VOLLE GANG oftewel de toekomst is al begonnen

Waarover gaat VOLLE GANG?

Mathilde Defossez: Zonder al te veel prijs te geven, komt het hierop neer: we komen allemaal een kamer binnen die ons vreemd is. We weten niet waar we zijn en er volgt een hele ontdekking waarom we hier zijn en wat anders had gekund.

Ulrike Van Elsen: We worden geconfronteerd met een wereld waarin niks is. Doordat we dat opnieuw moeten gaan uitzoeken, benaderen we ook de wereld waar we vandaan komen kritischer. 

Mathilde: De verhalen die we vertellen, komen allemaal voort uit onze eigen ervaring. Die hebben we tijdens de vele repetities verwerkt in de voorstelling.

Ulrike: Eva (Schram, regisseuse, nvdr) stuurde ons na de eerste repetities telkens met een open en filosofische vraag naar huis.

Mathilde: Vragen over onze dromen bijvoorbeeld.

Eva Schram: Ik wilde filosoferen over het leven. Hoe is het bijvoorbeeld om vandaag in onze maatschappij te leven?

Ulrike: Al die verhalen en gesprekken werden gedeeld in de groep en Eva heeft die op haar beurt op magische wijze tot een stuk samengebracht.

Waarom vertrekken jullie dan precies vanuit een lege wereld, een lege kamer?

Mathilde: Om het vreemde op te zoeken.

Eva: Op voorhand was er het volgende idee: wat als we opnieuw zouden mogen beginnen; een nieuwe wereld zouden mogen creëren? Hoe die er dan zou uitzien?

Mathilde: Wat als je opnieuw zou beginnen uit het niets? Vandaar de leegte van waaruit je vervolgens zachtjes allemaal samen komt.

Hoe was het om daarover na te denken?

Eva: In het begin was dat best spannend. Voor deze voorstelling zijn we vertrokken vanuit improvisaties en dat werkte vrijwel meteen. Vanuit die oefening ontdekten we een spannende manier van denken: wat gebeurt er als je in een lege kamer komt met mensen die je niet kent en je niet weet wat je daar doet?

Ulrike: Dan speelden we dat we in een wachtkamer waren. Iedereen zat daar met een bepaald doel voor ogen, maar niemand weet van elkaar met welke reden de anderen daar zaten. Door vervolgens gesprekken te voeren kwam je dat te weten.

Hoe was het om over jullie eigen ervaringen na te denken en die te verwerken in het stuk?

Mathilde: Het was best emotioneel. We zijn een heel diverse groep en dat maakt het zo interessant. We leven dan wel met z’n allen op dezelfde aardbol, maar de verhalen die uit de groep voortkwamen, leken allemaal uit verschillende werelden te komen.

Ulrike: Dat maakt deze groep ook zo hecht. Je ziet elkaar wekelijks en deelt best veel met elkaar. Dat schept toch een bepaalde band.

Eva: Mensen denken soms dat we in één werkelijkheid leven, maar we leven in heel veel werkelijkheden en die kom je hier tegen. Ik vond het daarom ook belangrijk om zoveel mogelijk verschillende aspecten te laten zien, juist omdat de werkelijkheid ook zo divers is.

Hoe is het om zo’n persoonlijk verhaal te brengen voor een groot publiek dat jullie niet kent?

Jakob Perceval: Wanneer je je kwetsbaar opstelt in theater, toon je juist je sterkte. Als het natuurlijk op de juiste manier aangepakt wordt en daarvoor was Eva de geschikte persoon. De gesprekken tijdens de repetities voelden heel comfortabel aan en ieders verhaal werd met respect en vertrouwen behandeld. Als dat respect er niet is, zou ik me op scène een aapje met cimbalen voelen.

Mathilde: Eva voelt goed aan wat er gezegd kan worden.

Eva: We gaan op zoek naar onderwerpen die niet alleen voor hen belangrijk zijn, maar ook maatschappelijk relevant kunnen zijn. De kwetsbaarheid die de jongeren tonen kan heel veel opleveren. Ik geloof sterk in de kracht van dingen delen maar je moet het wel willen en er ook klaar voor zijn.

