Door onvoorziene omstandigheden heb ik een nacht langer gespendeerd bij mijn lief. Die ene dag in de week die eindelijk helemaal leeg was, was niet meer leeg. Nergens naartoe, geen bussen te nemen die dag, tot de snelbus van de vorige avond het van zich af liet weten. Die was kapot, dus moest ik een stopbus nemen die een halfuur langer doet over zijn tour. Hierbij de kleine voetnoot dat ik al zeventig minuten met de bus onderweg ben van Antwerpen naar huis en daarna nog eens twintig minuten moet fietsen.
De vorige avond had Marokko van Spanje gewonnen tijdens het WK voetbal. Feest gegarandeerd en verdiend, maar dit feest ging verder op de Turnhoutsebaan waar mijn bus door moest. Sociale media maakte me duidelijk dat de weg versperd was. Het geroep en de claxons van de auto’s waren op de Rooseveltplaats al hard te horen, niet zo handig voor een hoogsensitief persoon. Na tien minuten was ik overprikkeld en koos ik ervoor om terug naar mijn vriend te vertrekken omdat ik anders waarschijnlijk door anxiety en prikkels van buitenaf zou beginnen huilen in de bus.
Vroeg in bed gekropen met het idee om op zeven uur in de ochtend de wekker horen af te gaan en productief aan mijn dag te beginnen. Het was 7:40 uur eenmaal ik opstond. Wat daarna volgde was een zeer trage ochtend, waar ontbijt eten en een douche nemen al een verdienste was op zichzelf. Ik was teleurgesteld in mezelf dat ik het allemaal niet sneller deed, maar dat gevoel komt wel vaker kijken, dus ik duwde het weg. Dit gevoel kennen we allemaal wel. Ik wou dat ik tips kon geven, maar ik ben het zelf nog aan het uitvogelen.
Ik had wel een afspraak gemaakt met mijn neuroloog. Dat is toch iets, gelukkig ook dat ik het toen deed, want de neuroloog heeft het alweer druk tot halverwege januari. Ik begin hierna toch aan een te-doe lijstje. Morgen een excursie en vrijdag een deadline plus de interne deadlines die ik mezelf had opgelegd. Deze zondag moet dit artikel binnen voor dwars. Verder kijken hoe ver ik voor de deadlines stond, bracht me toch een klein beetje moed. Ik had al wat werk verricht, het zou toch mogelijk moeten zijn om een goed resultaat af te leveren zonder te panikeren?
Vijfentwintig na tien en – vertrekkend naar de bushalte – rekenend dat ik rond één uur in de namiddag ongeveer thuis ging zijn. De busrit was ook geen rustig tripje meer, maar een werkopportuniteit. Bewapend met tablet en pdf’s begon ik aan mijn leeslijstje, vandaag minstens een artikel en een deel van een boek voor mijn deadline van vrijdag. Mijn zelfgemaakt literatuurlijstje was niet zo vruchtvol. Mijn bachelorscriptie gaat over ouderen in de late middeleeuwen – meer bepaald in Brugge – en het artikel ging over de zeventiende eeuw. In het boek had ik wel een eventueel handig stukje gevonden. Het gebrek van literatuur over ouderen in de late middeleeuwen was toch zorgwekkend, of ik moest gewoon wat beter zoeken. Hopend op het laatste kwam “literatuur zoeken” bij op het te-doe lijstje. Jullie kunnen het nu wel raden dat ik geschiedenis studeer en hopelijk dit jaar na vier jaar die bachelor behaal.
Goed nieuws: ik kon op de bus in mijn fantasieboek lezen genaamd -1481865965 Hof van zilveren vlammen. Degenen die Sara J. Maas kennen, weten dat dit het vijfde boek is van de reeks -1481865965 Hof van doorns en rozen. Ik vind deze boeken en de schrijfster geweldig (de tranen die bij mij al gevloeid zijn, kunnen het bevestigen), al zullen er mensen zijn die de boeken slecht vinden. Zo zijn er een paar aanwezig in de dwarsredactie zelf. Ondanks dat ik helemaal niet eens ben met hun mening, heb ik ze nog steeds graag, hoor. Misschien heb ik ook gewoon graag wat smut in mijn boeken.
