muurbloempje met lef

Op de witte muur van het gebouw De Meerminne op de Stadscampus valt een zwart handschrift onmiddellijk op. Je kan er niet langs slenteren zonder het gezien te hebben, zelfs niet in alle studentikoze drukte. Chaque matin elle a tout oublié prijkt sinds 2016 in reuzenformaat aan de wand, dankzij de noeste arbeid van Lieven Segers. Segers is een Antwerpse kunstenaar die zich kordaat afkeert van de serieuze toon van de hedendaagse kunstwereld. Humor is een belangrijke component in zijn kunst, maar dat betekent niet dat zijn werken geen doordachte betekenis hebben. Op het eerste gezicht is zijn werk luchtig en humoristisch, maar na een tweede keer kijken merk je de diepere laag op, de soms donkere invalshoek. Zijn grafische stijl is uniek: in alles is Chaque matin elle a tout oublié duidelijk een werk van Segers.

Naast kunstenaar is Segers ook curator. Dit werk hoort bij een expositie die hij zelf samengesteld heeft, namelijk 11 Kunstenaars Tegen De Muur. Hierbij kregen elf Antwerpse kunstenaars elk een muur om hun eigen invulling aan te geven. Het resultaat was een artistiek antwoord op het stadsleven in Antwerpen. De muren zijn intussen leeggehaald: alleen deze is blijven staan, dankzij de beslissing van de Commissie Kunst op de Campus.

Het kunstwerk behelst een muurschildering op gebouw De Meerminne. Het handschrift is kinderlijk en typerend voor Segers. De letters zijn beverig, met de linkerhand opgeschreven door de rechtshandige Segers, en sommige letters zijn met zwart ingekleurd. Het is net een dagboekpagina die haast per ongeluk op de muur is beland. De boodschap staat er dan wel in het groot, het doet toch intiem aan. Ik wil bijna wegkijken, alsof ik het eigenlijk niet had mogen lezen – en toch, de paar woorden staan in mijn geheugen gegrift. Het vormt een groot contrast met de publiekelijke plaats. Zo veel studenten hebben les in gebouw M, zo veel mensen, Antwerpenaars en toeristen, komen voorbij, de tram zoeft voorbij op arbitraire momenten… Je kan er bijna niet naast kijken. Met dat contrast speelt Segers.

dagboek met een kwinkslag

De boodschap zelf, Chaque matin elle a tout oublié, klinkt de eerste keer dat je het leest, eenvoudig, maar het is de bedoeling dat je het op meerdere manieren kan lezen. In de eerste plaats is het een toespeling op de universiteit en stelt het zich de vraag hoeveel van de universitaire kennis we als maatschappij verloren laten gaan. Ja, de UAntwerpen fungeert als een instituut van kennis, maar veel van wat studenten hier leren, wordt niet meegenomen naar het leven van alledag. Is dat een probleem? Waar gaat het precies verloren? Waarom lijkt de universiteit op een geheel andere planeet te bestaan dan de rest van de maatschappij? Elle kan naar de maatschappij verwijzen: elke dag is ze de kennis van de universiteit alweer vergeten. Gediplomeerden hangen de afstudeertoga aan de haak en gaan met die plechtige handeling op in de mensenmassa die geen idee meer heeft wat ze zoal geleerd heeft in de aula’s.

Op de tweede plaats wordt het breder getrokken en gaat het over de wispelturigheid van de mens. De ochtend na een onenightstand kijk je de ander in de ogen en ben je de intimiteit van de vorige nacht vergeten. De ochtend na een echtelijke ruzie weerklinken de giftige woorden niet meer na in je oren. Je bedoelde het niet zo. Je bent alweer vergeten wat je gezegd had en ach, in het heetst van de strijd zeg je weleens dingen die anders aankomen dan je had gewild. Elke ochtend vergeten we de dag ervoor. Maar dat kunnen we ook optimistisch bekijken: elke dag een nieuwe start. En dat is exact zoals Segers het graag wil: zo’n simpele boodschap en toch duizenden manieren om haar te interpreteren.