Thomas Van Doninck: Er is ook heel wat afwisseling in de verhalen onderling, met de nodige dosis humor. Die balans tussen heftig, schoonheid en humor is prachtig.

Waarom spelen jullie theater?

Jacob: In de eerste plaats omdat ik momenteel iets te vertellen heb en ook iets wil vertellen, namelijk mijn visie op de wereld. Een andere reden is het bereiken van catharsis: die emotionele reiniging door middel van publiek is voor mezelf heel waardevol.

Emiel De Roo: Ik ben trots op het feit dat we een mooi verhaal brengen. Achteraf moeten sommige mensen zo hard wenen dat ik denk ‘yes, we hebben ze geraakt. Yes, ze breken open’. Mijn doel is mensen laten wenen, de blèters kunnen raken. (lacht)

Thomas: Ik wil graag een eyeopener zijn. Ik ben niet wie ik op het eerste gezicht lijk. Ik wil graag tonen wie ik echt ben. Vorig jaar heb ik tijdens de voorstellingen eerder gefocust op het familiale, in deze voorstelling is dat het financiële. Een van mijn maten kwam kijken en wilde meteen anderen meebrengen. Dat was voor mij een groot compliment en dat wil ik ook graag bereiken.

Ulrike: Mijn persoonlijk doel is zelfontwikkeling. Je stelt jezelf als acteur de vraag hoe je reageert in verschillende situaties. Ik vind dat fijn om over na te denken. Je leeft in het dagelijks leven quasi automatisch, maar met theater begin je na te denken wat je persoonlijkheid echt is. Daarnaast vind ik op een podium staan gewoon heel leuk.

Mohsine Ben El Mostapha: Ik ben op mijn zestiende in Marokko theater beginnen spelen om energie kwijt te geraken. Ik miste theater spelen toen ik hier aankwam en zo ben ik hier terecht gekomen. Het is het eerste stuk dat ik speel sinds ik in België ben. Ik merk dat het niet alleen goed is om aan mijn Nederlands te werken, maar ook voor contact met mensen en zelfs om vriendschappen te sluiten. Belgisch toneel is wel anders dan Marokkaans toneel; in België kan je echt over alles praten in theater.

Wat maakt Giovanni Fratelli, de jongerenwerking van Tutti Fratelli, zo uniek?

Mathilde: Het is echt een allegaartje mensen bij elkaar. In deze groep kan je aan de buitenwereld laten zien dat een heel diverse groep mensen iets moois kan brengen en elkaar ook graag ziet, ondanks alle verschillen. Ik denk niet dat je in andere theatergroepen zoiets kan ervaren.

Thomas: Ik vind het ook heel goed dat we een aparte jongerenwerking hebben. Het zou goed zijn om het op deze manier verder te zetten, maar helaas is ons bestaan bedreigd. Geld blijft altijd een probleem, het is een eeuwige zoektocht, dus alle sponsoring in welkom

Eva: Het belangrijkste is dat iedereen mag meedoen zonder audities. Wie aanklopt, mag meedoen, zo simpel is het. We gaan ook zelf op zoek naar spelers. Zo gaan we praten met organisaties om ons voor te stellen of lanceren we een oproep via Facebook. Iedereen komt hier op heel verschillende manieren binnen gewaaid, maar uiteindelijk zijn we allemaal spelers bij Tutti Fratelli.

Giovanni Fratelli bestaat uit zeven enthousiaste jongeren die op een heel persoonlijke manier hun eigen verhalen in een voorstelling gieten. VOLLE GANG, oftewel de toekomst is al begonnen heeft afgelopen mei acht keer de zaal van Tutti Fratelli doen vollopen en wordt komend weekend hernomen tijdens het Tutti Fratelli-festival Spiegels van de Ziel. Mohsine Ben El Mostapha, Mathilde Defossez, Emiel De Roo, Niels Mariën, Jacob Perceval, Thomas van Doninck en Ulrike van Elsen spelen de herneming van Volle Gang tijdens het weekend van 15-17 november tijdens het festival Spiegels Van De Ziel. Info en tickets via info@tuttifratelli.be.