voetbal is de kanker van onze samenleving

Even goede vrienden, beste waard, maar die Belgium van u, die drink ik niet. Ik ben misschien wel zat, maar daarom nog niet zot! Vrijwillig een Belgium drinken is gelijk met uw bakkes wijd open onder het balkon van ’t kasteel in Laken gaan staan en koning Filip vragen om te pissen in uw muil. Nee meneer, zwelgen in zo veel vaderlandsliefde is voor ons Belgen onnatuurlijk. Wij krijgen daar identitaire kortsluiting van.

In dit land drinken wij juist bier om te ontsnappen aan de hopeloos complexe puinhoop die onze nationale identiteit is en de permanente existentiële crisis die dat met zich meebrengt. Om dan ons meest geliefkoosde bier vervolgens tijdelijk de naam Belgium – in het Engelands dan nog wel – te geven is niet meer en niet minder dan een dikke vette majeur in ons gezicht.

En daarbij, die Rode Duivels, ik moet ze niet. Een geforceerd stelletje mediasletten, dik betaald door de monarchistische voetbalbond, om het land bij mekaar te houden. Tous ensemble, maar enkel zolang het uitkomt voor hun portemonnee. Ik word daar niet warm van.

Met voetbal krijgt men alles verkocht, zo zullen ze in Laken wel gedacht hebben. En ze hebben een punt. De enige reden waarom die gesmolten poembaksmoel van Tom Coninckx überhaupt nog op televisie komt, is omdat die man een voetbalprogramma presenteert. De bal rolt, de kijker slikt.

Voetbal is de kanker van onze samenleving. Neen, u heeft me niet verkeerd verstaan; de morele en psychologische degradatie van onze jeugd is al volop aan de gang. Hoe vraagt u? De meest wraakroepende wantoestanden, de meest verdorven praktijken, het minst verdedigbare wangedrag; in de context van voetbal wordt de verontwaardiging systematisch buitenspel gezet.

Als onder hypnose kijken ouders toe hoe de ene na de andere reclamespot voor bier en goksites op het netvlies van hun voetbalgeobsedeerde kinderen wordt gebrand. Of vinden we het ondertussen normaal dat er tijdens een uitzending van een Champions League-wedstrijd maar liefst zes reclames voor bier en dubbel zo veel voor goksites worden getoond?

En wat er op het veld zelf gebeurt, is ook niet van de poes. Op haast ceremoniële wijze zijn de heren voetballers, de rolmodellen van menig kind, voortdurend in de weer met het tegenspreken, beschimpen, ridiculiseren en bedotten van de enige vorm van absoluut gezag op het speelveld: de scheidsrechter.

De grown-ups schudden eens gelaten met het hoofd bij de zoveelste schwalbe van Neymar, voetbalgekke meisjes en jongens kijken in vervoering toe naar zoveel overgave: wát een winnaar!

Ondertussen hangen hun kamers vol met posters van Messi en Ronaldo, twee meesterfraudeurs van intergalactisch kaliber die bakken Spaans belastinggeld verduisteren – de zwaar verlieslatende topclubs in Spanje worden voor miljarden door de overheid gesubsidieerd – om er vervolgens dure wagens, privéjets en lelijke tatoeages mee te kopen. Kinderen die fraudeurs en valsspelers idoliseren, 't is proper.

Onthoud mijn woorden: binnen enkele WK’s is het zover. Onder het mom van voetbalplezier is dan heel de natie verworden tot een drank- en gokverslaafd proletariaat zonder enige zin voor rechtvaardigheid. 

Ons fiere Vlaamse volk, op lepe wijze geknecht door de van Saksen-Coburgs, die nu samen met een oligarchie van voetbalsterren, gokbaronnen en bierfabrikanten de macht stevig in handen hebben. De voetbalmanie heeft Walen en Vlamingen al even dom en afgestompt gemaakt als hun noorderburen en ook koning Filip laat als een ware despoot zijn naamdag vieren door de met liters Belgium verdoofde natie.

Neen. Belgium, ik drink het niet. Geeft mij maar ne goeien Duvel. En gjiene rooie hé, beste waard, nen echte! Want die rooi Duvels die mogen ze van mijn part allemaal op een vliegtuig zetten naar China!