je pense donc je suis

Al sinds jaar en dag bevindt er zich in een geel mandje op mijn bureau een goudkleurige pen, met ster en al. Hoewel het ding al een eeuwigheid geen inkt meer in zich draagt, neem ik het nog steeds mee wanneer ik net dat tikkeltje extra geluk en sterrenstof nodig heb. Zo leef ik. Je zou kunnen zeggen dat ik een hele kledinglijn met geluksbrengers heb en kleine rituelen die me zelfs door de ergste pechdagen sleuren. Wenskaartjes krijg ik niet weggegooid, hoe uitgehold de verwoordingen ook zijn. Als ik er met een academische blik naar keek, zou ik wellicht kunnen toegeven dat het allemaal weinig bijdraagt aan een beter leven, maar zodra ik uit de aula kom, gooi ik die bril onachtzaam weg, zoals een mondmasker na acht uur gebruik. Et alors? Er is niets vermoeiender dan mezelf dwingen tot onverschilligheid met een ironische kwinkslag. Zo ben ik niet. 

Ik geef vast te veel om onzinnige dingen, maar als je het mij vraagt, maakt het me een pak gelukkiger dan laconieke opmerkingen over alles wat enige emotieve respons kan opwekken. Met een apathische pen kan ik niet schrijven. Jezelf afsluiten voor de gestage stroom aan indrukken lijkt me zo zinloos: waar leg je tenslotte de grens? Er zijn mensen die zoiets kunnen, mensen wier onverschilligheid voor materiële zaken en voor de details van het leven deel uitmaakt van de persoon die ze door de jaren heen zijn geworden. Elke tegenslag en elk geluk bij een ongeluk hebben mij daarentegen alleen maar bijgebracht dat ik memento’s van iedere ervaring wil en dat het supplementaire zelfvertrouwen van een sterrenpen me door zelfs de meest gevreesde examens kan slepen.  

Achteloos is niet hetzelfde als zorgeloos, waarom zou je jezelf het verschil ontzeggen? Er bestaat een zekere tendens, heb ik gemerkt, om open te zijn over al het kwaad in de wereld, zonder te willen toegeven dat het je raakt. Het is alsof het voor de sentimentele sukkelaars van de aardbol is weggelegd om zoiets onzinnigs als een al dan niet kleine bekommernis met je mee te dragen. Maar mag ik je vragen om sentimenteel te zijn? Vijf minuutjes per dag maar, waarin je enkel jezelf in de ogen hoeft te kijken. Om de kattenbelletjes niet als melig te beschouwen, maar als lief. Om foto’s van de zonsopgang niet als vervelend te beschouwen en de tegelwijsheden als een troostmiddel te beschouwen van hen die geen andere woorden konden vinden. Om onschadelijke bijgelovigheden toe te laten als de kleine dingen die je zelfvertrouwen omhooghouden terwijl je leert om jezelf graag te zien. Om een goudkleurige geluksbrenger in je pennenzak te laten zitten, ook al schrijft die niet meer. Mijn sentimentaliteit is een schild, hoe anders verdedig ik mezelf tegen verharding? Met een sterrenpen als zwaard in de hand vecht ik me een open weg naar een teder leven.