BANANENBROODPUDDING

Ik kom geen woorden te kort.

Nee, ze zijn er vanzelf.

Ze willen hun eigen zin spellen doorheen mijn lichaam, zich vermengen met mijn bloed. Vechten tegen slapeloosheid en hun weg naar buiten duwen als acne. Half weggerot in bed hechten ze zich aan elkaar, met een averechts gebreid patroon dekken ze me toe en duwen ze me met hun gezamenlijke zwaarte dieper de matras in.

Tot mijn gezicht verstrikt zit in zinnen en mijn voeten als het binnenste van een bol wol omsingeld zijn. Mijn armen liggen verwelkomend uitgespreid, de lege plaats naast mij wordt vertaald in fantasieën waar geen woorden voor zijn.

Ik kom geen woorden te kort, maar praten lukt niet. Ergens in mijn slokdarm hebben ze een muur gebouwd, mijn strottenhoofd gebarricadeerd.

Ik probeer.

Ik schrijf, ik zing, ik wandel elke dag, ik sta om 3u 's ochtends nog in de keuken, de woorden uit mijn lijf te bakken.

Ik probeer.

Ik probeer, ik probeer, ik probeer, als een droog stuk brood probeer ik hun weg te slikken.

Bananenbrood.

Ik wil je vertellen dat ik dankbaar ben voor jou.

Bananenbrood: 4 bananen, amandelmeel, een snufje zout, 3 eieren, bakpoeder en bicarbonaat.

Dat ik niet boos ben op jou

Bananenbrood: 5 bananenschillen, amandelmeel op mijn kleren, een plakkende hand vol

zout, zout, lege eierschalen en het bakpoederzakje naast de vuilbak

maar op wat je hebt gedaan

vijfenveertig minuten baktijd

tweeduizendzevenhonderd seconden in de oven

Gisteren fietste ik bijna tot aan je deur. Maar wat ging ik zeggen, dat ik je mis? Dat ik om 12u 's nachts een knuffel wou? Dat ik probeer? Want ik probeer.

Ik probeer, ik probeer, ik probeer elke keer iets nieuws.