meer van hetzelfde

Ik zag, in al mijn naïviteit, in een hoofdredactiewissel tijdens een globale pandemie de kans schoon om grote kuis houden. Ons blad moest achterstanden inhalen, behouden wat haar sterk maakte en schrappen wat overbodig was. Alsof dwars zelf een artikel was. In de eerste zomer van mijn academische loopbaan zonder herexamens nam ik de kwistig rondgestrooide boutades van organisaties die zichzelf opnieuw uitvinden dan ook te ernstig. Een evenwicht moest gevonden worden tussen het eigenzinnig deel uitmaken van de universiteitsgemeenschap en het zijn van de kritische stem voor diezelfde gemeenschap.

We zouden koorddansers worden; een visietekst moest dienen als de stok die we dwars zouden houden om dat evenwicht te bewaren. Aan de ene kant konden dunnere magazines met grotere frequentie gepubliceerd worden en konden we zo onze medestudenten met actuelere zaken informeren. Aan de andere kant wilden we onze naam waarmaken; de tegenstrijdigheden van opiniërende journalistiek omarmend konden we dezelfde medestudenten een stem geven.

Na een zomer navelstaren kijk ik terug op om de maatschappij voornamelijk onveranderd te zien. De hedendaagse rechtsstaat staat in al haar pralende kromheid recht. De enige gepercipieerde oplossing voor de aanstaande krimp is het tongbrekende narratief van groei. Opiniemakers, onze rector op kop, gaan prat op hun analyses, maar verglijden dankzij ons reflexieve medialandschap regelmatig in positioneringsdrang. Ook dwars ontkomt niet aan het stramien van haar omgeving; een Rubiks kubus kan drieënveertig quintiljoen configuraties hebben, maar blijft steeds gebonden aan de eigen assen.  

We blijven draaien. Voor het mens-zijn bestaan er tot nog toe geen algoritmes, maar projecten zoals het nieuwe Students for Students tonen dat verandering altijd kiemt in de poging. Net als hen proberen we een balans te zoeken tussen twee zichzelf tegensprekende verhoudingen. Al is onze inhoudstafel ergens agendasetting, al is onze stijl ook steeds discours, het niet-aflatende grijpen naar veelzijdigheid is net wat ons bindt. In deze zin is dwars altijd al meer geweest dan een studentenblad. Ook deze editie zoekt dwars die veelzijdigheid op; van concrete mening tot metaforisch verhaal. Niet zomaar hetzelfde, maar net meer ervan.