proffenprofiel: Kevin Absillis

Wordt u literatuur nooit eens zat? Heeft u nog andere hobby’s buiten literatuur?

Ik kan ook in de literatuur stoom afblazen, ik vind niet noodzakelijk dat ik aan het werken ben als ik een roman lees. Ik ben echt geen nerd die zich alleen maar opsluit en zich omringt met literatuur: ik ben ook met andere vormen van cultuur bezig. Dat merk je wel in mijn colleges, we hebben het ook over films en theater. Netflix kijken is bijvoorbeeld iets wat ik vaak doe. Dat zal ik maar niet te veel adverteren, want dan lijkt het alsof ik te veel vrije tijd heb en die heb ik niet. Wat ik wel heb is een chronisch slaaptekort. Op dit moment ben ik aan het tweede seizoen van Mindhunter begonnen. Ik ben ook met muziek bezig.

Bent u het type persoon dat af en toe eens een aflevering kijkt of bent u iemand die een seizoen op een avond kijkt?

Een seizoen op een avond is te veel. Voor mijn vrouw en ik kinderen hadden, was dat misschien gelukt. Maar toen was er nog geen Netflix. Series kijken is bij ons een sociaal gebeuren. Boeken lezen doe je alleen, je bent zelden met twee hetzelfde boek aan het lezen. Het leuke aan die series is dat ze de ruimte creëren om het er samen over te hebben. Fictie helpt zo zin en betekenis te geven aan je eigen leven, je toetst als het ware wat je ziet af aan wat je zelf meemaakt. Dat is misschien wel de oerfunctie van fictie.

Heeft u een voorkeur voor bepaalde categorieën van series naast Mindhunter? Dat laatste is toch wel wat wetenschappelijk.

Ja, bij die serie denk je wel van: 'Oké, ik zie wel waarom een prof dat kijkt.' Maar ik volg ook hele commerciële reeksen. Ik heb echt alle seizoenen van Lost uitgekeken, met The Walking Dead ben ik dat ook van plan. Ik kijk wel graag horrorachtige dingen en apocalyptische of dystopische verhalen. Goede humor is helaas zeldzaam, maar The Kominsky Method en Dead to Me vond ik wel erg geestig. Als ik mijn hart als literatuurwetenschapper mag laten spreken: ik bewonder vooral grote reeksen als The Wire, Mad Men en Breaking Bad, hoewel ik die laatste toch te lang door vond gaan.

Ik keek vroeger als een echte student diepzinnige films uit de Europese of Aziatische markt omdat ik toch de echte meesterwerken wilde zien. Hoe moeilijker het te verstaan was, hoe authentieker je leeservaring, dacht ik toen. Ik weet nog dat er een periode was waarin ik Steven Spielberg afschreef als veel te commercieel. Nu ben ik een groot bewonderaar van Steven Spielberg, eigenlijk altijd al geweest, maar ik ben het toen gaan onderdrukken omdat dat niet meer in overeenstemming was met het smaakpalet dat ik mij moest aanmeten als student van volwaardige cultuur.

U had het eerder over muziek?

Ja, als kind speelde ik piano. Dat is misgelopen omdat ik een beetje afknapte op het schoolse van muziekacademies van toen. Toen moest je eerst een jaar theorie doen en noten leren lezen. Daar begon ik mee op achtjarige leeftijd. Ik was een enthousiast kind, ik bewoog veel en als ik dan ook nog moest stilzitten buiten school, knapte ik daar op af. Nadat ik mijn universitaire studies had afgerond, ben ik opnieuw met muziek begonnen. Ik ben met saxofoon begonnen. Gewoon thuis, ik sta nergens op het podium. Toen mijn eerste zoon geboren werd in 2011, ben ik ermee gestopt omdat ik weinig vrije tijd had en een sax in huis niet met baby's was te combineren.

Toch is dat nog altijd blijven knagen. Ik heb een jaar geleden uit medelijden een akoestische gitaar gekregen van mijn vrouw, daar ben ik dan op beginnen tokkelen. Tegenwoordig heb je natuurlijk ook YouTube, ik zou daar als kind zo van opgeleefd hebben! Je kunt jezelf zo veel aanleren, er zijn ongelofelijk goede instructievideo's. Maar ik neem daarnaast lessen. Sinds vorig jaar september zit mijn zoon op de muziekschool. Ik fiets altijd met hem mee daarnaartoe en moet dan wachten tot hij klaar is: aangezien heen en weer fietsen in de tussentijd het niet waard is, ben ik de muziekschool afgedwaald om te kijken wie daar op dat moment gitaarles aan het geven was, zodat ik de volgende keer mijn gitaar mee kon nemen en toch wat les kon krijgen.

