Cara Blond en Cara Rouge

Onder studenten is Cara Pils van Colruyt Group inmiddels uitgegroeid tot een begrip. Dat is opmerkelijk, aangezien Cara in 2015 nog bijna herdoopt werd tot Everyday Pils, wat zoveel betekent als ‘de goedkoopste pils op de markt’. De winkel moest onder druk van haar trouwe fans het plan opgeven omdat de tijdsgeest Cara inmiddels tot een vloeibare meme had verheven. Tegenwoordig heet het dat Cara Pils de ultieme prijs-kwaliteitverhouding heeft, wat in wezen hetzelfde is, aangezien alle Belgische pils amper het drinken waard is in vergelijking met pakweg zijn Tsjechische of Duitse tegenhangers. De Cara-drinkende student is evenwel op een ironische manier van het besef doordrongen dat de Jupilers, Maesen en andere bieren van deze wereld meer pretentie dan inhoud hebben. En dus is Cara een sterk merk geworden. Een ironisch merk weliswaar, maar in wezen niet anders dan grote merken van de machtige brouwfabrieken van onze tijd. En aan de kassa maakt dat allemaal niet zoveel verschil. 

Inmiddels is bij de herauten van het vrije ondernemerschap ook het besef gegroeid dat Cara een geschenk is dat blijft geven en dus werden recent met veel bazuingeschal de Cara Blond (8,5% en 0,52 euro per blik) en de Cara Rouge (7,5% en 0,69 euro per blik) op de markt gebracht: “speciaalbier met een sterke prijs-kwaliteitverhouding" heet dat dan. Dat is zever in blik natuurlijk, aangezien België wél wereldwijd bekend staat om zijn speciaalbieren en in dit specifieke geval goedkoper gewoon minderwaardig betekent.  

Blijft over: een bier dat enorm veel alcohol voor een enorm lage prijs biedt, al dan niet aangelengd met mierzoete kriekensiroop om het nog sneller te doen vloeien. Een klassiek voor- en indrinkbier dat zich qua marketing expliciet richt op studenten en andere groepen voor wie geld niet altijd ruim voorhanden is. Bier gereduceerd tot drager van alcohol dus. Waar Cara Pils de consument nog de illusie geeft om tegen het systeem te rebelleren met de zelfverzonnen mythe van een subversief consumptiepatroon, zijn de Cara Blond en Rouge platte zuipbieren waarmee Colruyt zich richt op kwetsbare en beïnvloedbare mensen. Neem een willekeurig boek van Louis Paul Boon, vervang het woord jenever door ‘Cara’ en je krijgt een beeld van hoe ontwrichtend het kan zijn voor een gemeenschap. Daarmee bedoelt Bierman in de eerste plaats de gemeenschap van studenten hier in Antwerpen, maar ook de gehele samenleving dreigt voor dat soort onverantwoord cowboykapitalisme de rekening te betalen. Al was het maar omdat ziekenhuisopnames en gebuisde studenten met een alcoholprobleem haar veel geld kosten. 

Overigens hoef je geen Bierman te heten om te beseffen dat in een samenleving die steeds kritischer staat tegenover alcoholconsumptie, Cara Blond en Rouge het ideale glijmiddel zullen zijn voor strengere wetten en hogere accijnzen. In die zin schieten de makers van dit bier (laten we hen geen brouwers noemen) in hun eigen voet en in die van onze studenten. Maar op wie hebzuchtig genoeg is om Cara Blond en Rouge op de markt te brengen maakt dat waarschijnlijk weinig indruk. De ironische pils van weleer is een bitter en cynisch aftreksel van zichzelf geworden.