EEN CAMPUSAVONTUUR: OP ZOEK NAAR NATUUR

Ik neem je mee door de tijd, terug naar een van die warme dagen in mei die je al dromend doet verlangen naar verre vakantiebestemmingen in de zomer. Zoals altijd vergat ik de weer-app te checken en sta ik daar in mijn lange broek, speciaal gematcht met mijn vestje dat toch iets warmer blijkt dan gedacht. De bibliotheek vult zich op zulke dagen met een verzengende hitte en wordt zo onaantrekkelijker dan een gastcollege van drie uur zonder pauze. Ik besluit om te genieten van de zon en droom er al van om me neer te vleien op een van de grasperkjes op het Hof van Liere. Bij het verlaten van de bibliotheek valt mijn oog op het pleintje dat tussen het C- en V-gebouw ligt. Het plein is volledig verhard en bestaat uit een lange zitbank in dialoog met een standbeeld. De drukste plek op het plein bevindt zich echter onder een enkele boom, waar studenten verkoeling zoeken. Het pleintje brengt een zekere troosteloosheid met zich mee. De bank nodigt niet uit om op te zitten en de boom lijkt haast uit te schreeuwen dat die zelf dringend een lening wil afsluiten om te verhuizen naar een locatie waar het wel gezellig vertoeven is. De boom lijkt zich tot me te richten en vraagt om een oplossing. Nog voor ik het goed en wel besef, ga ik op zoek naar allerlei manieren om de campus te ontharden.

initiatieven in overvloed

Met wat gezonde zenuwen en een klein hartje spreek ik af met de klimaatcoördinatoren van de universiteit, Josefine Vanhille en Matthias Verstraeten. Ze vertellen me dat het Climate Team in 2019 werd opgericht en hoe studenten, professoren en andere enthousiastelingen zich kunnen aansluiten. Het team organiseert zich in werkgroepen per thema, van mobiliteit tot voeding, van circulariteit tot natuurbeheer. Ik leg mijn bijbelachtig verhaal uit en vertel hoe ik een jungle van een campus voor me zie waar het krioelt van de insecten. Ze luisteren met veel interesse naar me en nog tijdens datzelfde gesprek word ik lid van het Climate Team. Er passeert een jaar gevuld met lezingen, workshops, activiteiten en veel meer. Een jaar waarin frustraties afgewisseld worden met hoopvollere momenten, een jaar waarin mails gestuurd worden die niet altijd beantwoord worden, een jaar waarin veel mogelijk lijkt en weinig verandert. Ik voel me het ene moment Greta Thunberg en het andere moment een ambtenaar in een kafkaiaans systeem. Ik stel een vraag aan de opkomende rectoren tijdens het rectordebat, geef een workshop rond het ontharden van de Stadscampus, denk mee na over hoe we diezelfde ontharding kunnen realiseren en nog veel meer. De veelvuldige projecten die het Climate Team (opgezet vanuit studenten en personeel, gericht op het beleid van onze eigen instelling: UAntwerpen) en GreenOffice (van studenten naar studenten, ondersteund door de milieudienst) op poten zetten, verdienen het om even vermeld te worden: gaande van de filmavonden en lezingen tot de organisatie van een heuse Climate Week aan de universiteit, een repair café, tot de aanplanting van groene gevels en dan nog vergeet ik het merendeel. In al mijn enthousiasme verlies ik de tijd en bijgevolg de boom wat uit het oog, tot me enkele weken geleden ter ore komt dat enkele studenten van de Master Sustainable Urban Bioscience Engineering werken aan een project om de parking aan het R-gebouw te ontharden. Met een pen in de hand, een portie nieuwsgierigheid en een hoofd vol vragen, probeer ik uit te vissen wat het project omvat.

vijftig tinten groen: de Stadscampus herdacht

“Tijdens een meeting van het Climate Team gaven ze aan dat ze zochten naar inspiratie om de parking aan het R-gebouw te ontharden. De Stadscampus kent een overcapaciteit aan parkeerplaatsen en de R-parking zou anders ingevuld kunnen worden. Dit leek me een ideaal onderwerp, aangezien ik op dat moment nog geen casus had.” Aan het woord is Arne Ven, praktijkassistent voor het vak Integrated Case, onderdeel van de Master Sustainable Urban Bioscience Engineering. Arne vertelt honderduit waarom er gekozen werd voor de R-parking (op die manier kunnen de omliggende bewoners ook van het groen genieten), over de enthousiaste reactie van de studenten en waarom de R-parking nu misschien wel groen oogt, maar dat niet is: “Het soort groen op de R-parking is niet meteen bevorderend voor de biodiversiteit. Zo zijn er vooral struiken met de sneeuwbes. Deze bes heeft haar naam gekregen doordat de bessen er zelfs in de winter nog hangen. Niemand wil de bes, zelfs de vogels niet.” Hij vertelt hoe een student aangaf dat je meer langs het groen, in plaats van in het groen wandelt. De studenten dienen zelf ook na te denken over hoe ze dat groen willen invullen. Ze dachten bijvoorbeeld al aan fruitbomen of een moestuin.

Dat de parking niet eeuwig een stelplaats voor auto’s hoeft te blijven, blijkt onder meer uit enkele tellingen van het Climate Team. Hoewel de R-parking doorgaans wel aardig bezet is, zijn er andere parkings waar geen wagens te bespeuren zijn. Volgens Arne ligt het grotendeels aan een communicatieprobleem tussen de universiteit en haar medewerkers: “Er is voor de rest genoeg parking aanwezig, waarvan niemand op de hoogte is. Je vindt ze zelfs niet op de online platforms van de universiteit.” Wanneer het leerrijke gesprek achter de rug is, durf ik zelf al voorzichtig vooruit te kijken. Terwijl Arne me op het hart drukt dat de case opdracht van de studenten fictief is en er nog geen beslissing viel op het beleidsniveau, beweegt er vanalles onder de waterlijn. Hoewel mijn boom het hoogstwaarschijnlijk dus nog enkele jaren alleen zal moeten uitzingen, worden de ideeën waar studenten nu aan denken op een dag misschien wel de realiteit. Mocht je na het lezen van dit artikel zelf graag meer informatie vinden over het Climate Team en GreenOffice, kan dat via hun nieuwsbrief, Instagramkanalen en de website van de universiteit.