hilarisch slechte films

Dune (1984)

De meeste filmkenners zullen vertrouwd zijn met de donkere films van David Lynch, maar misschien minder met zijn grootste flop. Dune was zijn eerste studiofilm en ook meteen zijn laatste. Het populaire sciencefictionboek van Frank Herbert werd algemeen gebrandmerkt als onverfilmbaar. Desondanks de moedige poging van Lynch moesten fans van het boek wachten tot 2021 voor een goede filmadaptatie. De verhaallijn wordt in het boek over 600 pagina’s uitgespreid. Lynch propt het boek ambitieus in een film van twee uur en twintig minuten. Je merkt dat de film veel te snel over bepaalde plotontwikkelingen gaat en van de hak op de tak springt. De film was dermate complex voor mensen die het boek niet hadden gelezen, dat er informatieblaadjes werden uitgedeeld aan de bioscoopgangers om enkele begrippen uit te leggen. Wat deze film zo vermakelijk maakt zijn enkele heerlijke practical effects die nog onderhoudend zijn, de scènes waar mopshonden opduiken die niet in het bronmateriaal voorkwamen en de soundtrack die werd gecomponeerd door Toto, die de woestijnen van Dune moest zegenen. De actiesequenties zijn zo belachelijk in scène gezet dat je er enkel luidkeels van moet lachen. De beschermende energievelden die de lichamen van soldaten helemaal omhelzen worden bijvoorbeeld afgebeeld als doorzichtige balken, waardoor ze lijken op Minecraftmannetjes. Ondanks de cultstatus die Lynch’s Dune heeft verworven doorheen de jaren, heeft hij zich gedistantieerd van zijn rol als maker.

Flash Gordon (1980)

Na het wereldwijde succes van Star Wars in 1977 wilde elke studio de volgende grote space opera op het witte doek brengen, waaronder Universal. De productie moest zo snel mogelijk gebeuren om winst te maken op de toenmalige hype, dus baseerde de schrijver zich op een stripreeks. Een buitenaardse keizer bedreigt onze planeet en enkel de stereotiepe Amerikaan Flash Gordon, een blonde honkbalprof, kan ons redden. De dialogen, het acteerwerk en de kostuums zijn even belachelijk als de plot. Verder zullen de special effects die van Star Wars zeker niet overtreffen, meer nog: ze lijken ouder. Toch heerst er een heerlijke sfeer van authenticiteit en oprechte ambitie die het hele avontuur enorm vermakelijk maakt. Je reist van de ene prachtige set naar de andere en verliest jezelf in deze bizarre wereld. Bij het bekijken van de trailer moet je je oren niet uitkuisen, het is wel degelijk Freddy Mercury die het themalied uit volle borst zingt. De betoverende, 80’s soundtrack, verzorgd door Queen, zal nog een tijdje blijven nazinderen.

Troll 2 (1990)

Italiaanse B-filmproducties hebben een povere reputatie, die heeft Troll 2 zeker niet verholpen. Laat de titel je niet misleiden; het is namelijk geen sequel en de film gaat niet over trollen, maar over goblins. Er is geen beter schoolvoorbeeld van een film die zo afschuwelijk slecht is dat hij goed wordt. De film volgt een familie die op vakantie vertrekt naar het plattelandse landbouwdropje Nilbog. Via visoenen van zijn overleden opa en door de naam van het dorpje om te keren, komt Joshua erachter dat de dorpsbewoners eigenlijk goblins zijn. Hun hele bestaansreden is om mensen door middel van vergiftigd voedsel om te vormen in planten en hen vervolgens op te eten. Deze informatie bereikt Joshua via een visioen dat hij krijgt wanneer zijn familie het vergiftigde middagmaal gaat eten. De tijd staat even stil, zodat hij een manier kan bedenken om zijn gezin te doen stoppen. Wat is zijn briljante idee? Op het tafelblad klimmen, zijn broek laten zakken en vervolgens beginnen plassen. De knullige practical effects, samen met het slechte acteerwerk, maken de film hilarisch. Je zal wellicht denken dat de film eerder bedoeld was als komedie-horror, maar niets is minder waar. De regisseur was daarom ook kwaad toen hij erachter kwam dat zijn film over vegetarische goblins een cultstatus had gekregen enkel en alleen omdat mensen zijn film zo hilarisch vonden.

Anaconda (1997)

Dat een film die volgepropt is met sterren, geen zekerheid heeft voor succes, werd al vele keren bewezen. Zo konden ook de makers van Anaconda een slecht scenario niet beter doen lijken door Ice Cube, Jennifer Lopez, Jon Voight en Owen Wilson te casten. De film volgt een documentaireploeg die de Amazone wil afvaren op zoek naar een verloren inheemse stam. Ze vinden een gestrande stroper die het team misleidt en hen naar een groep anaconda’s stuurt. De practical effects zijn charmant, maar totaal niet geloofwaardig. Soms moest de anacondapop vervangen worden door een CGI-model dat er nog ridiculer uitzag dan het neppe exemplaar. Verder krijgt de anaconda mythische eigenschappen, zoals een supersnel verplaatsingsvermogen, grotere proporties en een ongewoon hoge intelligentie. Daarbovenop kampt de film vaak met opvallende continuïteitsfouten. Toch valt er veel amusement uit de film te halen. De personages maken zulke domme keuzes en verkondigen dermate flauwekul dat je niet kan wachten tot de anaconda hen opeet, uitkotst en opnieuw opeet. Tenslotte zal de 90’s sfeer van deze horrorfilm je laten hunkeren naar gelijkaardige films.

Het feit dat we kunnen genieten van films die objectief gezien pure bagger zijn, wijst er nog maar eens op hoe waardering van films inherent onderhevig is aan onze subjectieve ervaring. Vaak is die bagger ook een confrontatie met hoe ontzettend moeilijk het is om een goede film te maken. Dus verzamel je vrienden en/of familie, zet één van deze films op en geniet van de gekheid die (ongelofelijk maar waar) ooit door een groep managers in een vergadering is goedgekeurd!