een nostalgische plons in D5R

De vijf hoofdpersonages voelden altijd een beetje als mijn iets oudere vrienden met wie ik samen kon opgroeien. De serie die in mijn tienerjaren dé hype van Ketnet vormde, nam je elke week mee in het leven van een ander personage. Alle vijf studeerden ze aan de middelbare school in Vilvoorde, maar hun leven zag er toch heel anders uit. Door het educatieve karakter van de reeks, verzamelde ik mijn levenswijsheid. Of althans, daar was ik als twaalfjarige van overtuigd. Mijn belastingsbrief leerde ik niet invullen, maar dankzij D5R ken ik nog steeds het nummer van Awel uit mijn hoofd en heb ik nooit meer durven chatten met onbekenden op het internet. 

Nu ik jaren later terug in het leven van de tieners duik, schieten mijn wenkbrauwen al snel de lucht in. Basketbal spelen op de speelplaats van het middelbaar? Uitgetypte emoticons in rechthoekige sms’jes verstuurd via oude baksteentjes? Was dat toen het eerste seizoen uitkwam in 2014 echt nog aan de orde? Toch is ook de herkenning nooit ver weg. De moederse kwaadheid in “Wat is dat hier, Amber? Het is hier geen varkensstal!” klinkt me bekend in de oren. Sorry mama, hoewel ik intussen talrijke jaren ouder ben dan Amber, moet ook ik mijn jas en schoenen leren opruimen. Wees blij dat je de varkensstal die mijn kot is niet moet aanschouwen. 

Naast de onkundige opruimtechnieken van de gemiddelde tiener, raakt de serie ook aan andere en grotere thema’s. Zo ligt Leyla in de knoop met haar familie omwille van hun geloofsovertuigingen en kampt ze later ook met een eetstoornis. Amber leert op haar beurt omgaan met de scheiding van haar ouders. Kyra voelt zich dan weer alleen doordat Amber en Leyla steeds meer met elkaar optrekken en wordt ook in de liefde afgewezen. Vincent is geadopteerd en verlangt ernaar te weten waar hij vandaan komt. Nog eens Vincent twijfelt aan zijn seksualiteit. Nóg eens Vincent leert omgaan met zijn oma die chemotherapie voor haar kanker weigert. En Wout, wat doet die er eigenlijk bij, naast de love interest van verscheidene personages en ongetwijfeld ontelbare jonge kijkers thuis vormen? 

Jonge tieners sensibiliseren rond al deze thema’s, dat kan ik alleen maar toejuichen. Toch denk ik dat die sensibilisering succesvoller was geweest met een beperkte, dieper uitgewerkte selectie aan thema’s. De makers propten erg veel thema’s in hun serie, waardoor de tijd die aan een thema gewijd wordt eerder summier blijft. Vincent die aan zijn seksualiteit twijfelt en het twee afleveringen later al onder woorden weet te brengen tegen Amber? Jaloers, ik heb seizoenen lang getwijfeld of ik nu wel of geen crush had op Leyla (het antwoord was absoluut ja). Ook de meeste andere problemen worden snel van de baan geschoven. Zo is Ambers eenzaamheid opgelost op welgeteld vier minuten en vijfentwintig seconden. Een weerzinwekkend tempo dat niet bepaald realistisch te noemen valt.  

Mijn frustraties weet ik snel aan de kant te schuiven. Ik blijf genieten van de serie die zo nauw verbonden is met mijn jeugdherinneringen. Ik was voorbereid te cringen met de acteerprestaties, maar de acteurs weten me aangenaam te verrassen. Eigenlijk zou dat niet mogen verbazen: Liandra Sadzo (Kyra) speelde later ook in #LikeMe en De Buurtpolitie, en ook Jamie-Lee Six (Amber) is nooit uit de TV-wereld verdwenen. Aan het eind van Vincents week zit ik zelfs al met tranen in mijn ogen.  

Met de twaalf seizoenen die de serie intussen telt, kan ik mijn uitstelgedrag nog wel even voeden. Zelfs als ik alle afleveringen van voor naar achter en van achter naar voor heb gezien, is er altijd nog de film. Een gevaarlijk vooruitzicht.