Op 18 en 19 november vond een nieuwe editie van Grafixx plaats, een jaarlijks festival voor illustraties en grafische kunst. Gedurende drie dagen transformeerde De Studio zich daarom tot een ontmoetingsplaats voor kunstenaars, creatievelingen en toeschouwers. Op de slotdag ging ik een kijkje nemen op het festival, waar een miniboekenbeurs en zinefest gecombineerd werden met workshops, lezingen, tentoonstellingen en filmvertoningen.
Als zelfverklaarde creatieveling begint de pret voor mij al helemaal onder in het gebouw, waar naast enkele tentoonstellingen ook workshops plaatsvinden. Wouter Van Rymenant leert er jong en oud op een laagdrempelige manier zeefdrukken en de stop-motiondozen van REKKER moedigen kinderen aan om hun eigen filmpjes te creëren. Terwijl zij zich zo bezighouden, hebben ouders intussen de tijd om het werk van enkele grafische kunstenaars te bewonderen. In dezelfde ruimte exposeren namelijk verschillende studenten, waaronder Jasper Nollet en Maryse De Bruyn. Nollet verrast de toeschouwers met keramische sciencefiction, waarbij hij gender in vraag stelt via sculpturen en beschilderde tegels. De Bruyn brengt dan weer een episch avontuur van haar kat en zichzelf in beeld met de expo Negen levens. De expressionistische kleuren en golvende lijnen doen je duizelen, waardoor je onmiddellijk in haar fantasiewereld wordt gezogen.
De tentoonstellingen van grafische kunstenaars zetten zich verder op de eerste verdieping. Bij binnenkomst valt meteen een geboetseerde fontein op, die de start inluidt van een reeks expo’s van meer gevestigde kunstenaars. De bekendste onder hen is publiekstrekker Chris Ware. Zijn strips en illustraties hangen wat ongelukkig in de doorgang naar de miniboekenbeurs, waardoor je nauwelijks de kans krijgt om zijn werk op je gemak te bewonderen. Ook de illustraties van Yingda Dong hebben een vreemde plaats gekregen. De tekeningen liggen op de vloer met daarover een glazen plaat, waardoor je bij een kort moment van onoplettendheid over de kunstwerken zou kunnen struikelen. Misschien wilden de festivalorganisators Dongs tekeningen op een originele manier tentoonstellen, maar nu lijkt het alsof ze pas enkele minuten voor de festivalopening hebben besloten om zijn werk te exposeren.
De overige exposities zijn wél op een aangename manier te bezoeken. Een paar gangen verderop krijgen verschillende artiesten elk een kamer voor zich, waardoor hun kunstwerken tot hun recht kunnen komen. Maria Medem, die zondag ook een lezing gaf, stelt naast illustratieve schilderijen ook spiegels en katoenen doeken tentoon waarop ze tekeningen maakte. Haar stijl kenmerkt zich door een combinatie van abstracte vormen en meer verfijnde illustraties van dieren en mensen, allemaal in een warm kleurenpalet. Een andere artiest die eruit springt, is Antoine Cossé. Hij maakt gedetailleerde tekeningen in stift, potlood en inkt, die elk op zich een verhaal vertellen.
Op dezelfde verdieping vindt een kleinschalige boekenbeurs plaats, waar verschillende uitgeverijen graphic novels en andere beeldverhalen verkopen. Ondanks mijn liefde voor boeken ben ik daar niet lang blijven rondhangen: de miniboekenbeurs was zo overbevolkt dat je er claustrofobisch werd. Hetzelfde geldt voor het zinefest, dat wat verder in het gebouw een plaats kreeg. Je moest er al bijna een elleboogje uitdelen om de zines en de boeken te kunnen bekijken.
Verder werden ook de cinemazalen in het gebouw ten volle benut. In Cinema 1 speelden enkele geanimeerde kort- en langspeelfilms, zoals The Snowman and the Snowdog en Het schilderij. Cinema 2 werd dan weer gebruikt om een animatiecyclus te vertonen, waarbij meer dan 20 kortfilms – allemaal geanimeerd weliswaar – onafgebroken getoond werden. Daarbij zat de trilogie Holmes, MO van Matt Bollinger. In drie films toont hij aan de hand van waterverfachtige animaties een somber verhaal over een school shooting, vanuit het perspectief van enkele buitenstaanders. De grijze tinten van de kortfilms verraden al meteen de ernst van de situatie. Gelukkig is niet elke film in de animatiecyclus even zwaar, dat bewijst Return van Marcos Sanchez. Sanchez combineert oude video’s uit het familiearchief met vrolijke illustraties, wat een kortfilm oplevert die het publiek terugkatapulteert naar de eigen kindertijd. De kleurrijke tekeningen brengen namelijk de fantasiewereld van het kind op de video’s tot leven.
Op het festival voor grafische kunsten was er dus voor ieder wat wils, maar toch is Grafixx intussen slachtoffer geworden van zijn eigen succes. De Studio ademt de creatieve sfeer die Grafixx wil overbrengen naar het publiek, maar eigenlijk is het gebouw te klein geworden om alle aanwezigen te bedienen van een aangename festivalervaring. De zaal waar de lezingen plaatsvonden kon vaak niet alle bezoekers huisvesten en zowel de boekenbeurs als het zinefest werden voortdurend overrompeld, waardoor je niet rustig langs de boeken, geïllustreerde posters en graphic novels kon struinen. Om mee te groeien met het publiek zal Grafixx dus beter – hoe jammer dat ook is – elders een grotere locatie moeten zoeken.
- Login om te reageren