DE BESTE ALBUMS VAN 2023

Lana Del Rey Did You Know That There's a Tunnel Under Ocean Blvd

Een decennium na het beruchte Super Bowloptreden zorgde Lana Del Rey voor een tweede nipplegate. Toen bleek dat ze met ontblote borst op een albumcover zou verschijnen, stond puriteins Amerika in rep en roer. Om de gemoederen in het machtigste ontwikkelingsland ter wereld te bedaren, koos Lana voor een zediger ontwerp. A&W, waar ze zonder schroom “This is the experience of bein’ an American whore”  zingt, bleef gelukkig wel behouden, net als een reeks andere prachtnummers.

Devon Church Strange Stragers

Kwatongen beweren dat Devon Church elke ochtend een stukje schuurpapier eet om het daarna door te spoelen met een glas motorolie. Nee, de Canadees heeft niet bepaald een gouden stem. Gelukkig bewees Tom Waits al dat men een carrière kan uitbouwen met gerasp en gebrom. Wie tijdens het beluisteren van Strange Strangers niet voortdurend aan Animal van The Muppet Show moet denken, zal met volle teugen van het album genieten.

Black Belt Eagle Scout The Land, The Water, The Sky

Black Belt Eagle Scout bezingt het land, het water, de lucht en alles wat daartussen hangt zo mooi dat onze redacteur er in het voorjaar van 2023 zowaar een close-up aan wijdde. Enkele maanden later is hij er nog steeds van overtuigd dat The Land, The Water, The Sky een droomhuwelijk is tussen grunge en dreampop.

Sufjan Stevens Javelin 

Sufjan Stevens verloor onlangs zijn partner en is door een zeldzame ziekte voortaan tot een rolstoel veroordeeld. Een mens zou voor minder een diepe zucht slaken om de openingstrack Goodbye Evergreen in te zetten. In Javelin heelt Stevens zijn wonden. Luisteraars die getuigen mogen zijn van het rouwproces ondergaan de ultieme catharsis.

Olivia Rodrigo Guts

Een meerwaardezoeker zal niet gauw toegeven dat hij verknocht is aan de muziek van een voormalig Disney Channelsterretje. Tenzij ze naar de naam Olivia Rodrigo luistert. Guts is de beste popplaat in jaren; Bad Idea Right? de beste Wet Legsingle in een jaar waarin Wet Leg geen muziek uitbracht.

Grian Chatten Chaos for The Fly 

Grian Chatten veroverde afgelopen jaren de wereld als frontman van Fontaines D.C. In 2023 bewees de Ierse bard dat hij ook solo zijn mannetje weet te staan. Op Chaos for The Fly laat Chatten de hoekige postpunk voor wat het is en croont hij over de lotgevallen van enkele onfortuinlijke zielen. Dat zorgt voor geweldige regels zoals: “People are scum”. Precies Grian.

Yves Tumor Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds)

In 2023 was Prince nog altijd zo dood als een pier, maar zijn geest huist heden ten dage in het lichaam van Yves Tumor. Het charisma, de kledingstijl en het talent kreeg Yves er gratis bij. Met Praise a Lord Who Chews...voegt hij een flinke geut extravagantie toe aan de hedendaagse rockscene.

Catherine Polacheck Desire, I Want to Turn into You 

De alt in alt-pop staat voor alternatief. Dat heeft Catharine Polacheck goed begrepen: de eerste noten van openingstrack Welcome To My Island zijn een vocaal meesterstukje, een doedelzak en een Spaanse gitaar passeren de revue en een kinderkoortje rond het geheel mooi af. Oh Ja, Grimes en Dido leveren een verdienstelijke bijdrage.

dEUS How to Replace It

“But back in 1989, I fought the battles that were mine”, mijmert Tom Barman over de begindagen van dEUS. Jazeker, Antwerps Finest draait al een tijdje mee, maar de houdbaarheidsdatum is nog lang niet verstreken. Gitarist Mauro Pawlowski heerst over de snaren op Man of The House en frontman Tom verkent in Faux Bamboo hogere vocale regionen. Laatstgenoemde paradeert tegenwoordig graag in een kreeftenpak op het podium. Voor wie er nog aan moest twijfelen: dEUS is god.

The National First Two Pages of Frankenstein

Matt Beringer ging ook in 2023 door een dal, maar beschikte gelukkig nog steeds over een uitgebreid telefoonboek om zijn verdriet samen met collega-melancholici te verwerken. Deze therapiesessies leverden First Two Pages of Frankenstein op, een album met bijdragen van – hou u vast – Sufjan Stevens, Phoebe Bridgers en Taylor Swift. Opvolger Laugh Track was te veel van hetzelfde laken een broek om deze lijst te halen, al verdienen de drums op slottrack Smoke Detector een eervolle vermelding.

