dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Een dikke tien jaar na de release van hun eerste single Als ze lacht, heeft Yevgueni er een bijna volledig uitverkochte tournee doorheen Vlaanderen opzitten.
Yevgueni? Inderdaad, Yevgueni. Doet de naam geen belletje rinkelen? Dan heeft u de laatste tien jaar de Vlaamse muziek niet echt gevolgd. Terwijl Clouseau de handschoen in de ring gooide en later ook weer zelf opnam, speelde Yevgueni zichzelf naar de Vlaamse muziektop. En nee, ze vullen inderdaad geen Sportpaleis, maar daar zijn we maar al te blij om.
Zaterdag 28 maart speelden ze het voorlaatste concert van hun tour, die ze al grappend World Tour Flanders 2015 doopten, maar die officieel Van Hierboven heet. Hoewel diezelfde avond de Rode Duivels ook hun WK-ticket probeerden veilig te stellen, stroomde het CC Ter Vesten helemaal vol. Het cultuurcentrum van Beveren trekt steeds een uiteenlopend publiek en dat was deze avond niet anders. Van lagereschoolkinderen tot omaatjes van tachtig; een uitstekende miniweergave van ons Vlaanderen was verenigd in de zaal.
Yevgueni kan je dan ook niet vastpinnen op één genre: iedereen kan zijn gading vinden in hun muziek. Hun Nederlandstalige nummers zijn een goed beslag met pop, chanson, kleinkunst en rock als ingrediënten. De spreekwoordelijke kers op de taart zijn de teksten, die je tegelijk als indringende poëzie en als kritisch krantenartikel zou kunnen lezen. Het is wellicht dat dat alle luisteraars verbindt: de appreciatie voor de betekenisvolle teksten. Niet overtuigd? Luister dan eens naar Was er maar iemand dat in amper vier minuten een wereld van waarheid vat.
Dat is niet het enige dat het vijftal erg aards maakt. Het is hun manier van zijn, hun presenteren op het podium. Ze voelen zich niet van hierboven en hun bindteksten zijn zo herkenbaar en eerlijk. Ze vullen een zaal van 400 man, en geen stadion van 20.000. Het maakt de nummers extra intiem, vooral wanneer ze zich af en toe nog eens helemaal vooraan op het podium nestelen. De cd's zijn goed; maar de muziek, de instrumenten en zelfs de teksten komen zoveel beter tot hun recht op het podium.
Wellicht zorgt dit er allemaal mee voor dat zanger Klaas Delrue aan een opgetrokken wenkbrauw, een bedenkelijke of net uitdagende blik, een krommende vinger genoeg heeft om het publiek mee te krijgen. Neuriën, klappen of luidkeels meezingen zijn het gevolg van een enkel miniem gebaartje. Tussen de nummers door wordt er eens gepolst welke nummers we nog graag zouden horen. Uiteraard wordt er meermaals luid "Als ze lacht" en "Welkenraedt" geroepen. Met een grote glimlach besluit Klaas dat we vanavond dan tevreden zullen zijn. Eerst worden we nog getrakteerd op de nieuwere nummers; ze bijten de spits af met Mensen zijn maar mensen.
De lach van Klaas mogen we vaker aanschouwen deze avond. Wanneer een man op de eerste rij in zijn eentje nog eens het vorige deuntje aanhaalt, wanneer Geert Noppe even helemaal opgaat in de toetsen, wanneer we met z’n allen een eindakkoordje breien aan het geneurie... Ook de andere bandleden zie je genieten. Geert Noppe is steeds zo enorm enthousiast dat je op het einde van de avond vooral verbaasd bent dat hij nooit een keertje van die kruk gevallen is. Stef Vanstraelen zie je vanachter de drum glimlachen wanneer het publiek duidelijk al zittend aan het dansen is. Wanneer ze met z’n vijven een straathoekversie van Nieuwe meisjes spelen, gaat Patrick Steenaerts even helemaal los op de mandoline en kijkt Maarten Van Mieghem vrolijk naar het enthousiasme en meezingen van het publiek. Klaas grapt van achter zijn akoestische gitaar dat ‘Waar komen de nieuwe meisjes vandaan?’ toch de meest filosofische vraag is die ze ooit op muziek hebben gezet.
Tijdens de pauze van het optreden wordt de voetbaluitslag geprojecteerd. B1-0C. De Duivels hebben gescoord. Met deze wetenschap kunnen we weer gerust verder met de voorstelling. Wanneer Klaas even later een nieuwe gitaar krijgt aangereikt, komt de zanger een geüpdatete uitslag ter ore: "Beveren! Het is twee – nul ondertussen!" Achter uw redacteur fluisteren twee voetballeken: "Zou Beveren vanavond spelen?" Wanneer Manzijn het podium omtovert tot een rockstage, schijnen de lichten een B3-0C. De bandleden draaien zich even om bij de reactie van het publiek en ook zij hebben nu een nog grotere glimlach op het gezicht. Tijdens de tweede bissronde denken we even dat de crew een grap maakt wanneer de 4-0 wordt aangekondigd. Wanneer het vijftal uiteindelijk definitief van het podium verdwijnt, een staande ovatie achterlatend, wordt de laatste goal van de avond meegedeeld.
Het was een 'thuismatch' van jewelste voor Yevgueni. De sabbat heeft hen duidelijk goed gedaan. Twee jaar na hun laatste concert staan ze er weer, met de power van voordien. Met wellicht iets meer zelfvertrouwen; ze komen niet meer zo snel het podium terug opgehold, uit angst voor een wegdijnend applaus en het niet meer kunnen spelen van bisnummers. Maar bovenal zijn het nog steeds vijf erg sympathieke mannen met een levensinzicht om u tegen te zeggen.