Un Long Dimanche de Fiançailles
Met enige angst in de benen gingen we onlangs naar de bioscoop om deze nieuwste creatie van Jean-Pierre Jeunet te zien – hij die verantwoordelijk is voor “Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain”. Ook Audrey Tatou, pruillipje par excellence, was wederom present. Het verhaal is vrij eenvoudig: Mathilde – het personage van Tatou – gaat op zoek naar haar verloofde, Manech (mooie vertolking van Gaspar Ulliel, een ontdekking!), die tijdens WO I ter dood was veroordeeld wegens desertie. Om dit verhaal te vertellen kreeg Jeunet de beschikking over het grootste budget in de Franse filmgeschiedenis. Het is er ook aan te zien, want de decors zijn prachtig en monumentaal. Het verhaal wordt verteld aan de hand van flashbacks en droomscènes, wat de verhaallijn nodeloos compliceert. Daar zit de (enige) zwakte van deze film. De hele film lang loopt Jeunet op een dunne grens tussen mooie poëtische verhalen (vaak de scènes in WO I), en de overstijgende trap daarvan: de meligheid (vaak de scènes met Tatou). Net iets te vaak naar onze mening overschrijdt de regisseur die grens, want de scènes die wél binnen de perken blijven, zijn van een ongeziene schoonheid. Ons leek het alsof de geldschieters absoluut hadden aangedrongen op een hoofdrol van Tatou. Sommige delen zitten dan ook enorm gedwongen binnen het keurslijf van het WO I-verhaal, dat op zichzelf een véél mooiere film had kunnen zijn. Spijtig genoeg greep Jeunet terug naar zijn succesrecept van “Le Fabuleux Destin”, waardoor de kiem van een veel mooiere film werd gesmoord ten voordele van een tearjerker die allicht winstgevender is. Desondanks blijft deze film een aanrader, al was het maar omwille van het mooie idee dat aan de oorsprong van het verhaal ligt, de lieftallige humor en bovendien – we geven het toe – ook een klein beetje voor de lippen van Tatou.
SCORE: 7/10
Story of the Weeping Camel
In tegenstelling tot “Un Long Dimanche...”, die zich soms verliest in overdreven constructies, is “Story of the Weeping Camel” van een ontroerende eenvoud. Op anderhalf uur gebeurt er verbazend weinig. In de Gobi-woestijn wordt een wit kamelenjong geboren, dat door zijn moeder wordt verstoten. Om de hereniging te bewerkstelligen wordt een vioolspeler uit een naburig dorp gehaald. Het verhaal heeft dus weinig om het lijf, maar de manier waarop het summiere script wordt verfilmd is meesterlijk. De film volgt het ritme van een nomadenvolk, de hartslag van de film wordt bepaald door de woestijn, en dat eigenzinnige tempo maakt hem juist zo sterk. De bijzonder trage ontwikkeling van de feiten wordt ook onderstreept door het gebrek aan achtergrondmuziek en dialoog. In de plaats van muziek is er een constante wind, en in plaats van dialogen zijn er échte emoties (door de authentieke acteurs fantastisch uitgebeeld). Er is in dit trage spel bovendien een mooie aandacht voor de gewone handelingen, zoals het maken van voedsel, het spelen met een kind (de close-ups van de handen zijn van een ontstellend schoonheid). De film is bovendien niet gepolijst zoals de gemiddelde Hollywoodfilm. Men is niet bang van een beetje rauwe werkelijkheid (bij de geboorte van het jong bijvoorbeeld). Eindelijk een film die niet bang is het eenvoudige te tonen. Besluit: een mooie film, maar wees gewaarschuwd: dit is geen zaterdagavondfilm. Wees voorbereid op deze eigenzinnige prent. Kom hier dus alleen naartoe als je eens iets anders wilt zien.
SCORE: 9/10
Collateral
Een taxichauffeur wordt een nacht lang gedwongen met een moordenaar rond te rijden. Het is eens iets anders Tom Cruise een moordenaar te zien vertolken. De eerste helft van de film is met deze vernieuwende ingrediënten zeer genietbaar, alleen spijtig dat de film in het tweede deel verwatert tot de zoveelste achtervolgingsfilm.
SCORE: 6/10
The Girl Next Door
Een volgens het typische recept opgebouwde Amerikaanse tienerfilm, die ons ondanks de getelefoneerde plotwendingen anderhalf uur lang plat kreeg van het lachen. Wees voorbereid op kinderachtige grapjes en veel sarcastische opmerkingen. Wat wil een mens nog meer voor een avondje hersenloos vertier?
SCORE: 7/10
White Chicks
Ook deze film wil nog maar eens een oud recept herkauwen, maar in tegenstelling tot “The Girl Next Door” slaagt “White Chicks” daar op geen enkel moment in. Oerdomme moppen, slechte vertolkingen en een kinderachtig verhaal. Een enorme afrader, een stinker, te vermijden als ware het de pest.
SCORE: 2/10