LOST IN TRAMSLATION − EEN WERELDRECORD?

In een onderzoek voor dwars besloten mijn vriend Matthew en ik de proef op de som te nemen en alle 174 haltes in Antwerpen af te gaan. Om het wat spannender te maken, gaven we onszelf een moordende deadline: we kregen slechts één dag de tijd om de hele lijst te voltooien. Was er een wereldrecord in de maak? Stap op, activeer zeker je ticket en rijd mee tot de eindhalte om te weten of we het haalden!

We nemen het idee vanaf het begin al te serieus om het nog een grap te noemen. Wat begint als een gesprek over Antwerpens mooiste tramlijn, de nog steeds buiten dienst gestelde Tram 11, eindigt met een grondig uitgewerkte Excelsheet. Om de hele reeks binnen de tijd te kunnen afwerken, moeten we zo efficiënt mogelijk te werk gaan: geen enkele lijn mag meer dan tweemaal gebruikt worden en liefst stappen we niet al te veel. We beginnen aan de P+R Melsele, enkel bereikbaar met Tram 3, en eindigen bovengronds bij Opera, waar enkel Tram 1 komt.

in openbare vervoering

We activeren gauw onze dagticketjes en vertrekken rond 9u40 met Tram 3 van de desolate P+R Melsele richting die van Merksem. De ochtendspits is al afgevlakt en zonder veel oponthoud staan we een dik halfuur later in Merksem. Met Tram 2 rijden we terug tot de Gasthuishoeve, om daar over te schakelen op mijn geliefde Tram 6, die ons tot in Wilrijk zal brengen. Van controles zouden we de hele dag geen last hebben, maar politie zien we in Astrid Metro al wel: agenten in fluohesjes, een hond en zelfs een tentje. Hopende dat ik me in opnames van pakweg Professor T bevind, zoek ik naar Koen De Bouw, maar tevergeefs – er blijkt gewoon een drugsonderzoek aan de gang.

Na de hectiek van de vier haltes op 500 meter tussen Bevrijdingsstraat en Kruishof strekken we even de benen tot Olympiade en nemen we opnieuw de 2, naar de fameuze Zwaantjes. Een van die beestjes is duidelijk gaan vliegen, want voor de Zwaantjeshalte van Tram 10 moet je blijkbaar de hoek om. Ook heeft die halte een magisch bord dat een kwartier lang “binnen vier minuten” kan projecteren. Enfin, de tram komt uiteindelijk opdagen en we vatten de langste etappe van de route aan – maar liefst 31 haltes – richting P+R Wijnegem.

naar spitsere uurtjes

Alles gaat vlot. We hebben al bijna 80 haltes achter de rug en het is nog maar 13u. De vertragingen vallen overigens mee en we hebben nog maar één plaats delict gezien! Ik spreek duidelijk te vroeg, want in Wijnegem deelt de omroeper ons mee dat een stroompanne al het metroverkeer stilgelegd heeft. Geen probleem. We hebben honger van al dat reizen en het Shoppingcenter ligt met Tram 5 op de weg en vlak om de hoek. Na een vorstelijke maaltijd (lees: we hadden Koning Albert II’s royale dotaties zeker kunnen gebruiken) in Eetcafé de Bibliotheek lijken de metroproblemen een uur later achter de rug. Via de overkill aan haltes in de 5 Deurne aandoet, komen we wederom in het hart van de Scheldestad terecht, ondergronds bij Astrid Metro.

Op de oude Tram 12 komen we dan wel een hevig flatulerende dagdrinker tegen, we geraken zonder al te veel problemen via Trams 6 en 1 tot bij de Noorderplaats. De koude begint echter tot ons door te dringen en een onophoudende stroom aan AP-studenten overspoelt ons aan het perron, maar blijkbaar moet vrijwel niemand onder hen met Tram 24 naar het dystopische Havenhuis. Als ik een drugmaffioso was, zou ik wel een gezelligere plek uitzoeken dan die ongure Antwerpse Haven! In ieder geval reizen we van daaruit af naar Silsburg en beginnen we zo ruim op tijd aan het laatste deel van onze missie. We rijden met een prettig namiddagzonnetje langs halte Joe English; niets ligt onze recordpoging … dwars.

