Twintig jaar geleden koos Maya Detiège ervoor om aan de Universiteit Antwerpen Farmacie te studeren. Dit om zo ver mogelijk verwijderd te zijn van alles wat ook maar enigszins naar politiek rook. Vandaag is Detiège sp.a-volksvertegenwoordiger in het federaal parlement en voordien zetelde ze ook al in de Antwerpse provincieraad en districtsraad. Opmerkelijk voor iemand die absoluut niets van politiek wilde weten.
Maya Detiège Als er één ding is wat ik niet wilde, was het dezelfde weg bewandelen als mijn moeder en mijn grootouders (niet alleen Detièges moeder, Leona, maar ook haar grootvader Frans is Antwerps burgemeester geweest, nvdr.). Ik wist dat de socialistische partij me vroeg of laat voor de politiek zou proberen te strikken omwille van mijn achternaam, maar dat wilde ik koste wat het kost vermijden, hoewel het ook toen al kriebelde. Uit de waaier aan universitaire opleidingen heb ik uiteindelijk net die richting gekozen waarvan ik dacht dat ze het minst met politiek te maken had: Farmacie.
Nochtans had ik me eerst ingeschreven voor Geneeskunde, overtuigd door mijn moeder: “Als je echt niet in de politiek wilt, Maya, doe dan maar Geneeskunde.” Maar op het laatste nippertje heb ik me nog bedacht: Farmacie lag me meer.
Van waar die voorkeur?
Detiège Mijn grootvader is lange tijd ziek geweest. Het maakte een diepe indruk op mij dat al die pilletjes met verschillende kleuren hem konden genezen. Mijn interesse voor scheikunde was gewekt en toen ik een paar cursussen Farmacie van een vriendin inkeek, wist ik dat ik juist zat.
Na je studies ben je apotheker geworden.
Detiège Ik heb nog overwogen om in het onderzoek te gaan, maar een prof heeft me op andere ideeën gebracht. Hij vond mij veel te sociaal om tussen een hoop proefbuizen in een laboratorium te gaan zitten. Ik heb dan proefstage gelopen in een apotheek en dat sprak me meteen aan.
Toch ben je in de politiek beland. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan?
Detiège Ik was er inderdaad in meegezogen voor ik het wist. Toen de Jongsocialisten – het huidige Animo – me voor het eerst aanspraken, was ik ontzettend sceptisch: zo’n bende jongeren die even de wereld willen verbeteren, o nee… Het was dus met de nodige voorzichtigheid dat ik mee in de boot stapte, maar al snel besefte ik dat ik het eigenlijk heel fijn vond om met een groep gemotiveerde mensen samen te werken rond een ideologie. Ik herinner me nog goed dat we op een van mijn eerste vergaderingen discussieerden over de vierdagenweek. Wij waren aan het rekenen geslagen en stelden vast dat als je de hele wereld aan het werk wilde zetten, de tweedagenweek ingevoerd zou moeten worden! We hebben ons toen nog afgevraagd of we dat al dan niet zouden promoten, maar onze plannen bleken niet bepaald realistisch, dat zagen wij ook wel in. Hoe dan ook, ik genoot ervan met zulke dingen bezig te kunnen zijn. Toch heb ik de apothekerswereld niet meteen de rug toegekeerd. De definitieve stap heb ik pas een drietal jaar geleden gezet, toen ik naar het federaal parlement getrokken ben. Maar: om de veertien dagen werk ik nog altijd in een apotheek om het contact met de “echte wereld” te onderhouden.
Waarom heb je ervoor gekozen om in Antwerpen te studeren?
Detiège Dan kreeg ik een auto! Eigenlijk heb ik het heel slim gespeeld. Ik mocht kiezen: ik ging óf op kot óf ik kreeg een auto. Ik koos voor het laatste. Maar op het RUCA had ik na een enkele maanden al een lief dat wél op kot zat. Gevolg: ik had én een kot én een auto. Eigenlijk woonde ik op de duur enkel nog in theorie thuis, maar dat hoort ook bij het studentenleven, vind ik.
Hield je er een zwaar studentenleven op na?
Detiège Behoorlijk, ja! Ik was lid van twee studentenclubs: bij UFKA, de studentenclub van Farmacie, ben ik sportpreses geweest en ik heb ook op het punt gestaan om preses te worden van Campinaria, de studentenclub voor home- en kotstudenten. Ik zou de eerste vrouwelijke preses geweest zijn, maar ik heb uiteindelijk beslist om het niet te doen uit vrees dat ik het niet zou kunnen combineren met mijn studie. Nadien heb ik wel spijt gehad van die beslissing: ik had allicht een evenwicht kunnen vinden. Nu goed, ik heb er wel van kunnen genieten om achter de schermen mee lawaai te maken!
Bleef er dan nog tijd over om te studeren?
Detiège Een heel ijverige student was ik niet. Ik probeerde overal de essentie uit te destilleren. Wat heb je er immers aan om alles tot in de details te blokken als je nadien toch de helft vergeet? De mensen die grote onderscheiding haalden, zaten vaak helemaal ondergedompeld in hun eigen wereld en dat was niets voor mij.
Zijn er dingen die je graag anders gezien had aan je opleiding Farmacie?
Detiège De richting is uitsluitend op wetenschappen toegespitst en dat vind ik eigenlijk te eenzijdig. Mijn partner heeft Germaanse gestudeerd en ik merk dat zijn culturele achtergrond veel breder is dan de mijne. In dat opzicht vond ik het RUCA veel toffer dan de UIA. Op het RUCA kwamen we in contact met allerlei mensen uit verschillende studierichtingen en ik moet zeggen dat het goed deed om af en toe over iets anders te kunnen praten dan de volgende practicumproef. De UIA was toen veel minder gemengd: enkel de studenten Rechten hadden les in hetzelfde gebouw als wij, maar ons contact bleef beperkt.
Van Farmacie wordt wel eens gezegd dat het een poppemiekesrichting is.
Detiège Ik herinner me inderdaad dat ik me er in het begin – als halve jongen – totaal niet op mijn plaats voelde. Op de eerste dag van het academiejaar moest iedereen verzamelen bij een bord waarop zijn of haar studierichting geschreven stond en bij ‘Farmacie’ stonden verdacht veel opgetutte meisjes. Maar uiteindelijk viel het wel mee, hoor. Zonder me te hoeven aanpassen, heb ik er een hoop fijne mensen ontmoet.
Zou je nu, 20 jaar na datum, opnieuw voor Farmacie kiezen?
Detiège Ik ben over het algemeen zeker tevreden over mijn opleiding: ik zou geen andere richting kiezen, denk ik. Maar uiteindelijk is het bijzaak wát je precies studeert. Hoe kan je nu op je achttien beslissen waar je de rest van je leven mee bezig zal zijn? Bovendien geloof ik dat er maar weinig mensen in staat zijn om langer dan tien jaar hetzelfde te doen. Ik vond het akelig dat men mij in de apotheek soms aansprak als ‘den apotheker’. Neen, ik ben niet wat ik gestudeerd heb, ik ben Maya.