Twee uur en een half later en eindelijk thuis, maar koud, nat en hongerig. Na wat gelezen te hebben op de bus, besloot ik toch om verder te werken aan de deadline van vrijdag en begon al wat te schrijven. Ongeveer 200 woorden van de 800 geschreven en al een beter idee hoe mijn onderzoeksvoorstel eruit ging zien. De nood aan comfortfood was groot en een lasagne uit de Aldi doet dan wonderen. De moeheid kwam toen aanbellen. Misschien waren het de busritten en fietstocht, samen met de lasagne, die mijn energie de das om deden. De nekpijn die al drie nachten achter elkaar aanwezig was hielp ook niet, daarmee de afspraak bij de neuroloog. Ik ben waarschijnlijk niet de enige wanneer ik zeg dat de permanently exhausted pigeon mij perfect omschrijft. Ik probeerde weer wat te lezen, maar met mijn slaperige ogen lukte het niet goed.
De schrik dat ik weer niet alles gedaan kreeg, ging door mijn lichaam. Dat kon misschien komen door het feit dat ik het te-doe lijstje altijd te vol zette. Als student ben ik zo geobsedeerd met mijn te-doe lijst. Wat als ik die niet afkrijgt? Sta ik dan achter? Ga ik op tijd klaar geraken? Gaat die opdracht of dat examen weer mislopen? Het gevoel van falen wanneer ik niet elk vakje aftikt is realiteit. Ondertussen keek ik een film, hopend dat de energie terugkwam. Een dutje doen helpt bij mij niet. Het doet deugd, dat wel, maar meestal wil ik gewoon verder slapen.
Niks beters om uw geest wakker te maken dan frustraties gecreëerd door een rare verhaallijn van een Netflixfilm. Rond 15:00 uur begon ik er eindelijk weer rustig aan. Ik las het hoofdstuk in het boek dat interessant leek voor mijn onderzoek. Helaas was het een dood spoor, want weer niks over ouderen of grootouders, alsof ze niet bestonden. Een lange literatuurzoektocht later, via verschillende databanken en online catalogussen, had ik nog steeds niks gevonden. Hoewel ik bleef zoeken, stuurde ik ondertussen een mail naar mijn professor over eventuele tips voor literatuuronderzoek, want wat ik toen had was niet genoeg om een bachelorscriptie mee te schrijven. Ik ging over naar het volgende puntje op de agenda: bronnen. Naast literatuur heb je ook bronnen nodig om als geschiedenisstudente te onderzoeken. Hoofdpijn begon stilletjes op te komen en de wil om te gaan slapen werd zeer groot, maar het werk bleef anders liggen. Wat nu nog op het te-doe lijstje stond, na de bronnen te bekijken: analyses maken over afbeeldingen, verder mijn onderzoeksvoorstel uitwerken en een examenplanning maken. Ik heb 4 deadlines tegen 9 januari, eentje tegen 23 december en daarna pas de examens tot 30 januari en daarom ben ik wat “later” met een examenplanning, eerst die opdrachten. Natuurlijk lag de site met de collectie van Plantin-Moretus plat, waardoor ik niet verder kon. Een rijke online catalogus met een hoogstandje van gedigitaliseerde bronnen. Je kan daar de beelden heel goed vergroten zonder de kwaliteit te verpesten, maar de cyberaanval op Antwerpen strooide roet in het eten.
Verder gewerkt aan mijn onderzoeksvoorstel zodat ik alleen nog maar morgen wat verder moest typen. Dit taakje duurde tot het avondeten. Een afwas gedaan en nog een artikel bijgewerkt. Nu zat ik op mijn bed moe met alweer het volgende lijstje over wat er nog moest gebeuren en wanneer dit moest gebeuren in mijn hoofd. Dat is iets wat ik echt beu ben: die continue stress in mijn hoofd. Op het moment dat iets klaar is, komt het volgende al in mijn hoofd en dit nog voor twee maanden. Alsof het nooit stopt en wat je ook doet of hoeveel je ook doet, het nooit genoeg is. De lijstjes helpen om orde te brengen in mijn hoofd, maar helemaal niet om de angsten weg te nemen. Nog vele mentale inzinkingen te gaan.
PS. Deze tekst schrijven hoorde ook bij het te-doe lijstje van de dag.
- Login om te reageren