To hate or not to hate? Niemand vroeg het, maar het antwoord is meestal het eerste. Het is niet omdat ik maandelijks dit hekelschrift neerpen dat ik daarom ook een hater ben. In wezen ben ik de meest optimistische persoon binnen de redactie – alleen zet ik die versie van mezelf even aan de kant wanneer het nodig is. Het is namelijk beter om je frustraties te uiten dan om ze op te kroppen. Deze keer vertel ik je over cafémenu’s die verscholen zitten achter een QR-code.
Ik moet iets bekennen. Ik had niet verwacht dat ik me ooit nog zou verlagen tot de dieptes van woede en frustratie na het afronden van de vorige Haatfabriek. Ik was uitgehaat, had de final boss van negativiteit verslagen en was verdergegaan met mijn leven. Tot nu. Er is me weer iets vreselijks overkomen en jullie zullen het allemaal geweten hebben.
Je kent het wel. Je bent eindelijk eens weg van alle schermen, weg van je schoolwerk of van de schermen waarmee je je schoolwerk uitstelt. Je hebt met je vrienden afgesproken en gaat zitten op een terras om een welverdiend drankje te doen. Reconnecting. Alles is leuk. Exact zo verliep het gisteren toen ik afsprak met de oud-kernredactie die twee jaar geleden ieders favoriete studentenblad in goede banen leidde. Ik kwam als laatste aan, ging zitten en na iedereen te hebben geüpdatet over mijn huidige leven wou ik op de kaart kijken om een drankje te bestellen. Toen zag ik een plakkaatje met een QR-code dat met schroeven aan de tafel vasthing en wist ik hoe laat het was. Het tijdstip kwam namelijk tevoorschijn op mijn telefoon onderweg naar mijn camera om de code te scannen. Weg sfeer. Nu zit ik op mijn gsm terwijl de rest diep in elkaars ogen kan kijken.
Als persoon met een ernstig besluiteloosheidssyndroom komt dit nog harder binnen. Ik moet namelijk een keuze maken tussen Tripel d’Anvers en Westmalle terwijl er zich in mij een enorme ontgoocheling afspeelt. Ik moet ook eindeloos scrollen tussen verschillende secties van het menu in plaats van in één oogopslag herinnerd te worden aan de verschillende categorieën van bestelbare goedjes. Het pad naar de vreugde die je voelt als je het perfecte drankje hebt gekozen, was nog nooit zo moeilijk. Ondertussen mis ik de fantastische verhalen die ongetwijfeld de ronde gaan terwijl ik snel even een berichtje beantwoord dat binnenkomt. Ik open Instagram en onderweg naar dat bericht zie ik een post voorbijkomen over de recente betogingen in Brussel. Nog meer woede en frustratie. De wereld is helemaal om zeep. Wat deed ik ook alweer op mijn telefoon? Oh ja, ik ging een drankje bestellen.
Kleine disclaimer voor als je je aangesproken voelt: er zitten geen vijandige bedoelingen achter deze tekst. Als je diep gekwetst bent, kun je me altijd een mailtje sturen met een QR-code naar een eigen mini-Haatfabriek. Dan maken we van de volgende editie een collaboratie.
- Login om te reageren