Daughter Stereo Mind Game

Toen Daughter een vrolijk album aankondigde, verslikte ondergetekende zich in zijn koffie. Vrolijk en Daughter passen namelijk even goed bij elkaar als woke en Bart De Wever. Frontvrouw Elena Tonra zag weliswaar licht aan het einde van de tunnel, maar baadde nog altijd niet in het zonlicht. Dat hoeft ook niet. Bij mistroostig regenweer verzacht de melancholie van Stereo Mind Game wel de zeden.

Mitski The Land Is Inhospitable and So Are We

Koning alcohol blijft een bron van inspiratie voor menig musicus. In openingstrack Bug Like an Angel bezingt de Japans-Amerikaanse Mitski het ongedierte dat op de bodem van haar glas drijft om vervolgens te besluiten: “Sometimes a drink feels like family”. De dromerige indiefolk op The Land is Inhospitable and So Are We is even verslavend.

Tinariwen Amatssou

West-Afrika kwam in 2023 niet bepaald positief in het nieuws. Wie de muziekpers tot zich nam, zag gelukkige een sprankeltje hoop. De Toeareg van Tinariwen heersen nog steeds over de woestijn met hun onweerstaanbare desert blues. Spek naar de bek van liefhebbers van lang uitgesponnen gitaarsolo’s en Tamasheqgezangen

Gabriels Angels & Queens

Frontman Jakob Lusk is gehouwen uit een blok massief charisma en beschikt over een stem die een hele kerk omver kan blazen. Of een omvergeblazen kerk de reden is waarom hij zijn gospelkoor achter zich liet om de wereld te veroveren, kunnen we niet bevestigen. Feit is wel dat Gabriels in 2023 hoge toppen bleef scheren. Het volledige Angels & Queens – het eerste deel verscheen in 2022 – is een hemelse plaat.

Lael Neale Star Eater’s Delight

“Return to me now, just like a flower, who loves the sun.” Voor zulke florale zeemzoeterigheid haalt onze redacteur doorgaans zijn neus op. Niet als ze uit de keel van Lael Neale klinkt. Op Star Eater’s Delight ruilt de Amerikaanse de akoestische gitaarmuziek in voor lo-fi synthpop en lichtvoetige postpunk. Een verrassend hippe keuze voor een artiest die naar eigen zeggen de hedendaagse muziekscene niet volgt.

Black Country, New Road Live at Bush Hall 

Sinds het vertrek van frontman Isaac Wood is BCNR naargeestig op zoek naar een nieuwe smoel. Een derde studioplaat blijft voorlopig uit, maar hun nieuwe livenummers verschenen gelukkig wel al op Live at Bush Hall. BCNR bouwt verder op de ingetogen folk van Ants from Up There. Hun laatste studioalbum overtreffen lukt niet, maar de bandleden bewijzen wel dat ze het songsmeden nog niet verleerd zijn.

Boygenius The Record

Voor The Record bundelden sad girls Lucy Dacus, Julien Baker en Phoebe Bridgers opnieuw hun krachten. Tussen de existentiële crisissen en relatiebeslommeringen door citeren de bandleden Leonard Cohen en de oudtestamentische koning Salomon – over eruditie gesproken. Boygenius is de beste supergroep sinds Crosby, Still, Nash & Young met het enige verschil dat ze niet voortdurend de neiging hebben om elkaars hersenpan in te slaan, maar amicaal over de festivalpodia dartelen.

Blur The Ballad of Darren

Damon Albarn is als zilverrug van Gorillaz niet vies van muzikaal experiment, maar voor de Blurreünie greep hij samen met zijn muzikale bloedbroeders terug naar de britpop uit de begindagen van de band. Dat leverde een album op met oerdegelijke ballads die zich na twee luisterbeurten al in de gehoorgang nestelen. Al diegenen die Albarn en de zijne aan het werk zagen op de Lokerse Feesten weten dat Blur nog lang niet uitgezongen is.

Slowdive Everything Is Alive

Wat Blur in de jaren 1990 was voor de britpop, was Slowdive in hetzelfde tijdbestek voor de Shoegaze. Sindsdien is de band niet van zijn succesformule afgeweken. Waarom zou je ook, als die formule na al die jaren nog goed zit? Vooruitgeschoven single Kisses is misschien wel het mooiste wat onze oorschelpen in 2023 bereikte. De ideale soundtrack voor een wandelingetje na een existentiële examencrisis.

