onthaal van ’t Stad heb ontvangen. De gemiddelde Antwerpenaar kijkt neer op een persoon met een Hollands accent. Jammer genoeg is dit het accent dat ik heb, dus moet ik accepteren dat menig Antwerpenaar mij vanaf het eerste moment een arrogante lul vindt. Je moet als nieuwkomer echt tijd investeren om vriendschappelijke relaties op te bouwen. Zeker meer dan in vele andere Europese landen. Maar ik hou van een uitdaging. Bovendien is de Antwerpenaar gelukkig sowieso niet honderd procent Vlaming. De vele expats en immigranten maken de stad minstens zo boeiend voor mij. Als ik de gemiddelde Vlaming even moe ben, prijs ik mijn sociale cirkel met een Iraniër en een Pakistaan die (net als ik?) ook doctoreren, een bandlid die uit het doe-nu-maar-normaal Nederlands Brabant komt, of mijn oude buurman Samir, met wie ik altijd een muntthee kan gaan drinken in Borgerhout. Waarom ben ik nog steeds hier? Omdat jij hier bent, Antwerpenaar, omdat ik me met jou nooit hoef te vervelen, en omdat ik me langzaamaan door jou thuis begin te voelen.
Thuis neem ik me iets te drinken en ga ik op mijn balkon zitten om te genieten van de laatste zonnestralen. Wederom moet ik aan de woorden van mijn collega denken: "If the weather would be like this everyday, I could live here forever".