Heeft u ook de ambitie om erbij te gaan zingen?

Ik weet niet of ik dat wil lekken in dit interview. Ik zing wel graag. Het grote voordeel van de gitaar is dat je jezelf kunt begeleiden. Dus ja, maar niet om op een podium te staan. Ik denk niet meteen dat ik het in de colleges ga inzetten, maar je weet nooit.

Om het toch maar over literatuur te hebben, uw oeuvre richt zich vooral op de Vlaamse zaak of Vlaamse schrijvers, hoe bent u bij dit thema gekomen?

Daar zit veel toeval in. Toen ik mijn licentiaatsverhandeling (de huidige masterscriptie) moest schrijven, was de traditie dat onderzoeksgroepen die met echt onderzoek bezig waren, hun onderzoek kwamen voorstellen. Dan kon je bij wijze van spreken à la carte een thema kiezen van zo’n onderzoeksgroep. Uiteindelijk heb ik dat gedaan, ik dacht: 'Ik wil iets leren waar ik niks van af weet en ik wil profiteren van de onderzoeksdynamiek die hier hangt'.

Heeft u ook favoriete schrijvers buiten Nederlandstalige auteurs?

Ja, natuurlijk. Ik lees ook wel andere dingen dan alleen Vlaamse- of Nederlandstalige auteurs. Ik volg nogal wat Angelsaksische auteurs, zoals Zadie Smith, Dave Eggers en Douglas Coupland. Vaak ook wel postkoloniale auteurs die schrijven over de geglobaliseerde maatschappij.

Had u voordat u op de universiteit zat ook al een sterke fascinatie voor literatuur?

Ja, zolang ik weet, las ik heel veel boeken en keek ik ook heel veel tv en films. Ik ben altijd verslingerd geweest aan verhalen. Dat hoefde zelfs geen literatuur of films te zijn: als ik bij de lessen geschiedenis een verteller voor de klas had, dan was ik altijd mee. Historische figuren werden voor mij dan personages. Als kind heb ik heel veel gelezen. Door sommige boeken kon ik echt ontroerd raken. Als ik het boek uit had, kreeg ik het gevoel dat ik op kamp was geweest en had ik heimwee naar de sfeer van het boek. Dan raakte ik zo ontregeld dat ik het direct opnieuw begon te lezen om maar terug in dezelfde sfeer te geraken.

Ik zat toen ik klein was bij een jeugdbeweging waar de leiding heel veel werk maakte van haar kampen. Ik ging toen ik zes was twee weken mee op kamp. Het thema was Koning van Katoren van Jan Terlouw. De leiding had iemand gevraagd om gedurende dat hele kamp in de huid te kruipen van het hoofdpersonage van die jeugdroman. En wij moesten hem dan elke dag helpen met het vervullen van aartsmoeilijke proeven. Ik wist ergens wel dat het niet echt was, maar het heeft toch een onverwoestbare indruk op mij gemaakt. Toen dat kamp voorbij was, was ik totaal de kluts kwijt. Ik zat zo hard in dat kamp dat ik gewoon nooit meer wilde dat het eindigde. Later ben ik onmiddellijk dat boek gaan halen, maar dat kreeg ik niet mee, want ik was er nog te jong voor. Ik moest dus terug naar huis om mijn vader te halen die dan moest zeggen dat het op zijn kaart kon. Zo paternalistisch was de bibliotheek toen nog.

Om als afsluiting een vaak terugkomende proffenprofiel-vraag te stellen, heeft u ook een guilty pleasure?

Mijn pleasures zijn eigenlijk nooit echt guilty, je moet trots zijn op het plezier, ook al strookt dat niet met de reputatie die je probeert te handhaven in de publieke ruimte of als prof, dus het is niet dat ik mij voor iets wil schamen. Maar om toch iets te noemen: als ik thuiskom, is het eerste wat er gebeurt dat ik al mijn kantoorkledij uitschiet en de meest comfy trainingsbroek aantrek. Ik wil de meest losse, aangename en prikkelvrije kledij aan hebben in huis en daarmee nestel ik mij dan op de bank. Of wil je echt een guilty pleasure? Karaoke! En ik hoef niet eens zat te zijn om eraan te beginnen.