Bij het zoeken naar respondenten voor Eigen gelijk eerst (p.20) – waarbij twee mensen tegengestelde standpunten innemen over een onderwerp – kreeg ik van beide zijden de vraag of ze echt volledig pro, dan wel contra moesten zijn. Als rechtgeaarde academicus in spe kon ik moeilijk anders dan zeggen dat genuanceerde standpunten altijd op prijs worden gesteld, zelfs bij dit soort korte stukjes. Dit heeft wel als nadeel dat u, de lezer, zelf uw conclusies zal moeten trekken, en niet zonder meer een winnaar kan aanduiden die u blindelings kan volgen. U mag dit ook een voordeel vinden, dat wordt zeker geapprecieerd.
Maar het werkt anders wel, ongenuanceerde standpunten proclameren. Dat bewees Yves Leterme nog met zijn 800.000 voorkeursstemmen voor ‘Goed bestuur’, hoewel ‘werkt’ hier niet te ruim gedefinieerd mag worden, dat hebben we aan den lijve mogen ondervinden. Dit blind achterna hollen van holle slogans lijkt in het niets te vallen als we naar de andere kant van de oceaan kijken, waar VS-president Obama (ook wel een fan van slogans, toegegeven) vergeleken wordt met Hitler en Stalin, wat me een beetje doet overgeven in mijn mond. Maar hoewel dit ons (hopelijk) absurd in de oren klinkt, is het niets meer dan een uitvergrote versie van hoe onze voormalige premier verkozen raakte: lege woorden en primaire gevoelens.
Nu Herman Van Rompuy de eerste president van Europa wordt (geef toe, het maakt je toch een beetje trots), ziet Leterme zich al terug als eerste minister. Zonder ongenuanceerd te willen zijn, lijkt dit mij een zeer slecht idee. Of is de man plots een bekwaam politicus geworden? Niet onmogelijk, maar ook niet zo waarschijnlijk dat we dit ‘een weloverwogen risico’ kunnen noemen. Helaas is het, op het moment dat dit nummer verschijnt, waarschijnlijk al te laat en hangen we er opnieuw aan. Oy vey... De man is verre van de baarlijke duivel, maar er ligt niettemin een spreekwoord op het puntje van mijn tong, iets met ezels en stenen. En niemand wil voor een ezel doorgaan.