tussen de soep en de patatten

Ik vraag me af hoe het zo ver is kunnen komen. Misschien door het feit dat studenten zo’n aparte groep zijn dat ze enkel tussen de soep en de patatten eens aan bod komen. Ze worden niet behandeld als scholieren uit het lager en middelbaar onderwijs, want die mogen nog heel vaak fysiek lessen bijwonen. Ze horen ook niet bij de werkende mensen, want die mogen vaak nog gaan werken.  

De vraag luidt nu: waarom konden studenten niet bij een van die twee groepen worden ingedeeld? Enerzijds zijn ze slechts mensen in ontwikkeling die naar school gaan. Anderzijds is studeren in het hoger onderwijs minstens zo zwaar als een fulltime job. Studenten waren blij geweest om bij een van de twee groepen te horen. Het maakt niet eens uit welke. Toch werden ze als een eiland in de maatschappij gezien en zo zijn ze allemaal op hun persoonlijke onbewoonde eilandje beland.

Studenten die alleen zitten, zijn een beetje als ministers die soep maken. Ze kunnen het wel, maar het hoort in de verste verte niet bij hun taakomschrijving. Studenten moeten in de eerste plaats studeren – uit hun punten is gebleken dat ze dat ook goed hebben gedaan – maar dat is niet alles. Ze moeten zich ook ontwikkelen tot burgers en nadenken over hoe ze de toekomst kunnen verbeteren.  

Daarvoor hebben ze interactie en inspiratie nodig, twee zaken die nu eenmaal moeilijk te vinden zijn in PowerPointpresentaties waarbij een professor een drie uur durende monoloog afsteekt over een onderwerp dat droger is dan een oude boterham. Dan heb je inderdaad soep nodig. Het is het sociale contact dat normaliter de levens van studenten doordrenkt en van de studietijd een heerlijke ervaring maakt. Hoewel ze zelf vaak mooie resultaten behalen, zijn de meeste overheden en universiteiten waarschijnlijk gebuisd.