Dé tijd van het jaar breekt weer aan: kerstkraampjes vullen de Grote Markt, lampjes schitteren in de straten en als kers op de kerststronk is Wrapped weer op Spotify. Op Instagramverhalen pronkt ieders meest beluisterde nummer en sommigen behoren zelfs trots tot de frequentste luisteraars van hun idool. Een prestatie die niet voor mij is weggelegd.
Mijn Spotify Wrapped geeft nooit blijk van enige culturele interesse. Jaar na jaar domineren K3, De KetnetBand en de cast van #LikeMe het overzicht. Animatorlife, vermeld ik er dan lachend bij. In het beste geval haalt een kerstnummer de top vijf, wat meer zegt over mijn enorme voorliefde voor kerst dan het muzikale talent van Mariah Carey. Toch identificeer ik mezelf als cultuursnob. Ik kan dat beargumenteren door te zeggen dat ik mijn vrije tijd in allerhande musea spendeer en meer boeken dan kledingstukken in huis heb, maar waarom zou ik? Platforms als Spotify geven me toch wel het gevoel dat ik me moet meten en vergelijken met anderen, zelfs me moet verantwoorden. Jaar na jaar vraag ik me af of die kinderartiesten niet beter plaats ruimen voor Hozier of Maisie Peters. Of misschien moet ik het niche gaan zoeken, dat geeft me een geleerdere uitstraling. De cultuurkalender van deze dwars biedt me vast wel inspiratie.
Toegegeven: de omvang van mijn prestatiedrang is eerder atypisch. Niet iedereen vraagt zich in de weken naar aanloop van de kleurrijk geanimeerde filmpjes af of die zichzelf dit jaar overtroffen heeft. Evenmin schuimt iedereen de posts van hun vrienden af om zichzelf zodoende een minderwaardigheidscomplex aan te praten. De prestatiedruk die bij de naderende examenperiode komt kijken, is voor de meesten herkenbaarder: of het nu is om het aantal herexamens dit jaar terug te schroeven, een onderscheiding te behalen of het thuisfront trots te maken.
Zoals je in deze dwars kan lezen, is die druk om het alsmaar beter te doen niet enkel eigen aan studenten. Onze columnist kaart in zijn brief aan de toekomstige rector niet alleen het welzijn van studenten aan, maar ook de stressniveaus van academici. Zij kampen met de continue druk om geld in het laatje te brengen. Ook buiten de academische context tref je het fenomeen aan: de professionalisering sluipt het vrouwenvoetbal binnen en die prestatiedrang staat de charme ervan in de weg.
In het beste geval ben ik over anderhalf jaar afgestudeerd, hoewel zelfs dat van prestatiedrang getuigt. Dat de druk daarmee niet uit mijn leven zal verdwijnen, is me wel duidelijk. Zal ik wel snel een job vinden? Op mezelf kunnen wonen? Op mijn verlanglijstje dit jaar: … Verdomme, nu voel ik de druk om met een goed antoniem van prestatiedrang te komen, dat is toch het minste dat ik zou moeten kunnen als student Taal- en letterkunde?
Pebbles Antonissen,
hoofdredacteur
- Login om te reageren