Toen ik uit mijn bed rolde, realiseerde ik me dat ik nog een editoriaal moest schrijven. Ik geef het toe: ik was het vergeten en het was intussen enkele uren voor de deadline. Als ik terugkijk op mijn week, is dingen vergeten eigenlijk wel een rode draad in het verhaal. In een luttele tijdsspanne van vijf dagen vergeet ik doorgaans enorm veel. Deze week alleen al vergat ik wel drie keer mijn sleutels op kot, waarbij ik ze zelfs een keer bij aankomst terugvond op de deur. Ik vergat twee keer een afspraak met vrienden. Ik vergat een deadline voor school en ik vergat minstens één keer schone sokken aan te doen. Een hele boterham dus.
Vergeetachtigheid en verstrooidheid hebben altijd al in mijn aard gelegen. Als kind had ik elke winter een nieuwe set handschoenen, muts en sjaal omdat ik die elk jaar wel weer ergens vergat. Ik moest tijdens speeltijden binnenblijven omdat ik mijn zelfstandig werk niet op tijd had afgemaakt door mijn algehele onoplettendheid en neiging om al eens een babbeltje te slaan. Ik ben nooit van die onoplettendheid afgeraakt. Dit jaar startte ik het derde academiejaar aan de universiteit met mijn derde studentenkaart en kreeg ik een preek van de medewerker van het gemeentehuis omdat ik mijn identiteitskaart al zo vaak kwijt was gespeeld dat ze vreesde voor vermoedens van criminele activiteit.
Ik hoor jullie al denken: die vergeetachtigheid is makkelijk opgelost als je gewoonweg een agenda koopt. Dan heb ik een pasklaar antwoord voor jullie: “zo werkt mijn brein niet”. Ik heb al menige agenda gekocht zonder succes omdat ik ze niet gebruik of thuis vergeet (excuses voor de herhaling). Mijn hersenen weigeren pasklare logische antwoorden en oplossingen. En daarbij, ik zou mijn dierbare hersentjes nooit in de gevangenis die logica soms kan zijn willen stoppen. Dat zou me alleen maar beperken. En als dat wil zeggen dat ik soms wat dingen vergeet, dan neem ik dat er wel bij.
Ik raak soms zo geïrriteerd door logica. Ik kan er dan niet met mijn hoofd bij dat sommige mensen tijdens het luisteren al bezig zijn met schematiseren om zo snel mogelijk tot een logisch afkooksel van een antwoord te komen. Er zijn voor mij maar weinig situaties waarin zoiets nuttig zou kunnen zijn en dat zijn absolute noodsituaties. In alle andere situaties denk ik dat mijn creatieve, soms wat minder functionerende brein, me beter van pas komt.
De mannetjes die de infrastructuur van mijn hersenen aansturen weigeren in rechte lijnen te lopen en geven nooit een logische oplossing als eerste. De hersenmannetjes lopen in bochten door elkaar en maken om de vijf botten een zijsprong. Ze rebelleren, gaan razendsnel en wachten niet op hun beurt om te spreken en daar hou ik van. Zo blijf ik jong, denk ik dan. Hierbij dus het vriendelijke verzoek om me niet meer lastig te vallen met al die logica, mijn hersenmannetjes regelen het wel zoals zij het willen.
Emma Mertens,
hoofdredacteur
- Login om te reageren