Hoe gaat het, lief? De blok is zwaar. Geen zorgen, wij bij dwars vinden dat ook. Dat merk je misschien niet aan onze naarstige pogingen om iedere student te verblijden met enthousiaste artikelen en kunstzinnige uitspattingen, maar intern… Tja, een huilbui op ons redactielokaal moet kunnen. Gelukkig bestaat er daarom troosteten. Benieuwd naar wat wij dan maken?
illustrator Fien
Mijn comfort food is Mediterrane rijst uit een pakje van Uncle Ben’s met stukjes kip en diepvriesboontjes. Dat is omdat het lekker, gezond én megamakkelijk is. Qua tijd pakt het niet meer dan tien minuten: de boontjes moeten zo lang koken, maar de rijst moet zelfs maar twee minuten in de microgolf. Als ik écht geen tijd heb om te koken, dan maak ik het gewoon zonder boontjes, maar dat is top secret, want ik eet altijd gezond, mama.
socialemediamanager Pebbles
Ik ga voor gevulde pasta van de Lidl! Liefst die met spinazie en ricotta. Dat maak ik klaar met olijfolie en peper. Pasta in ne pot water gooien lukt me qua denkcapaciteit nog net na een dagje blokken. Het is snel klaar en verrassend lekker! Excuses naar Lidl wegens laster en eerroof, maar de goede smaak is wel echt een verrassing.
hoofdredacteur Edith
Het zware geschut voor troost vind ik in de Aldi: nasi of bami goreng met roerei, in grote blikken van 500g. Mocht ik later een tweede stressaanval hebben, heb ik het dus al in huis. Als ware keukenprinses voeg ik soms nog meer roerei of gemarineerde tofu toe aan de nasi of bami. Die extra eiwitten doen me altijd beter voelen.
beeldmonarch Amber
Ik kan altijd troost vinden in rauw koekjesdeeg. Peer reviewers die elkaar op elk vlak tegenspreken? Rauw koekjesdeeg. Een paper die maar niet vlot? Rauw koekjesdeeg. Het gure, ongezellige weer van januari? Rauw koekjesdeeg. Het concept van een examenblok? Rauw koekjesdeeg. Alles is beter met rauw koekjesdeeg.
redacteur Mayté
Troosteten maak je niet zelf, zeg ik altijd, maar moet gemaakt worden door iemand die jou graag ziet en je beter wil laten voelen. Als ik een vreselijke dag heb en mijn vriend kookt, dan staat er pasta carbonara – zónder room(!) – op tafel. Het is een godsgeschenk, de hemel op aarde, werkelijk waar.
om redenen die alleen voor dwars zelf logisch zijn tweede hoofdredacteur Margaux
Ik kan niet koken, maar ik kan wel goed stressen. Ik kan ook goed appelen in stukjes snijden om enige resterende frustratie weg te krijgen. Op die stukjes appel een goddeloze laag chocoladesaus gieten maakt het pas echt af. En omdat het appel is, kan ik mezelf zo ver krijgen om halvelings te geloven dat ik echt supergezond bezig ben. Een laagje zelfbedrog is nodig in de blok.
- Login om te reageren