WEES STERK GENOEG OM TE BREKEN

Ik ben even in opname geweest, werd ongeveer een halfjaar begeleid en vandaag krijg ik nog altijd ambulante hulp. Door mijn verhaal te delen, hoop ik dat die wereld wat minder eng wordt.
 

ik zal als eerste gaan!

Ik ben de jongste van drie kinderen en kreeg al vroeg te horen dat ik hoogbegaafd was. Mijn beide oudere broers waren nogal wild en kwamen maandelijks op de spoedafdeling terecht. Omdat mijn ouders hun handen vol hadden met de lompheid van mijn broers, cijferde ik mezelf weg. Ik creëerde één regel voor mezelf: zorg dat je geen last bent. Hallo faalangst, welkom perfectionisme.

In het zesde middelbaar waren er plots veel veranderingen. Mijn vrienden vonden andere dingen interessanter. Ik maakte veel ruzie met mijn lief. Mijn cijfers daalden. Ik kon niet slapen door alomvattende stress. Mijn ‘perfecte’ leven ontspoorde en ik zag het niet meer zitten. Ik wou alles laten stoppen ... gelukkig werd ik tijdig gevonden.

Wist je dat je bij je huisarts ook een afspraak kan maken voor een persoonlijk gesprek over hoe jij je voelt? Zo is het bij mij gegaan. Ik was bang om bij een psycholoog langs te gaan, want dan zou ik moeten toegeven dat het mentaal slecht met mij ging. Ik was niet sterk genoeg om te breken. Mijn arts luisterde, haalde mijn mama erbij en stelde een opname voor. 

Vijf dagen later meldde ik mij aan bij een centrum voor geestelijke gezondheidszorg. De afdeling waar ik zat, was de ‘open crisisopname’. Crisisopname is meestal residentieel (lees: je blijft daar slapen). ‘Open’ betekent dat je er vrijwillig bent en dat je de opname op elk moment kan stoppen. Je moet ook niet binnen het gebouw blijven en vrienden mogen zelfs op bezoek komen.

Drie van mijn vrienden hadden genoeg moed om langs te komen. Slechts vijf durfden mij een berichtje te sturen. Eerlijk? Velen denken dat je met rust gelaten moet worden wanneer je in opname zit. Dat is totaal niet waar. Ik wou dat meer vrienden of klasgenoten mij een bericht hadden gestuurd of hadden gebeld. Ik voelde mij afgesloten van het sociale leven; iedereen ging door met zijn leven, er ontstond nieuwe drama, maar ik wist eerst van niks. Gelukkig had ik mijn beste vriendin. Zij was volledig op de hoogte van alle roddels. Toen ik eens terugkwam, zei iemand tegen mij: “Je bent precies nooit weggeweest.” Dat deed mij minder uitgesloten voelen.

Zo’n crisisopname heeft een duidelijk doel: eerst tot rust brengen, dan samen bekijken welke hulp er verder nodig is. Na afloop zijn er drie mogelijkheden: geen verdere hulp, ambulante begeleiding door een psycholoog of een behandelopname. Die laatste kan zowel residentieel als in dagopname.

Ik ben doorgestuurd naar een behandelopname, specifiek gericht op jongeren. Ik vergeleek mijn dagopname altijd een beetje met naar het speelplein gaan: ‘s ochtends toekomen en ‘s avonds vertrekken, overdag activiteiten en elke middag (!) warm eten. Deze activiteiten zijn geen spelletjes, maar ‘sessies’. Wekelijks is er een gesprek met de toegewezen psycholoog en maandelijks (samen met de ouders) een trajectbespreking.

Elk centrum voor geestelijke gezondheidszorg heeft zijn eigen manier van werken, zelfs de afdelingen verschillen van elkaar. Dit is gewoon een voorbeeld. Ik heb mijn traject kunnen afronden net voor de start van het academiejaar. Het betekent niet dat alles nu vanzelf loopt, maar dankzij de steun van mijn omgeving, durf ik nu wél te breken.
 

UAntwerpen zegt: “jouw mind matters!”

Tijdens de Mind Matters Week merk je hoe hard UAntwerpen inzet op mentaal welzijn. Er is een uitgebreid aanbod aan niet zomaar willekeurige activiteiten: therapiehonden, een open mic, bosbaden ... Zelf ben ik naar de comedyshow van Soe Nsuki geweest en dat was een goede start van mijn weekend. Alle workshops, lezingen en activiteiten maken het thema van mentaal welzijn meer bespreekbaar en geven praktische handvaten om hiermee om te gaan. Het is niet zo individueel en persoonlijk als therapie, maar ze hebben hetzelfde doel: jongeren sterker maken.
 

nog wat gouden raad 

Bij sommigen merk je sneller op dat ze zich minder goed voelen, maar ook de mensen die erg sterk lijken, kunnen van porselein gemaakt zijn. Er zijn heel wat jongeren die zich blijer en sterker voordoen dan ze werkelijk zijn. Soms is het nodig om op elkaar te kunnen leunen.

Wat kan je doen voor anderen? Probeer op een rustig moment iemand aan te spreken waar je bezorgd over bent en kaart aan waarom. Door open te praten en vragen te stellen, kan je samen de ernst van het probleem inschatten.

Blijf rolvast, je hoeft het probleem niet zelf op te lossen. Merk op en verwijs door; hulpverlening moet sowieso hulp bieden en privacy behouden. Is de drempel hoog, bied dan aan om samen een afspraak te maken of om de eerste keer mee te gaan naar de afspraak en wacht dan aan de inkom of in de wachtzaal. Misschien raak je met twee wél de drempel over.

Er zijn veel opties voor gratis hulp! Ze zijn er niet om een oordeel uit te spreken, maar wel om jou te helpen, daarom zijn het ook hulpverleners.

Een mooi voorbeeld is Tejo, waar je gratis en anoniem een gesprek kan voeren met een psycholoog. Tejo is er voor jongeren tot 25 jaar en heeft een aanbod in Antwerpen, maar ook in andere steden. Tejo Antwerpen vind je in de Bredestraat 2, dicht bij de Arenberg.

Daarnaast is er ook heel wat telefonische hulp beschikbaar, zoals Awel (102) tussen 16u en 22u. Tele-Onthaal (106) is 24/7 bereikbaar en de Zelfmoordlijn (1813) is dat ook! Twijfel dus niet als je hulp nodig hebt en bel.

De examens en bijhorende stress komen dichterbij en sommigen voelen de winterdip al aankomen. Maar je komt erdoor. Want met een keertje bellen, kan je elkaar verder helpen.