Bierman: Bitter

In de jaren 80 van de vorige eeuw was het leven in Bierland simpel: er waren ongeveer duizend biermerken, waarvan de helft gewoon Augustijn was dat werd afgevuld met een ander etiket. Dat maakte van Augustijn zowat het referentiebier voor het hele land. Iets beters brouwen was niet echt moeilijk en als een bier dat niveau niet haalde dan was de meestal het gevolg van flagrant amateurisme – iets wat we tegenwoordig Craft zouden noemen − of omdat het grootste deel van het budget naar marketing ging in plaats van naar kwaliteitsvolle grondstoffen. Mocht Bierman ne slechte mens zijn, dan zou hij dat laatste ‘Leffe’ kunnen noemen. Maar Bierman is gene slechte mens.  

Misschien is het wel een gelukkig toeval dat Bierman het bier leerde waarderen in dat andere tijdperk, toen de consumenten nog konden praten. Hij kan ze nog allemaal bij naam noemen: de gewoontedrinkers van toen, die half hangend aan de toog wisten wanneer de brouwer een paar duizendsten van een procent met hun bier geprutst had en die geen schroom kenden om in ondubbelzinnige bewoordingen dit onheilige huwelijk van hoogmoed en ondernemingszin te veroordelen. De meesten van hen zijn al lang geleden gestorven, de smaak van bierschuim nog op de lippen. Misschien maar goed dat ze het postmoderne biergeweld dat nu de wereld overspoelt niet meer moeten meemaken. Ze zouden er niets van begrepen hebben. Het laatste schot in deze al lang verloren oorlog viel toen misdaadauteur Pieter Aspe en zijn fictieve hoofdcommissaris Van Inn samen overschakelden van Duvel naar Omer. Daarna kwamen de barbaren. 

Om maar te zeggen: Bierman is terug. Tien jaar lang besprak hij elk biermonument te lande en de afgelopen tien jaar heeft hij gezwegen om zich te wentelen in een deken van melancholie en gehopte tranen — geen onprettig gevoel overigens. Niet omdat iedere prutser nu zelf zijn bier maakt in een emmer onder zijn bureau, maar omdat die prutser – met dezelfde onkwetsbare naïviteit als de uitvinder van de pizza Hawaï – van mening is dat de wereld hem hier oneindig dankbaar voor zijn moet. Bierman is dus terug, bitterder dan ooit en ook wat op leeftijd. Juist zoals hij zijn bier graag heeft.