iedereen van slag

De Academy of Motion Picture Arts and Sciences haalde heel wat nieuws uit de kast om een jong publiek aan te trekken. Zo werd onder andere een videoboodschap van de Koreaanse popgroep BTS uitgezonden om generatie Z te bekoren. De maatregel die de meeste kritiek oogstte, en terecht, was het quasi uitsluiten van acht categorieën uit de live tv-show om de duurtijd in te korten. Winnaars van de categorieën in kwestie werden allemaal aan een razendsnel tempo gefeliciteerd door een publiek dat nog grotendeels aan het binnenslenteren was vanop de rode loper. Op de tv-show was dan achteraf een kort gemonteerd clipje te zien. Dat puur gebrek aan respect voor cruciale onderdelen van het filmproces spreekt boekdelen over de prioriteiten van de Academy. Een kortere ceremonie organiseren is een streefdoel waar veel kijkers achter staan, maar dit realiseer je niet door reeds geminimaliseerde filmdisciplines nog verder te minimaliseren. Misschien helpt het om de vermoeiende en geforceerde komische sketches en ellenlange reclameblokken te verminderen? De show was uiteindelijk nog langer uitgelopen dan in 2021, dus deze controversiële maatregelen waren ook nog eens contraproductief.  

De 94ste Oscarceremonie werd een onvergetelijke avond, maar om de verkeerde redenen. Een avond die normaal gezien in het teken moest staan van de ondervertegenwoordiging van dove mensen en het vieren van vrouwelijke filmmakers werd gekaapt door … je kan het wel raden … toxische masculiniteit. Nog geen dertig minuten na het incident met Chris Rock en Will Smith werd Smith naar voren geroepen om zijn Oscar voor beste acteur in ontvangst te nemen. Ongemakkelijker kon het niet. Desondanks gaf Smith wel een emotionele speech over liefde en vrede. Hypocrieter kon het dus ook niet. Of er gevolgen zullen komen voor Smiths acties is niet duidelijk. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat hij zijn Oscar moet teruggeven. Dat zou wel buitensporig of zelfs racistisch zijn, want bekende terechtgestelde misdadigers zoals Roman Polanski en Harvey Weinstein mochten al hun Oscars houden. Rock zal alvast geen verdere juridische stappen zetten.  

Het merendeel van de gekozen winnaars was saai en te braafjes, wat op zich wel te verwachten was. Toch, zoals elke ervaren Oscarskijker wel weet, slaat de teleurstelling altijd weer hard toe. Ik was vooral aan het duimen voor een eerste winst voor Kristen Stewarts rol als prinses Diana in Spencer. Stewart viel nauwelijks te herkennen en verwezenlijkte een gelaagde humane vertolking van een nogal zwartgemaakt historisch persoon. Tijdens mijn cinemabezoek was ik met mond open van verbazing aan het genieten van elke minuut dat Stewart het frame domineerde. Jessica Chastain ging uiteindelijk met de Oscar voor beste actrice in de hoofdrol aan de haal, wat ik nog goed kan slikken aangezien Chastain een fenomenale acteerprestatie neerzette in The Eyes of Tammy Faye. De keuze voor Smith als beste acteur in een hoofdrol was heel voorspelbaar en oninteressant. Ik was stiekem aan het hopen op een winst voor Denzel Washington voor zijn rol in The Tragedy of Macbeth. Washington, getalenteerd in het articuleren van Shakespeareaanse dialoog, gaf zijn beste prestatie ooit. In één scene kon hij meer nuance genereren dan Smith tijdens de gehele looptijd van King Richard. Wat het meest frustreerde, is dat unieke en imposante auteurfilms zoals C’mon C’mon, The Green Knight, The French Dispatch, Titane en Pig nul nominaties kregen. De Oscars staan dan ook niet bekend om het waarderen van ‘obscuurdere’ arthousefilms.  

De grote winnaar werd uiteindelijk Coda. Die won beste film, beste acteur in een bijrol en beste scenario gebaseerd op een boek. Coda is een feel good familiedrama dat we al duizend keer hebben gezien, maar nu met dove acteurs. Het feit dat zo’n type film gewonnen heeft over films zoals Drive My Car, Power of the Dog, Dune en Licorice Pizza is een moeilijkere pil om te slikken. Power of the dog heeft bijvoorbeeld het Westerngenre gerecontextualiseerd om zo homoseksuele personages een plaats te geven in onze perceptie van het verleden. Jane Campion (de regisseur) kon dat waarmaken en wist tegelijkertijd een enorm boeiende thriller en complex familiedrama tot leven te brengen. Toch blijft het een enorm belangrijke overwinning voor de dove gemeenschap. Troy Kotsur (die de vader speelt) is namelijk de eerste dove acteur ooit die een Oscar heeft gewonnen.  

Wat deze 94ste editie van de Oscars weer pijnlijk duidelijk maakt, is hoe dramatisch, oppervlakkig en slecht georganiseerd deze viering wel niet kan zijn, maar dat is natuurlijk wat het steeds zo enorm amusant maakt. Wat ik vooral onthouden heb van deze avond is niet het onsmakelijke gedrag van Smith, maar dat, na dertig jaar droogte, Hans Zimmer eindelijk weer een Oscar heeft gewonnen! De score van Dune lijkt me onbetwistbaar de meest imposante, indrukwekkende en ambitieuze uit de lijst van concurrenten. Ik ben benieuwd hoe de volgende Oscars dit jaar kunnen toppen. 2022 belooft alleszins een sterk jaar te worden met geanticipeerde films zoals The Northman, Lightyear en Killers of the Flower Moon. Als je nu al een waarschijnlijke Oscarmededinger wilt kijken, raad ik aan om af te zakken naar je plaatselijke cinema om The Batman met een emo Robert Pattinson in de hoofdrol, of het hartverwarmende After Yang te gaan zien!