open brief aan de rector

Geachte rector

Er zijn zo van die mensen die altijd op zoek zijn naar een zwaard om zichzelf op te storten. Ook u lijkt iemand met die drang naar zelfopoffering. Alleen zo kan ik uw beslissingen en communicatie van de afgelopen weken begrijpen. Onze universiteit kon van start gaan in code geel, maar opteert toch voor code oranje. Dat doen we — ik parafraseer uw bericht — onder andere opdat het secundair onderwijs niet verder zou moeten inbinden. Zijn uw studenten eindelijk van het middelbaar verlost, worden ze er alsnog aan geslachtofferd. 

Ook buiten de campus moeten we op de gemaskerde kin kloppen. Niet napraten na een lezing, geen contactsporten buiten de bubbel, minder fysieke samenkomsten van studentenclubs allerhande en niet met grote groepen vrienden afspreken — zelfs niet rekening houdend met de afstandsregels. De liederlijke kant van het studentenleven staat al helemaal on hold. Onbezorgd op café gaan, cantussen, feestjes... Het kan allemaal even niet. Het virus moet ingedijkt worden. We dienen de levens van onze (groot)ouders te beschermen en moeten ervoor zorgen dat de gezondheidszorg de toestroom zieken aankan. Om dat hogere doel te bereiken, moeten we allemaal solidair zijn. Wacht, die laatste zin klopt niet. Het gaat om verschillende doelen: het persoonlijk beschermen van onze (groot)ouders en een meer algemene solidariteit met ouderen in het algemeen. Vooraleer ik daarop inga, eerst even het volgende: vanzelfsprekend moeten kwetsbare studenten of zij met kwetsbare naasten coronaproof onderwijs kunnen volgen. Voor hen moeten we, in gangen en in aula’s, alle maatregelen volgen. Dat staat buiten kijf. 

Buiten de universiteitsmuren kan elke student echter zelf verantwoordelijkheid nemen voor zijn (groot)ouders. Wie samenwoont met een kwetsbare persoon, of met iemand die voor een kwetsbare persoon zorgt, kan minder risico nemen. Hij weet zelf dat het niet verantwoord is om elke avond op café bij vijf verschillende kennissen op de schoot te gaan zitten. Dat geldt niet voor studenten die in het weekend niet naar huis gaan, of die thuis afstand houden. Zij beschermen hun naasten op die manier en hoeven hun studentenleven niet op te offeren. Zij verdienen het niet om vermanend — aan UGent zelfs ronduit pathetisch — toegesproken te worden als ze dicht op elkaar pintjes drinken, nieuwe vrienden maken, nieuwe levens uitbouwen.

Natuurlijk, onrechtstreekse besmettingen kan je nooit helemaal vermijden. Waar het virus onder jongeren rondwaart, is het slechts een kwestie van tijd voor het ook de oudere generatie treft. De gevolgen daarvan zagen we vorige lente. Om dat te vermijden wordt van jongeren solidariteit geëist. Niet gevraagd. Nochtans zou dat meer op zijn plaats zijn. 

94% van alle coronadoden in België zijn ouder dan 64 jaar. Die generatie weet al meer dan dertig jaar dat de aarde opwarmt en dat de levens van hen die nu studeren daardoor minstens even hard ontwricht zullen worden als hun levens door corona nu. Ze hebben daar al die jaren nauwelijks iets tegen ondernomen. Onze toekomst was niet hun zorg. Nu zijn de rollen omgekeerd, dreigt die oudere generatie door corona enkele gezonde levensjaren te verliezen en moeten wij onze levens op pauze zetten om dat te vermijden. Zelf mogen we, wanneer wij zo oud zijn, wel vroegtijdig sterven onder de loden druk van hittegolf na hittegolf. Met welk recht eist de generatie die onze toekomst stal dat we de hunne beschermen?  

Geachte rector, begrijp me niet verkeerd. Ik roep niet op tot wraak. Ik pleit niet voor oog om oog, tand om tand. Ik vraag u wel om voor uw studenten op te komen. Om in te gaan tegen de vanzelfsprekendheid waarmee velen nu solidariteit van ons eisen, ook al verleenden ze die zelf niet toen ze er de plicht toe hadden. Ik vraag u daar eens bij stil te staan, vooraleer u ons weer oproept om minder nauwe contacten te hebben dan volgens de regels van de overheid mag. Vooraleer u nogmaals besluit om duizenden studenten fysiek onderwijs te ontzeggen door vrijwillig in een hogere kleurcode dan verplicht van start te gaan. 

De studenten van UAntwerpen verdienen een rector die ook tijdens een pandemie opkomt voor hun studentenleven, binnen en buiten de universiteitsmuren. Niet iemand die ons onder de bus gooit in naam van een ‘solidariteit’ die slechts in één richting loopt. 

Hoogachtend

Wouter van Hooydonk

Master Filosofie