Gegroet studenten! Nu ik afgestudeerd ben, heb ik jullie land verlaten. Daar waar pintjes vloeien als rivieren, cursussen meer kosten dan je 18m2-onderdak en niemand omkijkt wanneer je van maandag tot donderdag cornflakes als avondeten nuttigt. Met aarzelende, doch harde sprong kom ik terecht in het lage gras van het niemandsland. Ik noem het ‘niemandsland’, omdat ik geen andere gepaste term vind voor het jaar waar mijn laatste check-in op SisA (bye bye winkelkarretje) en de eerste check-in op de werkvloer (de sleutelhanger voor die badge ligt al klaar) plaatsvinden. Mijn doel is hier elke maand neer te pennen wat mijn pad en gedachten kruist.
De ene prikklok tikt anders dan de andere. Er zijn er die stipt om negen uur gulzig wachten op de kaartjes of inloggegevens van wezens die twee uur eerder uit de veren sprongen. Er zijn prikklokken die enkel in het hoofd dirigeren en bestaan uit ijzeren discipline en het metalen horloge rond de arm. Als laatste bestaat er de afwezigheid van dit alziende oog. Deze is te bespeuren op de fluïde werkvloeren of daar waar overuren glijden tot de opzichter zelf de ogen niet meer kan openhouden.
Wanneer mijn eigen ogen door de vacatures in mijn mailbox en de wereld van het wijde web varen, valt niet alleen het ‘wat’ op in de functiebeschrijvingen, maar ook het 'hoe' (en vooral wanneer) het 'wat' uitgevoerd moet worden. Codewoorden en modewoorden zoals ‘flexibiliteit’ tikken als regen op mijn pupillen. Zat je als pupil van half negen tot vier op de schoolbanken, wordt nu de klok onder je voeten gesmolten en verspreid als een kunstwerk van Dalí. Laatstgenoemde haalde trouwens zijn inspiratie uit dromen. Deze alinea begint echter meer te lijken op een horrorverhaal over de deprivatie ervan.
De kroon van je klok draai je uiteindelijk zelf tot het juiste ritme. Welke beroepen de de meeste uren eisen, werd me al zachtjes in het oor gefluisterd door vrienden, maar tegelijk ook waarom ze net aantrekkelijk zijn. Is een nine-to-fivejob wel de interessantste? Zeker, elke dag wordt gedragen door structuur en regelmaat en je bent op tijd thuis voor het avondeten. Maar wanneer werk als een hobby aanvoelt, tel je dan eigenlijk de uren? Is het niet de droom van elke student om de gesmolten klok een samensmelting te laten zijn van twee hartslagen: werk – hobby? Zodat je altijd kan bezig zijn met wat jou eindeloos interesseert en leven geeft.
Het zoeken naar balans tussen structuur en ambitie gaat verder wanneer de uren doorglijden naar weken. De klok hangt nauw samen met de agenda. Een voor-het-avondeten-thuis-werkdag zit vaak in een vast jaarcontract, terwijl een spannende elke-dag-is-anders-dag eerder toebehoort aan projecten van korte of onbepaalde duur. De twijfel overvalt me met de vacatures aan de tippen van mijn vingers. Baan ik mijn weg in zekerheid volgens het gareel van de wijzers, of spring ik werkend tussen uren en weken?
Deze vraag ziet er voor elke sector anders uit, wat maakt dat solliciteren voor iedereen een andere ervaring is. In de ene studierichting knaagt de druk om die badge van het kantoor al aan de sleutelhanger te hangen, nog voor de tijd aan de universiteit afgelopen is. Vaste data van de eerste sollicitaties (en de vier vervolgrondes) van grote bedrijven markeren hier al een jaar een plekje op de kalender. Andere studierichtingen zien zulke deadlines minder en mikken op een toevallige vacature of freelance vrijheid.
Vergeet niet om eens opzij te kijken, er zijn veel prikklokken om te ontdekken. Het gaat er uiteindelijk om hoe je ze ontcijfert en leest: de klok vermomd als modewoord, het tikken van jouw of die andere sector en de wijzers van je eigen ambitie. Ik zoek naar de weken die me doen wensen dat er meer maandagen komen. Maar wetende dat inspiratie voor een column ook op een vrijdagavond kan opkomen, vertrouw ik alvast op de prikklok in mezelf.
- Login om te reageren