dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Deze keer is het aan Sam Fender, die op dinsdag 25 februari 2020 de AB wist te vullen.
Het voorprogramma van The Pale White is voor mij tandenbijten tot het voorbij is. Echt niet mijn ding dus. Het staat veel te luid en de zanger laat zich net iets te vaak op de knieën vallen. Omdat de band zo luid speelt, versta je de tekst niet eens, maar ik laat het niet aan mijn hart komen: een tegenvallend voorprogramma hoeft de avond niet te verbrodden. Wanneer de lichten dan eindelijk voor de tweede keer uitgaan, schieten mijn enthousiasme en adrenaline wel meteen omhoog. Het mag dan de derde keer op een jaar tijd zijn dat ik Sam Fender live zie, mijn hart klopt nog steeds luidkeels in mijn keel wanneer hij het podium op loopt. Ik kan dan ook niet anders dan mezelf een superfan te noemen.
Met Will We Talk? vliegt hij er meteen stevig in en krijgt hij de uitverkochte zaal direct aan het zingen. Die zaal is de ideale mix tussen jong en oud, man en vrouw, wat een heel levendig beeld oplevert. Het zorgt voor een heel interessante dynamiek in het publiek. Na zijn opening gaat hij even energiek verder met Millenial, een nummer waarin hij lacht met hoe de rest van de wereld naar die generatie kijkt.
Greasy Spoon is een verrassing voor me, aangezien hij dat nog niet eerder in België gebracht heeft. Ik ben wel razend enthousiast, zing elk woord dat ik ken trouw mee en sta te shaken. Ik ben dan ook zeer blij dat het lied live zijn recht krijgt. Sam Fender zingt niet alleen fenomenaal, hij staat ook energiek op het podium en is zeer spontaan en grappig in zijn bindteksten over heel de avond heen. Hij noemt het Belgische publiek een van de meest respectvolle publieken waar hij ooit al voor heeft opgetreden. Ook geeft hij aan een fan een drumstok weg met persoonlijk sterrenbeeld en vertelt hij over hoe zijn huiseigenaar vroeger een ‘arsehole’ was en weinig begrip had voor zijn financieel moeilijke situatie. Voor een fan die luidkeels om een selfie roept, moet hij wel passen.
Met zijn nieuwste single Hold Out krijgt hij opnieuw heel de zaal mee. Dat ik de tekst van het recent uitgekomen nummer nog niet volledig ken, houdt me niet tegen om het beste van mezelf te geven. Ook All is On My Side krijgt van mij alle aandacht die het verdient. Ik heb op het balkon best wat bewegingsruimte en daar maak ik optimaal gebruik van. Alleen jammer dat Sam Fender elke keer achter een paal verdwijnt als ik te veel naar rechts afwijk.
Mijn absolute hoogtepunt komt na The Borders, wat op zich al een geweldig nummer is, maar niets kan Dead Boys overtreffen. Het is het nummer waarmee ik hem heb leren kennen en live is kippenvel gegarandeerd. Voor mij is dit ook een van de belangrijkste liederen die de afgelopen jaren geschreven zijn. Het kaart de zelfmoorden aan die onder veel jongens in zijn geboortestad plaatsvonden. De manier alleen al waarop dit stevige onderwerp wordt aangehaald, maakt dit nummer steengoed, de fantastische zang en muziek maken er een meesterwerk van. We close our eyes, learn our pain, nobody ever could explain all the dead boys in our hometown. Daar wordt het publiek even stil van. Na dit hoogtepunt speelt Fender het nummer waarmee zijn carrière begon: Play God. Voor sommigen misschien bekend door FIFA 19 als soundtrack van het spel. Hiervoor vertelt hij het verhaal rond dit lied en hoe hij de zang en gitaar nog heeft opgenomen in een oude schuur. Je hebt niet veel nodig als je nummers kan schrijven en kan zingen als Sam Fender.
Ook met Hypersonic Missiles staat heel de zaal mee te zingen en te joelen, ik uiteraard ook. Het is dan ook de title track van zijn debuutplaat. Fender kondigt hierbij ineens aan dat dit het moment in zijn optreden is waar ze doen alsof het het laatste nummer is. Uiteraard joelt het publiek zo luid dat hij niet veel later alweer terug op het podium staat. White Privilege, een nummer dat deels over Brexit gaat, onderbreekt hij even om ons mee te delen dat hij daar absoluut tegen was. Zijn speech waarin hij vertelt hoe zijn generatie genegeerd werd, is ontroerend. Daarna begint hij opnieuw een zingt zoals hij die avond nog niet gezongen had. Ik had niet gedacht dat dat nog mogelijk was.
Fender zorgt nog voor een spectaculaire afsluiting met het bijzonder energieke That Sound en een cover van zijn grote muzikale held: Dancing in the Dark van Bruce Springsteen. Ik geef een laatste keer alles wat ik in me heb en zie Sam Fender dat op het podium ook doen. Zijn set duurde niet lang, maar hij en ik hebben er alles uitgehaald wat we konden.
Zoals eerder gezegd, was het ondertussen al mijn derde keer dat ik Sam Fender live zie. Elke keer weer geniet ik ten volle van zijn optredens, maar ondertussen kan ik wel vaststellen dat zijn setlists altijd sterk op elkaar gelijken. Op zich hoeft dat geen drama te zijn, het is absoluut een formule die werkt, maar misschien zou het fijn zijn als hij de volgende keer zijn nummerkeuze wat omgooit. Fender heeft nog parels op zijn plaat zijn die zeker het live podium verdienen. Alleen hoop ik dan wel dat Leave Fast zijn weg terugvindt, dat nummer was de vorige keren ook steeds een hoogtepunt voor mij.
Sam Fender is misschien nog geen al te grote naam in de muziekwereld, maar met zijn stem, muziek en teksten is dat nog maar een kwestie van tijd. Zijn debuutalbum werd nummer 1 in het Verenigd Koninkrijk en hij heeft de Critics' Choice Award al achter zijn naam weten schrijven. Hij heeft alle elementen in huis en er staat hem nog een grootste carrière te wachten. Ik neem het je niet kwalijk als je hem nog niet kent, maar misschien wordt het dringend eens tijd. Een meesterlijke artiest als deze kom je niet vaak tegen.
- Login om te reageren