dwarsligger

Het zal u, als u de actualiteit een beetje volgt, wellicht niet verbazen dat de Brombeer er drukke weken heeft opzitten. Niet alleen draaiden we in een weekend zoveel overuren als speechschrijver van John Crombez dat we maar al te vaak verzucht hebben niet van de vierdaagse werkweek van de gemeente Sint-Joost-ten-Node te kunnen genieten, ook van de politieke rechterflank kwam er in de week erop een opdracht binnen.

Of we de Waalse socialisten het CETA (Comprehensive Economic and Trade Agreement) niet alsnog konden inmasseren?

Over een voorstel met ‘masseren’ en ‘socialisten’ erin moet de Brombeer zelden lang nadenken en we repten ons dan ook naar het bolwerk van de rode zuiderburen, na haastig de gebruikelijke etherische oliën en onze favoriete massagestenen te hebben ingepakt. Eens aangekomen in Charleroi werd echter meteen duidelijk dat Paul Magnette niet op post was. En al snel daagde het ons dat deze opdracht een vergiftigd geschenk was.

Eenmaal aangekomen in Brussel op een geheim te houden locatie werden we warm onthaald en brachten ze ons rechtstreeks naar de onderhandelingen. En daar troffen we hem aan, met een licht ontredderde blik, alleen aan een tafel. Zijn ogen lichtten op toen hij ons zag en met de schittering in zijn ogen wenkte hij ons om dichterbij te komen. Hij kende onze reputatie natuurlijk.

Als er de Brombeer nu iets nauw aan het hart ligt, is het democratie

Het is onder Charleroinese masseurs geweten dat Magnette altijd al enorm gespannen schouders heeft, maar na het vermelden van CETA viel er werkelijk niets meer van die massage uit te voeren. Een beetje spanning in de schouders werken we normaal gezien zo weg met de vijf klassieke handgrepen: effleureren, petrisseren, frictioneren, vibreren en tapoteren. Mochten we dat niet deftig kunnen, zouden we onszelf geen gediplomeerd Zweeds masseur meer kunnen noemen. Wat er in deze schouders vastzat was echter – om het in communautaire termen te zeggen – onze bevoegdheid niet.

En dan had het weinig zin onze massagevaardigheden verder te etaleren.

We verontschuldigden ons en bedankten hem voor zijn tijd. Bij het vertrekken raakte hij bij ons echter nog een gevoelige snaar: hij keek ons indringend aan toen we de deur wilden sluiten en zei: “Het gaat hier over uitholling van democratische principes. Dat kunnen we niet zomaar laten passeren.” Hij meende het.

Als er de Brombeer nu iets nauw aan het hart ligt, is het democratie en we waren dan ook even van ons stuk. We knikten en sloten de deur.

Bij het naar huis rijden bedachten we ons dat hier het laatste woord nog niet over gezegd is. Arbitrage voor multinationale bedrijven, dat kan alle kanten uit.

Al goed dat onze goede vriend Alexandre Van Damme binnenkort zijn housewarming geeft. Of liever: zijn Hauseinweihung. Hij zal wel weten wat we hierover moeten denken.