Via een gekke constructie met Trams 8 en 9, waarbij we iets te vaak langs halte Florent Pauwels komen om het nog efficiënt te noemen, arriveren we met nog eens tien nieuwe haltes achter de kiezen bij Plantin – alweer onze laatste premetrohalte. Richting Boechout komen we met Tram 15 midden in de spits op de Antwerpse Ring terecht terwijl de zon geheid de benen neemt. We hebben geen exacte cijfers, maar ik denk dat we anderhalf uur op de witzwarte 15 zitten. Heeft Johan Daisne geen boek geschreven genaamd De tram der traagheid? Als enigen nemen we plaats in Tram 7 op het intussen pikdonkere Mortselse Gemeenteplein. Maar ja, Terminus, zo heet die halte. Toch een gepaste naam voor notre fin de partie, denken we lachend.

recordpoging? Geen trackinginfo...

De honger begint ondanks onze meegebrachte koekjes op te spelen (tijd voor een bakker of winkelbeurt is er niet!) en we zijn sinds Wijnegem alweer vijf uur aan een stuk onderweg, maar op Tram 7 klagen we vooral dat het MAS zo slecht verlicht is dat het ons van een welverdiende toeristische aanblik berooft. Het aantal niet-afgevinkte haltes is nu bij na op twee handen telbaar, dus we zullen wel eten als we terugkomen van het Zuid. Een feestmaal zal het worden. Volgende overstap? Bij Meirbrug!

We wachten op Tram 4. We zijn nog niet op de hoogte dat die als eindbestemming Dantes negen lagen van de hel heeft. Toch heeft een ijselijke koude inmiddels de Scheldestad overgenomen. Meer dan twintig minuten staan we daar, maar nog steeds “geen trackinginfo”. Een begrip dat iedere pendeaar zelfs op een zomerdag zou doen huiveren. Wat zien de ballerina’s die enkele verdiepingen boven de Ula Popken tegenover ons ronddansen er vrij uit!

Zelfs de Burger King, waarvan ik normaal geen fan ben, lokt ons richting de bron van de Meir. En wij maar lijden! Ook na een gulzige maaltijd in diezelfde fastfoodzaak moeten we wachten. Eerst geloof ik te hallucineren als ik in de etalageramen op de Schoenmarkt het – ironisch genoeg – hemelse bauw van Tram 4 zie verschijnen. Ein-de-lij k.

We rijden mee tot Cuperus en wachten op dezelfde tram terug. Nog maar acht haltes, nog één overstap hierna. Algauw barst onze bubbel als de omroeper zegt: “Vanwege problemen met de tramsporen rijdt Tram 4 vanavond enkel nog tot aan de Groenpaats. Onze excuses voor het ongemak.” Zo eindigt het dus, zo mislukt onze missie, onze recordpoging. Ons geluk kon niet blijven duren. Onder het bakenlicht van de Kathedraal beëindigen we om 21u10 onze recordpoging en besluiten we onze ellende te verdrinken met een warme chocomelk in de Quetzal. Is het voorbij?

We kijken op de app van De Lijn naar ons ticket en merken dat het nog zo’n elf uur geldig is, tot 9u morgenvroeg. Wat als? Ja, morgenochtend maken we het af!

En zo nemen we de ochtend erna diezelfde vervloekte Tram 4 naar het Zuid. Na een laatste overstap daar stappen we in een overvolle Tram 1, waar we dus gelukkig vanaf de beginhalte op zitten mét zitplaatsen incluis, en we bereiken om stipt 8u19 tramhalte Opera. Er staat jammer genoeg geen welkomstcomité ons juichend op te wachten. Mijn brein heeft voor zichzelf na zo’n lange reis natuurlijk verwachtingen geschept om ergens exotischer aan te komen dan een mistig Operaplein. Maar de trots heeft slechts een kleine vertraging opgelopen en arriveert snel. Net als de gedachten: “Is dit nu een wereldrecord?” en “Hoe doen we dit volgende keer nóg sneller?” Misschien is al dat reizen me naar het hoofd gestegen.

Als je na het lezen van ons verslag suggesties hebt voor een efficiëntere reis of als je zelf een poging onderneemt, stuur het dan zeker door naar het mailadres van dwars met als onderwerp 'Tramrecordverbetering'. Zo kunnen we het onderscheiden van alle fanmail en de onvermijdelijke uitnodiging van het Guinness Book of Records-agentschap!