King Gizzard and the Lizard Wizard PetroDragonic Apocalypse; or Dawn of Eternal Night: An Annihilation of Planet Earth and the Beginning of Merciless Damnation

King Gizzard and the Lizard Wizard doet niet aan hokjesdenken. Met PetroDragonic Apocalypse... brengen de Australiërs vier jaar na Infest the Rats’ Nest opnieuw een hommage aan de metalidolen uit hun jeugdjaren. Een plaat vol beukende drums, vlammende gitaarsolo’s en apocalyptische gezangen in shakespeareaans Engels. Een uit de hand gelopen grap, maar wel een hele goeie.

Loverman Lovesongs
“Loverman, 'till the bitter end”, sneert Nick Cave in Loverman. Hoewel James de Graef, alias Loverman, een bewonderaar is van de zwartgallige Australiër, verwijst de naam van zijn soloproject naar eigen zeggen niet naar het nummer uit 1994. Liefhebbers van caveiaanse vocale uithalen komen wel aan hun trekken met single Would (Right in Front Of Your Eyes). De rest van het debuutalbum Lovesongs baadt eerder in sferische rust. James de Graef, die ooit furore maakte met de spacepunkband SHHT, brengt als Loverman melancholische liefdesliedjes te berde.

Bob Dylan Shadow Kingdom

2023 was het jaar van The Beatles en The Stones (nooit gedacht dat ik als Gen Z’er deze woorden ooit ging neerpennen). De pers had daar de mond zo vol van dat ze de nieuwe muziek van een andere oude knook over het hoofd zagen. Nu ja, op de instrumentale afsluiter Sierra’s Theme na, is er weinig nieuw aan Shadow Kingdom. Dylan dook in zijn eigen muzikale oeuvre en stak dertien klassiekers in een nieuw jasje. Hoewel de bijbehorende concertfilm al in 2021 verscheen, werden de studio-opnamen pas vorige zomer gereleaset. Ondanks de kwalijke livereputatie van de eeuwige neuzelaar, is Shadow Kingdom een waar festijn voor Dylanadepten.

Rozi Plain Prize

Aardige plaat, maar niet heel bijzonder, dacht onze redacteur toen hij in het voorjaar van 2023 voor het eerst naar Prize luitsterde. Met dank aan de programmatoren van Leffingeleuren denkt hij daar nu gelukkig anders over. In september trad Rozi Plain op in de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Leffinge. Met haar dromerige folkpop veroverde ze het hart van menig toehoorder. Voor het eerste sinds de ontwijding vond er op het altaar in Leffinge een gebeurtenis plaats die de naam hoogmis waardig was.

ANONHI and the Johnsons My Back Was A Bridge For You To Cross

ANONHI brengt met haar albums graag hulde aan transboegbeelden. Op I Am a Bird Now – toen de band nog Anthony and the Johnsons heette – prijkte Candy Darling op de albumcover. Een decennium later staart Marsha P. Johnson de luisteraars indringend aan. In haar teksten breekt ANONHI eveneens een lans voor de LGBTQ-gemeenschap. My Back Was A Bridge For You To Cross is een plaat met boodschap die verpakt wordt in breekbare soul.

Lakum False Lankum

Wie bij folk denkt aan vrolijke riedeltjes, gelukzalige langharigen en geurige bloemenweides, dient zijn mening na het beluisteren van False Lankum te herzien. Newcastle en On a Monday Morning liggen nog aangenaam in het gehoor, maar het sonische geweld van de andere nummers voorspellen vooral de komst van de vier ruiters van de Apocalyps. Tekstueel vallen de doden ondertussen bij bosjes. False Lankum blijft desondanks een warm aanbevolen plaat. De slapeloze nachten moet je er wel bijnemen. 

The Hives The Death of Randy Fitzsimmons

Randy Fitzsimmons is dood, leve Randy Fitzsimmons! De fictieve songschrijver van de band ligt onder de zoden, maar de begrafenisstemming is ver te zoeken. De punkers van The Hives geven plankgas van begin tot eind. In Two Kinds of Troubles halen de Zweden flink uit naar de Denen en de Noren. Zie het als de Scandinavische versie van de betere Hollandermop.
 

Ontdek de platen uit dit jaaroverzicht met een handige Spotifylijst. Onze redacteur selecteerde uit elk besproken album zijn favoriete nummer.