De Schreeuw van de Griffioen – F.P.G Camerman

Het is ongeveer 57 v.C., de tijd van de Gallische oorlog. Het Romeinse leger trekt ten strijde om de Lage Landen te veroveren. Malderik, de zoon van de nieuw verkozen hoofdman Boduognatos, vecht voor het eerst mee met de Keltische stammen van het noorden tegen die zuiderse vijand. Zijn hart en voorkeur gaan volledig uit naar zijn lier, maar moedig trekt hij toch mee ten strijde. In de liederen klinkt voor het vaderland vechten en sterven in de strijd heel nobel en Malderik hoopt dus ook op diezelfde roem. Het zijn liederen die hem en zijn medeveteranen eren als echte helden. Jammer genoeg merkt hij al snel dat het er in werkelijkheid heel anders aan toegaat. Wanneer er eindelijk een nieuw aanvalsplan wordt bedacht komt Malderik tussen de spionnen en hoofdmannen te staan. Geen makkelijke opdracht. Op verrassende wijze overleeft hij veldslag na veldslag. Hij mist daarmee wel zijn kans om als held in de bardenliederen beschreven te worden. Blijkbaar hebben de goden heel andere plannen met hem. Tegelijkertijd keert een verloren priesteres terug om op zoek te gaan naar haar kinderen en goden. Door haar terugkeer zijn de goden genoodzaakt om korte metten te maken met hun verleden.  

Ik wist in het begin niet goed wat ik van het boek moest verwachten. De synopsis sprak me zeker aan, de cover gaf me een zeer brute indruk waardoor ik een relatief objectief verhaal met bloedige, gewelddadige scènes verwachtte waarin de focus volledig lag op de oorlog. Ik zat er volledig naast, want de focus ligt op de personages, wat het verhaal meteen veel persoonlijker maakt. Het boek bevat veel meer dan alleen beschrijvingen van gevechten. Er zit veel meer diepgang in dan ik op het eerste gezicht had verwacht. 

Al vanaf het eerste hoofdstuk leer je de verschillende kanten van Malderik kennen. Op basis van zijn gedachten, lijkt hij een lieve jongeman met een grote angst voor de onbekende tegenstander en de strijd die hij tegemoet gaat. Maar wanneer hij zijn mond voor het eerst opendoet tegen een medeveteraan verandert dat beeld van Malderik meteen. Hij is grof, arrogant en vooral defensief. Je ziet al meteen de innerlijke en uiterlijke tegenstelling die zowel Malderik als de andere personages ervaren. Alle personages zijn beschreven met een grote psychologische diepgang. Je leert ze kennen op verschillende manieren en ze maken elks hun eigen evolutie mee. Op het einde van het boek lijkt het alsof je ze echt hebt leren kennen. Heel opvallend vond ik het grove taalgebruik van personages tegen elkaar. Je vergeet soms hoe mensen vroeger spraken of op welke manier mensen communiceerden en het was grappig eraan herinnerd te worden dat schelden geen nieuw fenomeen is. Alleen gebeurde dat vroeger op een veel directere manier met heel andere woorden. Bijvoorbeeld wanneer Malderik met een gehavende medesoldaat spreekt die een oor mist zegt hij: “Zakt je helm nu niet opzij wanneer je je hoofd beweegt? Lijkt me vervelend.” Daarbij gebruiken ze woorden zoals ‘mottig smoelwerk’, ‘laffe ratten’ en ‘pummels’. 

Het verhaal wisselt af tussen het perspectief van twee personages. Vooral Malderik Boduognati komt aan het woord. Daarnaast komt ook de priesteres Zara aan bod. Het boek is volledig geschreven vanuit het derde persoon perspectief, de hij/zij-vorm. We hebben niet te maken met een alwetende verteller maar een verteller die neerkijkt op de situatie, hij kan ook de gedachten van de personages lezen. 

Met zijn prachtige verhaallijnen en vlotte schrijfstijl weet de auteur je helemaal mee te slepen in het verhaal. Alles wordt zo goed beschreven dat je het als een film voor je ziet gebeuren. Er is een prachtig evenwicht tussen een simpele beschrijving en overdrijven met details. Hij heeft de neiging om meer de gedachten dan de omgeving te beschrijven. Er wordt af en toe gebruik gemaakt van beeldspraak. Dat maakt dat het verhaal zeer vlot leest. Aangezien elk personage goed is uitgewerkt, is er nooit sprake van oppervlakkigheid. Daarbij heeft elk personage wel iets wat me aansprak, waardoor ik me kon identificeren met hun gevoelens ook al kennen zij heel andere problemen dan ik. Je voelt elke emotie met hen mee.  

De hoofdstukken hebben de perfecte lengte van gemiddeld tien tot dertien pagina’s. Niet zo lang dat het saai en eentonig werd en niet zo kort dat je om de twee bladzijden al oversprong naar het volgende hoofdstuk. Elk hoofdstuk is net lang genoeg.  

Aangezien ik weinig weet over de oude geschiedenis van de stammen was het in het begin heel moeilijk voor mij om het verhaal te volgen. Je moet al die verschillende stammen uit elkaar weten te houden en soms kan een wirwar ontstaan van allerlei (stam)namen die tegelijkertijd ook nog eens op elkaar lijken. Ik moest dus wel steeds mijn hoofd erbij houden om te kunnen volgen. Dat weerhield me er niet van om verder te lezen, want ook al heb ik weinig achtergrondkennis, de auteur wist me steeds geboeid te houden. De spanning wordt steeds zo opgebouwd dat ik zo snel mogelijk verder wilde lezen. Na elk hoofdstuk dacht ik steeds ‘nog eentje dan’. Het verhaal is zo meeslepend dat de stamnamen er voor mij uiteindelijk niet veel toe deden. Zolang ik maar wist wie de belangrijkste figuren waren, dan was het verhaal goed te volgen.  

Omdat aandacht wel nodig blijft, is de afwisseling tussen historische feiten en fantasie zeer aangenaam. Je krijgt daardoor de ruimte om even op adem te komen wanneer het historische iets te veel of te zwaar wordt. Ook daar weet F.P.G Camerman de balans goed te behouden. De fantasie wordt op een heel mooie, subtiele en sluimerende wijze aangebracht zodat je tijdens het lezen niet gestoord wordt door die plotse fantasieachtige invalshoek. Het werd nooit ‘te veel’ van het goede. Ik ben zelf altijd een grote fan geweest van vooral de Griekse mythologie, wie had gedacht dat Keltische goden ook zo interessant zouden zijn. De goden zijn een heel ander paar mouwen dan de gewone menselijke karakters en dat intrigeert enorm. 

Conclusie? De schreeuw van de Griffioen is een spannende en ontzettend goed geschreven historische fantasie over Keltische stammenoorlogen en goden met diepgaande personages en een meeslepend plot. Alles wat een goed verhaal nodig heeft, zit er dus in. Als dit jou interessant lijkt dan raad ik het je zeker aan!