De transitie van tent naar hoofdpodium had het optreden op Rock Werchter nog gefnuikt, maar in een tot de nok gevuld Vorst Nationaal liet alt-J duidelijk zien dat setting en publiek wel degelijk verlengstukken zijn van een performance.
Alt-J zag het levenslicht op de universiteit van Leeds waar Joe Newman, Gwil Sainsbury, Gus Unger-Hamilton en Thom Green elkaar ontmoetten en de band met als embleem het driehoekje oprichtten. Als we parallellen willen trekken naar iconische bands die gevormd werden op universiteiten in Engeland komt Radiohead al meteen om het hoekje piepen. Na hun ijzersterke debuutalbum An Awesome Wave, bekroond met de Mercury Prize, werd de link naar Radiohead des te sterker. Alt-J produceert gecompliceerde multi-instrumentale muziek zonder easy listening-aspecten. De akkoorden en ritmes zijn moeilijk en variëren meermaals in eenzelfde nummer. Toch is hun muziek licht te verteren en aangenaam om te horen, waar Radiohead muziek maakt die meer moeite van de luisteraar vergt. Het aparte stemgeluid van frontman Joe Newman klinkt schril, maar past perfect bij de stijl en alternatieve sfeer die alt-J oproept. Eigenlijk kan ik de uitgeworpen lijn naar Radiohead perfect vatten: experimentele muziek met klassieke en elektronische invloeden en heel specifieke zang in een gevlochten harmonie die soms te complex lijkt, maar verrassend luchtig uitpakt.
Het grote verschil ligt hem in de live-belevenis. Alt-J heeft een pakketje nummers met duistere en diepzinnige teksten, maar brengt over het algemeen een heel dansbare en vrolijke ervaring over. Van openingsnummer Deadcrush tot Breezeblocks heb ik meer de neiging om te bewegen dan de lichtheid en vergankelijkheid van het bestaan te overpeinzen. Experimenteel komt de setlist ook niet over. Elk nummer dat verwacht werd is de revue gepasseerd. De set is een continuüm, wat de publieke sfeer wel weer ten goede komt. Al wil dit niet zeggen dat er geen plaats is voor enkele subtiele, maar geniale experimentele insteekjes. Zo speelde alt-J in hun bisgedeelte achtereenvolgens Intro van hun tweede album This Is All Yours, Intro van An Awesome Wave en 3WW, wat we kunnen beschouwen als de intro van Relaxer, hun derde album. Dit is prachtig gedaan, elke intro heeft een totaal andere stijl en instrumentarium en toch vormden ze één perfect passend blok. Een enkel minpuntje schiet me dan wel te binnen: het prachtige Bloodflood Part I heeft in This Is All Yours een minstens even mooi vervolg gekregen, maar dat is niet aan bod gekomen.
Waar het hoofdpodium op Werchter de intimiteit toch deels de kop indrukte, bewees alt-J nu in Vorst dat de band het best tot zijn recht komt in een meer intieme kring. Vorst is dan eigenlijk nog te groot en irritant, met altijd wel ergens een zatte imbeciel die niet beseft dat het niet echt helpt om op gevoelige nummers een voetbalhymne mee te brullen. Hoe groot alt-J onderhand al niet geworden is, wilt men alt-J ten volste alt-J laten zijn, zet ze dan ergens waar het klein, warm en intiem is.
- Login om te reageren