Mijn laatste editoriaal. Elke letter die ik typ is een zorgvuldige afweging. Ik voel de druk om deze laatste kans te grijpen en mezelf te overtreffen. Maar laat me duidelijk zijn: ik ga niet melig worden. Er zijn nog tal van maatschappelijk relevante onderwerpen die ik wil aansnijden.
Laat me het hebben over overmatige vleesconsumptie, een urgent probleem dat niet langer genegeerd kan worden. Als tienjarige snikte ik aan de keukentafel dat ik Bambi niet wilde opeten, en sindsdien ging geen hap vlees mijn mond meer in. Ik wil mijn laatste editoriaal gebruiken om je ervan te overtuigen hetzelfde te doen. Laat me het ook hebben over sociale ongelijkheid, over discriminatie en onrechtvaardigheid die nog steeds diepe wonden slaan in onze samenleving. Laat me het hebben over de naderende verkiezingen. Laat me het hebben over internationale conflicten. Laat me het hebben over gezondheidszorg en welzijn, de vergrijzing van de bevolking, de kwaliteit van het onderwijs en over technologie en ethiek. Laat me het hebben over prangende maatschappelijke kwesties. Als ik maar niet melig word.
Er is zoveel waar ik nog over wil schrijven, zoveel waar ik van wakker lig. Loslaten is nooit mijn sterkste punt geweest. Pas toen ik anderhalf jaar oud was, durfde ik mijn eerste stapjes te zetten zonder mijn mama’s  pink vast te houden. Ik heb medelijden met iedereen die me ooit een snelle omhelzing wilde geven, want eens in mijn armen, houd ik je daar liefst zo lang mogelijk. Opruimen ervaar ik als een marteling. Zelfs een dode plant in de groencontainer gooien, voelt alsof ik een stukje van mezelf achterlaat. Ben ik nu toch melig aan het worden?
Volgend academiejaar laat ik niet alleen dwars achter, maar ook de Sinjorenstad waar ik geboren en getogen ben. De stad waar ik niet alleen mijn eerste stapjes zette, maar waar ik ook even voorzichtig leerde fietsen, verstoppertje speelde achter de kathedraal en door de straten huppelde van geluk met mijn diploma van de middelbare school stevig in mijn handen geklemd. De stad die getuige was van mijn eerste dansmoves, mijn eerste midnight snack in de kebabzaak en mijn eerste tongzoen. Nu wordt het echt te persoonlijk.
Mijn masteropleiding in Brussel lonkt. De reisgids over onze hoofdstad die al een maand prominenter dan mijn studieboeken op mijn bureau ligt bewijst mijn ongeduld. Ik zal er ongetwijfeld nieuwe herinneringen maken waaraan ik me zal vastklampen. Dat houd ik mezelf althans voor terwijl ik duizenden foto’s van mijn vrienden afdruk, mijn collectie dwarsen alvast in een verhuisdoos stop en luidkeels meeschreeuw met Let It Go om mezelf moed in te zingen. Meligheid alom. Gelukkig schreef de redactie in mijn plaats over maatschappelijk relevante kwesties.
Pebbles Antonissen,
hoofdredacteur
- Login om te reageren