THE CAT LADY (2012)

progress lost

20/11/2023
Progress Lost (© Dennis Van Der Kuylen | dwars)
Bron/externe fotograaf

Dennis Van Der Kuylen


Een Cat Lady is volgens de schier bodemloze zinkput van kennis die het internet heet, een oudere witte vrouw die vereenzaamd tussen haar katten woont. Het is een stereotiep beeld dat gebruikt wordt als scheldwoord, maar even vaak geadopteerd als eretitel. Dat laatste is ondermeer het geval bij de bekende zangeres Taylor Swift, die wellenswaar verlatingsfantasieën voor pubers zingt, maar met ocharme drie katten (Voor de volledigheid: Meredith Grey, Olivia Benson en Benjamin Button) duidelijk nog niet het finale stadium van haar zelfverklaarde obsessie heeft bereikt.

Opgelet: dit artikel bevat verwijzingen naar zelfmoord.

Opgelet: dit artikel onthult kleine plotelementen van het spel.

Overigens kan contact met de urine van katten toxoplasmose veroorzaken. Sinds Trainspotting weet de wereld dat dat dodelijk is voor lichamelijk verzwakte junkies, maar meestal gaat het om weinig meer dan milde griepachtige symptomen. Hieruit kunnen zich wel allerhande psychologische aandoeningen ontwikkelen zoals schizofrenie en OCD. Bij die laatste aandoening gaat het in een aantal gevallen zelfs specifiek over de variant die zich uit in het compulsief verzamelen van katten. Dat betekent met andere woorden dat een kat het vermogen heeft om in vereenzaamde vrouwen het onweerstaanbare verlangen naar het verzamelen van steeds meer katten te leggen. Het zogenaamde crazy cat-lady syndrome toont aan dat katten ons evolutionair gesproken ver vooruit zijn. Er bestaan een paar zonderlinge mensen die deze piste verder exploreren en tot de conclusie komen dat katten eigenlijk de planeet bestieren, maar daar is verder geen kat in geïnteresseerd.

Weinig van dat alles bovendien in The Cat Lady, een game uit 2012, dat van start gaat met Susan Ashworth, een vereenzaamde vrouw die een einde maakt aan haar leven door het nemen van een overdosis slaapmedicatie. Dat had het kortste spel ooit kunnen opleveren, maar tot haar teleurstelling wacht Susan geen vergetelheid aan gene zijde van het graf. In plaats daarvan ontmoet ze de 'Queen of Maggots', die haar de kans geeft om terug te keren naar haar leven (voor even zelfs onsterfelijk), indien ze bereid is om vijf seriemoordenaars te doden. Wat volgt is een reis naar enkel plaatsen in haar thuisstad waar de bodem uit alle menselijkheid lijkt te zijn geslagen. Dat is voorwaar geen bijzonder opwekkende premisse voor een ontspannend computerspel; het spel dus ook niet geschikt voor gevoelige zielen, ondanks de wat eenvoudige grafische stijl en weinig complexe gameplay.

The Cat Lady zou verder een weinig opmerkelijk horrorspel zijn gebleven, ware het niet dat Susan mensen ontmoet die net als haar gekwetst door het leven gaan, maar zich toch op een of andere manier toch overeind weten te houden. Mitzi, een dakloze jonge vrouw komt zelf in haar van katten vergeven flat wonen en deelt even een stukje leven met haar. In de ijzersterk geschreven dialogen die Mitzi met Susan heeft, leert deze haar kennen als een zachtaardige en openhartige vrouw en er ontstaat een diepe genegenheid tussen deze twee beproefde mensen. Uiteindelijk helpen ze elkaar om niet (meer) ten onder te gaan. De katten helpen natuurlijk ook. Het is algemeen geweten dat deze zachtaardige roofdieren, die net als Susan negen levens lijken te hebben, eenzaamheid verzachten, verdriet absorberen en de buitenwereld op afstand houden. En dat allemaal voor een kom droge brokken en de warmste plek in huis. Voor dat geld mogen ze werelddominatie er gratis bij hebben.

Langzaam leert Susan ook de ware aard de Queen of Maggots kennen, hoe die binnen Susan leeft en zich voedt met haar wanhoop en tranen. Door verbinding te leggen met anderen leert ze dat de sluimerende, onzichtbare ziekte die haar depressie is, wellenswaar nooit zal weggaan, maar dat ze hierdoor niet bepaald hoeft te worden. Dat maakt van The Cat Lady een geloofwaardige allegorie over pijn en verlies en het overleven midden in een hardvochtige wereld.

“Press any key to live” zijn de laatste woorden op het scherm, als de laatste nagel die door dit kleine eenmansproject in de kist van de Queen of Maggots wordt geslagen. 120 uren Baldurs Gate 3 of een leven vol Fortnite kunnen niet op tegen de kracht van deze hoopvolle boodschap.