Iedere student maakt het minstens één keer mee: na een finaal mislukt examen is de toekomst een donderwolk. Wondermiddelen bestaan even niet meer. Gelouterde herkansers zoeken hun toevlucht in hun stamkroeg. Slachtoffers van een incidenteel fiasco houden het bij acht repen chocola, vijf sigaretten of een marathonsessie Friends / How I Met Your Mother / The Big Bang Theory (al geldt hier de disclaimer dat zo’n sessie misschien beter past bij een tragische break-up). Maar het kan ook anders. Want zo desastreus is zo’n vergooid examen toch ook weer niet? Vier minimalistische, prachtige humanistische films helpen je om het belang van dat papiertje voor even te relativeren.
Paterson: poëzie en patronen
Paterson leeft in patronen. Hij toert dagelijks hetzelfde rondje met zijn dorpsbus, laat zijn hond uit en drinkt dan een pintje in z’n stamcafé. Ondertussen is hij gelukkig met Laura, die op haar beurt weer gelukkig is met haar creatieve zwart-witdecoraties. Eigenlijk is alles en iedereen gelukkig. Wat is dan in vredesnaam het ergste dat gebeuren kan? Misschien het einde van de creativiteit. Het einde van het grote scheppen, van woorden en ideeën in dat simpele notitieboekje. Poëzie. Een identiteit op wit papier. Maar ook het einde van die identiteit kan voor Paterson een nieuw begin zijn. Jim Jarmusch (Night on Earth, Only Lovers Left Alive) speelt in dit prachtige drama met de kleine kantjes van het menszijn, de wereldwonderen in de marge. Een film waarin niks gebeurt was nooit zo mooi.
After the Storm: niet iedereen kan worden wie hij zijn wil
Misschien moet je vader zijn om After The Storm écht te kunnen voelen, begrijpen. Maar ook als je dat niet bent, is er alle reden deze film toch te gaan kijken. De eerste zin die Hirozaku Kore-eda op script zette was de volgende: ‘’Het is niet zo dat iedereen kan worden wie hij of zij wilde zijn’’. After the Storm gaat over een vader die met dat gevoel worstelt. Een baan hebben maar vrezen dat het niet genoeg is. Een zoon hebben maar denken dat je niet genoeg voor hem doet. Het verleden zien, terugkijken, en dan spijt hebben. Dat resulteert is een subtiele, klein uitgespeelde en ontroerende film over het heldendom van de zelfverklaarde anti-held. Omdat de Japanse regisseur van deze film (veel) meer moois maakte, op de valreep nog een bonustip: Like Father, Like Son (2013).
Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring: het leven en boeddha
Koppel begrippen als ‘rust’, ‘vrede’ en, vooruit, ‘zen’ aan religie en je komt snel bij het boeddhisme uit. Deze film met veel te lange titel (en de Koreaanse is nog erger, Google maar) is een ode aan de cyclus van het leven en is vooral de moeite door de prachtig verstillende natuurbeelden en de kalme manier waarop het verhaal verteld wordt. Locatie is een drijvende boeddhatempel in een berggebied waar de tijd stilstaat. Een jonge leerling groeit op onder de hoede van een oude leraar. Eens zal hij oud worden en de rol van zijn meester overnemen. Een dubbele agenda is er niet: deze vorm van cinema komt recht uit het hart.
The Straight Story: toeren op een grasmaaier
Een oude man reist 360 km op zijn gammele grasmaaier om zich met zijn broer te verzoenen. That’s about it. Uitnodigend klinkt zo’n premisse misschien niet, maar The Straight Story (het zit ‘m in de naam) is één van de meest pure en goudeerlijke verhalen die hun weg naar het doek vonden. De anders zo markante David Lynch reflecteert in dit ingetogen drama op sterfelijkheid, familierelaties en de zin van het leven. Die ‘zin’ zit vooral in de reis: de wil om op stap te gaan, nog onbewust van de schoonheden die je onderweg aan zult treffen.
- Login om te reageren