November. Herfstvakantie, Allerheiligen, Allerzielen, Wapenstilstand … de herfstmaand smijt ons gul de vakantiedagen toe. Maar ook de weergoden zijn mild. Te mild mijmer ik, terwijl ik ’s ochtends in mijn trui langs onze Noordzee kuier. Ochtendgrijs. Dankzij Frank de Boosere nu ook vereeuwigd in onze Van Daele (den dikken voor de vrienden).
Opwarming van de aarde? Eat that ontkenners! Skeuomorf staat al langer in den dikken. Wat het betekent lees je in ‘het laatste woord’.
Over global warming gesproken. De wereld staat in brand. Wanneer het regent in Parijs, druppelt het in Brussel. De stad van het licht was even donker, des te vuriger brandt ons vuur in de nacht. We schrikken wel, maar plooien niet. Niet voor angst en niet voor terreur. L’union fait la force!
Terwijl ik door het mullere zand ploeter, schieten er allerlei jeugdherinneringen door mijn hoofd. Hoe ik als tiener ooit een kwartier lang de trotse eigenaar van een tâche de beauté dacht te zijn. Cindy Crawford achterna, mijn sterrendom in de maak. Tot mijn nuchtere lief opmerkte dat die zich aan de bovenkant van de lip moet bevinden. De schoonheid van de bovenlip wordt trouwens ook bezongen door de trotste snordragers van Antwerpen. Mannen aller landen verenig u, het is Movember!
En na de wandeling. Op een terras met een beter Belgisch biertje, wanneer ik de zoo die mensen zijn, voorbij zie trekken. Puffend in hun winterjassen, geruite truien en bontkragen. Ik denk aan Parijs. Aan de slachtoffers. Aan hoe ieder, op zijn manier, altijd moedig moet proberen te zijn. Het beste van zichzelf moet geven. Solidair moet zijn. “Allons. Enfants du monde. Un jour ardent est arrivé”, neurie ik zachtjes terwijl ik van mijn glas nip.