behoud de onlinelessen

Om een goed beeld te krijgen van Ilses problemen met de huidige beschikbaarheid van lesopnames, vragen we eerst naar haar persoonlijke situatie. “Ik heb, voordat ik op de universiteit terechtkwam, al gestudeerd aan het conservatorium. Ik ben muzikant en ik geef les aan de academie, opgeteld is dat een fulltime job. In de eerste lockdown begon ik, zoals veel mensen toentertijd, na te denken over de toekomst en had ik het gevoel dat ik als muzikant en leerkracht weinig groeipotentieel had.” De keuze om opnieuw te gaan studeren was snel gemaakt, Ilse zich in het begin van het vorige academiejaar in voor de opleiding Politieke Wetenschappen. Toen werd aangekondigd dat online lesgeven weer plaats ging maken voor lessen in de aula’s, werd het inplannen van die lessen ineens een stuk lastiger: “Ik doe de opleiding naast mijn werk en heb thuis ook nog eens kinderen. Helaas moet ik dus vaak onverwacht ergens zijn. Of de kinderen nu ziek zijn, ik in quarantaine moet of mijn werk een onverwachte vergadering inplant, er is toch vaak een of andere reden waarom ik een fysieke les niet kan bijwonen.” 

anarchie en administratie 

Nu is een erg drukke planning als werkstudent wel te verwachten, maar wat Ilse betreft, schoot de universiteit wel degelijk tekort in haar informatievoorziening: "Omdat je als werkstudent sowieso faciliteiten moet aanvragen, dien je al je professoren voor aanvang van het academiejaar een mail sturen. Zo kwam ik erachter dat slechts twee vakken uit mijn lespakket opgenomen werden.” Toen Ilse verder informeerde bij haar collega-werkstudenten in de faculteit Sociale Wetenschappen merkte ze dat ze niet de enige was met dat probleem. “We begonnen met deze groep naar meer docenten te mailen om te vragen hoe hun vakken ingericht werden. Daaruit bleek dat heel wat studenten hun studieprogramma moesten aanpassen en daardoor minder vakken konden volgen.” Naarmate de signalen van andere werkstudenten zich opstapelden, merkte Ilse dat haar eigen situatie geen uitzondering was, maar een breder gedeeld probleem. 

De ogenschijnlijke willekeur waarmee professoren besloten om lesopnames vrij te geven riep zowel ergernis als vragen op. In haar petitie verwoordt Ilse het als volgt: “Als student die er voordeel bij heeft om online te kunnen volgen (en dan spreek ik niet alleen over mezelf) kan je dus enkel rekenen op geluk dat de lessen ook online gevolgd kunnen worden. Zou het niet beter zijn dat de universiteit daarin een lijn trekt en niet elke docent voor zich?” Nog voordat de petitie opgericht werd, zocht Ilse bij verschillende instanties binnen de universiteit naar antwoorden, maar een écht bevredigend antwoord kreeg ze niet. Zo haalden onder andere verschillende professoren en de ombudsman de resultaten van een enquête aan, waaruit bleek dat 'het grote merendeel van de studenten vragende partij is voor live lessen'. "Dan denk ik 'no shit, Sherlock', natuurlijk wil iedereen dat, maar het één moet het ander niet uitsluiten. Wat maar een kleine aanpassing voor de universiteit hoeft te zijn kan een groot verschil maken voor een grote groep individuen die niet in een hokje te plaatsen zijn." 

participatie en petitie 

"Naarmate de eerste lesweken vorderden, kreeg ik het gevoel dat steeds meer studenten verrast werden door de plotselinge afwezigheid van lesopnames. Vanaf dat moment kwamen de handtekeningen ineens snel binnen.” Inmiddels staat de teller op meer dan 1600 handtekeningen. Ilse benadrukt stellig dat de petitie niet bedoeld is als drukmiddel op de universiteit: “Ik kwam hier niet om alles te veranderen. Zó veel tijd heb ik niet en ik wil ook niet als activist gezien worden.” Ilses doel is puur het debat over dit onderwerp wat aanzwengelen. "Richting de studenten was de boodschap vooral: het is code groen, we gaan terug naar vroeger. Voor ons was dat misschien niet zo evident als voor de universiteit zelf, omdat zij er natuurlijk veel langer intern over gediscussieerd hebben. Ik denk dat wij daar ook een stem in mogen hebben. Misschien hebben wij ook best wel begrip voor hun standpunten over dit thema, maar dan moeten die wel gecommuniceerd worden.”  

De dialoog tussen studenten en de universiteit begint langzaamaan op stoom te komen. Zo zal er voor Ilses doelgroep, de werkstudenten, een focusgroep opgericht worden om het gesprek met de faculteit aan te gaan en heeft de Studentenraad een grootschalige enquête gestart over de vraag naar online lessen en lesopnames. Wat moet er volgens Ilse zelf gebeuren? “Die focusgroep vind ik een goed begin, ik hoop dat die breed aangekondigd wordt en dat veel studenten daaraan willen deelnemen. Ook is het goed dat de organisatie van een vak iets duidelijker aangegeven wordt voordat je je inschrijft. Nu moet je altijd een mailtje naar de professor sturen, dat werkt als een drempel.” Ilse blijft erbij dat een betere communicatie tussen student en universiteit nog altijd het grootste doel van de petitie is: “Ik hoop dat er meer studenten zijn bij wie dit onderwerp resoneert en dat ze daar misschien ook iets mee willen doen en hun stem laten horen."